Turks wit

Discobollen, goudvissen, trompe-l’oeilspiegels… speelse accenten in het minimalistische decor van Hillside Su, trendy designhotel aan de Turkse zuidwestkust.

Stel je een hotel voor als een blanke burcht, op een heuvel boven het strand van Antalya. Mediterraan blauw aan de ene kant, aan de andere, verder weg, de besneeuwde toppen van het Taurus-gebergte. Eens de melkwitte schuifdeuren van de Hillside Su voorbij, waan je je in een kathedraal, negen galerijen hoog, met in het schip zes gigantische, in het spiegelplafond verankerde en zachtjes roterende discobollen die lichtvlinders op de wanden toveren. Wat in een doorsnee hotel de lobby is, is hier een atrium, met lage witte rustbanken, van binnenuit verlicht en bedekt met oversized badstoffen kussens. Discrete loungemuziek zet de gast aan tot chillen. Voor de prepostmoderne mens : schoenen uittrekken en je lichtjes in trance in de kussens laten achteroverzakken. Staren naar rijen mandarijnboompjes die in de glazen façade als soldaten de wacht houden. Namaakmandarijnboompjes, wat de licht surrealistische sfeer alleen maar versterkt. ’s Avonds is de façade spectaculair verlicht, in steeds wisselende felle kleuren.

Een hotel als een blank canvas, waarin de gasten de visuele accenten leggen, zo omschrijft architect Eren Talu het concept van zijn franjeloze life architecture. Mijn god, wat een verantwoordelijkheid. Een mens vraagt zich gelijk af of hij wel voldoende esthetisch verantwoord is voor dit trendy decor. Het personeel is dat in elk geval wel. Mooie jongens en meisjes, in witte sweatshirts en katoenen chino’s, en allemaal eendere witte sportschoenen met drie discrete rode streepjes. Design-Turken, stuk voor stuk.

De gast heeft ook een minimum aan handigheid en coördinatievermogen nodig om in dit moderne kwaliteitsuniversum te functioneren. Neem nu de kamersleutel. Nu ja, geen sleutel, zelfs geen badge, maar een soort clip die je op de rand van je tas of blouze kunt bevestigen. Reuzehandig, alleen heb ik natuurlijk maar met een half oor geluisterd toen de designreceptionist uitlegde hoe je met dat ding toegang tot je kamer krijgt. Dat heb je met van die knappe mannen achter de balie. Resultaat : lam gehannes voor een gesloten deur. Het is nochtans heel simpel : chip tegen chip, en open zwaait de deur. Voilà, alweer een stuk technologisch mondiger.

Wallpaper-decor

Drie kleuraccenten in een voor de rest monochroom witte kamer : een oranje lavalamp, een schaal sinaasappelen en… twee goudvissen. Happende bekjes stoten obstinaat tegen de wanden van de glazen bokaal alsof ze een ontsnapping willen forceren. Voor Gaia-sympathisanten en lichte slapers zijn er dan ook ook plastic exemplaren als room-mates beschikbaar : Overigens is Hillside Su een paradijs voor narcisten. Spiegels alom zorgen voor een bijwijlen verwarrend Lady from Shanghai– effect. Vooral bij het wakker worden. Je eigen slaapdronken hoofd oneindig dikwijls weerkaatst zien, voor stervelingen boven de dertig is het niet zonder risico op psychisch letsel.

