WIJ WILLEN WINKELEN
Het cliché is alom. Carrie Bradshaw van Sex and the City die misschien op straat belandt omdat haar appartement wordt verkocht en ze geen geld heeft om het zelf te kopen. Ze berekent dat ze het wel zou kunnen als de aanbetaling in schoenen mocht gebeuren. Of Rebecca Bloomwood, de heldin van Bekentenissen van een shopaholic, financieel journaliste op de rand van het faillissement, die ondanks een onoverzichtelijke schuldenberg de shoppingtassen blijft aanslepen. CNN maakte een semiberoemdheid van Elizabeth Deiter in een documentaire over dwangmatig winkelen. Ze kocht zoveel handtassen — 105 om exact te zijn –, dat ze achterop geraakte met basisuitgaven als huur en voedsel, waardoor haar man dreigde met echtscheiding. In de reportage zien we haar panisch naar de bank hollen omdat ze in de tweedehandswinkel waar ze werkt (wat een job voor een shopaholic eigenlijk) toch nog een tas heeft gevonden voor vijf dollar die ze absoluut moet hebben. Bijzonder inventief vind ik de zogenoemde Barbara G in The New York Times die in een poging om zich aan haar budget te houden haar kredietkaarten invriest, allemaal samen in een groot blok ijs.
Toch blijkt dwangmatig shoppen geen typisch vrouwelijk fenomeen. Uit een studie van Stanford University bleek dat 6 procent vrouwen en 5,5 procent mannen lijden aan de verslaving die meer gemeen heeft met alcohol- en drugmisbruik dan met echt-heel-graag-en-zo-vaak-mogelijk-winkelen. De rush van gelukzaligheid na de aankoop, het gevoel van leegte en schaamte nadien, de schuldenberg, de dieper liggende psychologische oorzaken van dit gedrag… : dit zijn mensen die hulp nodig hebben. En blijkbaar komen vrouwen daar vaker voor uit dan mannen. Behalve de heroïsche Buzz Bissinger — schrijver en reporter, winnaar van een Pulitzerprijs — die twee jaar geleden in GQ open en eerlijk zijn verslaving bekende, en dan vooral zijn voorkeur voor Gucci. De opsomming van zijn aankopen neemt een volledige alinea in beslag, maar ik wil graag de 81 leren jasjes, 75 paar laarzen, 41 leren broeken en 115 paar leren handschoenen met u delen. (Hallo, al dat leer ! Freud, iemand ?) Als hij optelt hoeveel hij de laatste twee jaar heeft uitgegeven, komt hij aan het onwaarschijnlijke bedrag van 587.412,97 pond. Zo’n 840.000 euro. Bissinger is atypisch in de zin dat hij kleding koopt terwijl mannen meestal voor elektronica, autogerelateerde spullen en gadgets gaan. Bissinger is ook atypisch omdat hij het eigenlijk wel kan betalen. Maar hij erkent de gevoelens van schaamte, de vele uitvluchten en zijn uit de hand gelopen gedrag en zegt heel eerlijk : “I’m an addict.”
Dit dwangmatig shoppen heeft niets te maken met gezellig winkelen. Volgens sociobiologen doen vrouwen dan waarvoor de natuur hen heeft geprogrammeerd : verzamelen. Mannen zouden jagers zijn : ze gaan gefocust achter een duidelijke prooi aan, en slepen die bij de vangst ook meteen naar huis. Vrouwen verzamelen : ze kijken, kiezen, vergelijken en leggen weer weg. Volgens Bridget Brennan, gespecialiseerd in vrouwelijke marketing, denken vrouwen ook voortdurend aan anderen tijdens het winkelen : sokken voor de een en ijsjes voor de ander, en dat zal de dochter mooi vinden… En gaat het hen eigenlijk ook helemaal niet om de aankopen, maar meer om het kuieren en keuvelen dat ondertussen gebeurt.
In dit nummer geven een aantal experten hun shoppingadressen en doet de redactie er nog een schepje bovenop. Geniet met mate, of ga helemaal los. Wees een jager of een verzamelaar. Ontdooi de kredietkaarten. Maar let op voor leer.
lene.kemps@knack.be
Lene Kemps
Volgens sociobiologen doen vrouwen bij het dwangmatig shoppen waarvoor de natuur hen heeft geprogrammeerd : verzamelen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier