Tijdgenoten

Acteur Günther Lesage(29) brengt met zijn gezelschap De Vereeniging een eerste grote productie. ?De Vliegenier? van Wanda Reisel is een stuk over leugens en verdriet, maar gelukkig ook met een portie humor.

BRUNO KONINCKX / FOTO HYPNOVISUALS

Op de middelbare school moesten we voor de leraar Nederlands een stuk spelen uit ?Koning van Katoren? van Jan Terlouw. Ik speelde de tovenaar. Het was toen, denk ik, dat ik de kriebels kreeg om te acteren. Later ben ik in mijn dorp, Ardooie, bij het jeugdtheater gegaan. Elke zaterdag kwamen we bijeen om toneelstukjes te improviseren. Na de humaniora ging ik naar Studio Herman Teirlinck. De reden waarom ik acteur wou worden, is eigenlijk zeer basic : ik beleefde er gewoon veel plezier aan. Het ging er mij zeker niet om dat ik iets wilde vertellen daar was ik op die leeftijd nog niet mee bezig. Het ging mij vooral om het vreemde fenomeen dat je iets doet op een podium, en dat mensen daarnaar kijken en er al dan niet om moeten lachen. Dat was belangrijk, mensen doen lachen. Ik vind het nog altijd prettig, maar het is geen hoofddoel meer : mensen ontroeren vind ik zeker zo belangrijk, en iets vertellen nog belangrijker. De drijfveer om te blijven doen wat ik doe, is dat ik er nog altijd plezier in heb. Ik beschouw toneel ook nog altijd als een goede geleider om dingen te vertellen. Misschien is dat over twee jaar iets anders. Ik ben erg geïnteresseerd in film of schilderkunst. Ook al ken ik er niets van, het fascineert me enorm.

Op dit moment wil ik vooral dingen vertellen die mij bezighouden. Zo heb ik een paar maanden geleden een kindervoorstelling gemaakt voor Bronks. Ik heb dat heel graag gedaan, onder meer omdat ik zelf een zoontje heb van 3,5 jaar. Daardoor ben ik sterk bezig met de vraag wat een goede opvoeding is, hoe een kind dingen onderzoekt en ontdekt. Ik heb toen een voorstelling gemaakt over bang zijn. Ik heb gemerkt dat niet alleen kinderen vaak bang zijn, maar ook volwassenen. Bij kinderen is dat vaak heel primair. Bij volwassenen, die geleerd hebben om hun angst te onderdrukken, uit zich dat soms in iets heel anders. Om een voorstelling te maken, grijp ik graag terug naar iets dat dicht bij mij ligt.

De Vereeniging is twee jaar geleden opgericht uit de behoefte om zelf voorstellingen te maken, om een structuur te hebben. We gaan nu een voorstelling maken op basis van ?De Vliegenier? van de Nederlandse auteur Wanda Reisel. Hiermee wil ik een thema aansnijden dat al vaker is behandeld maar dat mij mateloos boeit : de dis-communicatie tussen mensen. De Vliegenier gaat over een familie die met Kerstmis samenkomt in het pension van de moeder. De vader is een tijdje geleden op mysterieuze wijze vermoord. De kinderen weten niet hoe de vork precies in de steel zit. Op zeker moment verdenken ze zelfs de moeder, die dan met de onthulling komt dat ze alledrie van een verschillende vader zijn. Het stuk gaat dus ook over de leugen en hoe daarmee omgegaan wordt. De Vliegenier is eigenlijk een soort mythische figuur die letterlijk en figuurlijk uit de lucht komt vallen en in de familie een aantal dingen losweekt. Belangrijk is niet wat gezegd wordt, maar wat er verscholen blijft achter de gesprekken, ruzies en discussies. Dat is ook iets wat ik in m’n eigen leven, in m’n eigen familie herken : heel veel dingen blijven verborgen, er worden andere dingen gezegd dan eigenlijk bedoeld wordt. Gelukkig zit er ook veel humor in het stuk.

Ik vind het zeer belangrijk om dingen te relativeren, en dat doet Wanda Reisel. Niet alleen de inhoud van dit stuk boeit mij, ook de manier waarop ze schrijft : Reisel stimuleert mijn verbeelding door haar open schrijfstijl. Ze vult niets in voor de lezer, je moet dingen zelf invullen. Het is ook mijn betrachting om toneelvoorstellingen te maken waarbij het publiek zijn verbeelding de vrije loop kan laten.

?De Vliegenier? door De Vereeniging gaat in première op 25 april in de Antwerpse Monty.