Alles is hier overmaats : het kingsize bed, de al even monumentale tegenhanger op het terras. In de zomer kun je buiten slapen, toch zeker aan de zeekant. Je moet wél vast pitten : om de paar uur roept de muezzin van een nabije moskee op tot het gebed. Een bevreemdend geluid in dit onderkoelde Wallpaper-decor. Wie last heeft van de algehele wittigheid van het interieur, kan trouwens twee lichtzuilen aan weerszijden van het bed ontsteken. Bleekroze of warmoranje ? Ik kies voor het laatste, in harmonie met de goudvissen. Dorst zal ik hier niet snel lijden : de minibar is een maxibar, met naast de gebruikelijke frisdranken een ruim assortiment geestrijk vocht en niét in van die lullige poppenwinkelflesjes. Origineel is ook het concept van de indoor shopping : van tandenborstel over deodorant tot wegwerpcamera’s, alles is in de kamer voorzien. Volgens de prijslijst zijn condooms het duurst : 25 miljoen voor 6 stuks. Turkse lira welteverstaan, dat scheelt meteen een paar nullen. Vreemd genoeg heet het merk Natural family…

De badkamer dan. Wit, wit, wit… Een nachtmerrie voor de kamermeisjes die dit allemaal vlekkeloos schoon moeten houden. De douchekamer met één designkraan die zowel het debiet als de temperatuur van het water regelt, vergt ook weer enige motorische weerbaarheid van de gast. Maar goed, na een paar stevige vloeken wegens achtereenvolgens geconfronteerd met een straal gloeiend heet en een waterval ijskoud water, heb ik de juiste stand van de hendel voor altijd in mijn geheugen gegrift.

Voor amoureuze koppels die het breed kunnen laten hangen is er het penthouse met de suggestieve naam 91/2 weeks. Mijn verbeelding slaat op hol : baklava uit elkaars navel eten, zeeslag spelen in de jacuzzi… Aangezien ik hier zonder partner ben, hou ik het bij een sight seeing tour. Maar allemachtig, deze suite heeft mogelijkheden. Wat zeg ik, suite ? Een ruime flat is dit, met een bed waar je een half rugbyteam in kwijt kunt en een dito bubbelbad en sauna. De witte pooltafel heeft een felrood laken, de home cinema wordt geflankeerd door twee gigantische aquaria. Voor koppels die nood hebben aan extra beweging maar het pand niet willen verlaten, zijn er ‘hij’- en ‘zij’-loopbanden. Twee ruime terrassen nodigen uit tot het geven van party’s, de roterende futuristische kerstboom met disco-spiegels is puur voor de fun. Wat dit feest mag kosten ? Voor ongeveer 3000 euro per nacht ben je gesteld ; hoeveel miljarden Turkse lira dat is, wil ik niet eens weten.

Maar laat ik het vooral over het eten hebben. Wie aan een kleurinjectie toe is, neemt zijn ontbijt in buffetrestaurant Kirmizi. Vloer, wanden, meubelen, het zwevend plafond, alles is vuurrood. Vier verschillende buffetten, meervoudig weerkaatst in de alomtegenwoordige spiegels, maken in de hongerige mens de laagste instincten los. Wie daar zijn gading niet vindt, laat zijn ontbijt à la minute door de kok bereiden. Liefhebbers van de oriëntaalse keuken vinden hun gading in het S ushi-restaurant. Nu ben ik niet zo’n liefhebber van het spul, maar hier worden ze door oosterse chefs onder je neus geassem-bleerd : het fijnste wat ik op dit gebied al heb mogen proeven. Voor Italiaanse én Turkse specialiteiten glijd je in de lounge in schelpachtige barkrukken (model Bombo van Stefano Giovannoni) aan weerskanten van een lange witte toog. Leuk voor etentjes in groep, vind ik. Of eventueel in je eentje, want om de drie meter hangt er een televisiescherm, wat je in staat stelt gelijktijdig het sociale leven van de walrus, een modeshow in Milaan en een wedstrijd tussen Galatasaray en Trabzonspor te volgen.

Voor een intiem tête-à-tête lijkt deze plek me minder geschikt. Aan het voedsel zal het anders niet liggen. Bij het aperitief is een assortiment koude of warme mezze aangewezen. Andere aanraders zijn de carpaccio van zwaardvis of van octopus, de ravioli met vier kazen en shish kebab met yoghurtsaus. Later op de avond is er live muziek in de lounge, die dan de allures van een nachtclub krijgt. In de zomer kun je ook buiten dineren, in de Poolbar of de Beachbar, want Hillside Su heeft een privé-strand met alle faciliteiten.

