Tafelromance

Linda Asselbergs

Mocht u plannen hebben voor een intiem avondje uit, één goede raad : blijf uit mijn buurt. Keurig opgevoed hoor, ik wéét dat luistervinken onbeleefd is. Maar het is sterker dan mezelf, in een restaurant waar de tafeltjes dicht bij elkaar staan, weet ik in een mum van tijd hoe links en rechts het klokje thuis tikt. Typisch vrouwelijk natuurlijk, mannen zijn niet eens in het relatieleven van hun beste vrienden geïnteresseerd, laat staan in dat van wildvreemden. In mijn geval kun je ook van beroepsmisvorming spreken : een goed verhaal is nooit weg. En nee, het hoeft de eigen tafelconversatie niet te hinderen : eten, kwebbelen en meeluisteren, het gaat in één moeite door. Multitasking heet dat vandaag de dag.

Onlangs was het weer goed raak. Lounge-achtige tent zoals ze tegenwoordig zo in trek zijn, een beetje donker naar mijn smaak, ik zie graag wat er op mijn bord ligt. Het tafeltje werd aangewezen door een trendy jongmens in een veel te strak zijden pak. Hoort dat zo tegenwoordig of is er hier sprake van een prins Laurenteffect ? Halverwege mijn tartaar van verse tonijn met sesamsojavinaigrette, tuinkruiden en wasabi komt er aan het tafeltje rechts een interessant stel zitten. Zij een beeldschoon mokkakleurig kind, type Sade in haar gloriejaren. Hij een wat verweerde veertiger met zijn das op halfzeven. Haar baas ? Close but no cigar. Maar er is wel sprake van een werkrelatie. Die wat hem betreft beslist een ietsje meer mag worden, hij eet haar zowat op met zijn ogen. Mijn tafelgenoot rolt met de zijne : komaan, bij de les Asselbergs. Maar het ontgaat me niet dat ‘Sade’ haar glas wijn terugstuurt, achteloos bijna. Zo assertief, dat jonge grut. Zelf zou ik de kurk er met een mespunt uitvissen. Of hém het glas laten terugsturen. Ik ga hier nog veel bijleren, ik voel het. Intussen brengt de verweerde al zijn geschut in stelling. Leunt quasi ontspannen achterover, loopt over van de bonhomie, speelt plagerig met de pompons aan de tas die ze vrijpostig op tafel heeft gezet.

“Vergeet het vader, je haring braadt niet”, denk ik en probeer een afdruk van een trouwring te bespeuren. Het is krokusvakantie, misschien is zijn vrouw met de kinderen aan zee, voor de goede lucht. Vervolgens gaat Sade uitgebreid met een vriendin telefoneren. De koningsvis met artisjok en ravioli van krab op haar bord blijft onaangeroerd. Jammer, want hij is lekker weet ik uit ervaring. De verweerde blijft haar gretig aanstaren. Een doorzetter, dat moet je hem nageven. Het verleidingsspel komt nu pas goed op dreef : hij overspoelt haar met complimenten die zij koket pareert. Zelfs mijn tafelgenoot krijgt er lol in. Tot de would be Casanova de rekening betaald heeft en Sade kordaat haar tas grijpt : “Weet je wat, ik denk dat ik je aan mijn moeder ga voorstellen”, zegt ze iets luider dan strikt noodzakelijk. “Volgens mij zullen jullie het uitstekend met elkaar kunnen vinden.” En ik zweer het, ze grijnst in mijn richting. Keuken : 8, ambiance : 9,5.