Diep gereinigde staat

De lifestyle die hier het meest nadrukkelijk gepromoot wordt, is hanging out. Voor de meer actieve hotelgast is er de fitnessruimte, de grootste die ik ooit in een hotel frequenteerde, met state of the art-toestellen van LifeFitness en twee squashbanen, een binnenbad, sauna en jacuzzi. Het Olympische buitenbad is omringd door een irokohouten dek en voorzien van een vernuftige onderwatermuziekinstallatie. In het nabijgelegen Aqualand kun je je door een dolfijn op sleeptouw laten nemen. “Zou zo’n beest dat nu echt leuk vinden ?” vraag ik me af, terwijl ik gehoorzaam aan Flippers rugvin ga hangen. En of de tuimelaar wel zindelijk is. Het bassin ziet er in elk geval redelijk schoon uit. Mijn nieuwe maat voelt rubberachtig aan en voor een zoogdier ruikt hij verdraaid doordringend naar vis, maar dat zal wel met zijn dieet te maken hebben.

Geen betere manier om een visluchtje kwijt te raken dan een beurt in de hamam, een onderdeel van de beauty spa, een serailachtig complex met gedempt licht en rozenblaadjes op de vloer. Een Turk met dunne, harige benen onder zijn zwembroek gebaart dat ik het bovendeel van mijn badpak moet afstropen. Duidelijke instructies, daar ben ik in dit soort situaties altijd heel dankbaar voor. Overigens is de sfeer resoluut onerotisch, tenzij je aan je trekken komt met een schrobbeurt met een paardenharen handschoen. Het effect is dat van zandstralen. Daarna word ik van top tot teen met schuim ingewreven en wast de Turk mijn haar. Niet sensueel, zoals Robert Redford bij Meryl Streep in Out of Africa, maar als een goedmenende vader die zijn kind nu eens door en door schoon wil boenen. Afspoelen gebeurt op de ambachtelijke manier, met veel lauw water uit een houten emmer.

Om mijn diep gereinigde staat niet meteen te compromitteren, kies ik achteraf uit het uitgebreide aanbod behandelingen voor een oriental dry massage. Zalig de stervelingen die in zo’n situatie alles kunnen loslaten. Zelf tob ik vooral over het feit dat het van onderen gezien wel een bijzonder belachelijk schouwspel moet zijn, zo’n roodaangelopen snuit in de uitsparing van de massagetafel. Een kittig Indonesisch vrouwtje van nog geen anderhalve meter hoog maar met de kracht van een Schwarzenegger in haar handen, pookt tegelijkertijd mijn linkerschouder en mijn rechterheup. Op de achtergrond klinken kalmerende rimboegeluiden. Het mag niet baten, ik voel me een garnaal die gepeld wordt.

Een vol uur duurt de massage. Ook voorheen onontgonnen gebieden als mijn oogkassen en knieholten worden bewerkt. Een intense ervaring, nu eens genotvol, dan weer op het randje van het pijnlijke. Maar als ik achteraf in een dikke badjas gewikkeld en met een glas muntthee op een genereus rustbed lig bij te komen, voel ik me een uitermate tevreden specimen van de menselijke soort. n

Tekst Linda Asselbergs

Een mens vraagt zich af of hij wel voldoende esthetisch verantwoord is voor dit trendy decor. Het personeel is dat in elk geval wel. Mooie jongens en meisjes, design-Turken, stuk voor stuk.

Om de drie meter hangt er een televisiescherm, wat je in staat stelt gelijktijdig het sociale leven van de walrus, een modeshow in Milaan en een wedstrijd tussen Galatasaray en Trabzonspor te volgen.