Tafelen

Pionier Christoffel Remaut verhuisde zijn Brasserie P naar een pakhuis in de lang vergeten, oude Gentse havenbuurt Muide.

PIETER VAN DOVEREN FOTO JAN CAUDRON

Het fenomeen ‘eetcafé’ is een cadeau van onze noorderburen. Daar stond de term aanvankelijk voor een door rook gebruinde gelagkamer van kroeg, herberg, logements- of verenigingscafé, waar men, na overdadig drankgebruik, te midden van donkerhouten lambriseringen en perkamenten lampenkapjes en de walm van sigaretten, zijn roes dempte met een ‘slordige hap’. Eetcafés werden populair in Nederland, niet omdat men er lekker kon eten, maar wel omdat het er gezellig en, vooral, omdat het er goedkoop is. De formule heeft zich inmiddels verbreed: er zijn tegenwoordig eetcafés in alle kleuren en maten. Het op een leien bord gekalkte repertoire beperkt zich al lang niet meer tot klassieke dagschotels of een nostalgische hap: moderne eetcafés vertegenwoordigen zo’n beetje alle trends rond eten en drinken. Dat komt omdat de koks van deze etablissementen bij het koken niet belemmerd zijn door een gedegen opleiding. Koks van eetcafés worden na verloop van tijd overmoedig, omdat de doorsneebezoeker alles kauwt en slikt zonder kritisch te zijn. Er is geen plaats waar de wereldkeuken zo goed vertegenwoordigd is, als in het eetcafé. Mexicaans, TexMex, cajun, soul food, Spaans, Portugees, Italiaans of Japans: er is geen stijl te bedenken die de laaggeschoolde kok angst inboezemt.

Met de wetenschap dat men in een eetcafé niet veel kwaliteit mag verwachten, trokken wij naar Gent om Brasserie P te bezoeken. De zaak was vroeger in het hartje van Gent in de Sleepstraat gevestigd en verhuisde recentelijk naar een nieuw adres, wat gepaard ging met de nodige ruchtbaarheid in de pers. Christoffel Remaut slaagde erin om van de naam Brasserie P een Gents begrip te maken. Aangemoedigd door het succes kocht hij een verlaten pakhuis bij de oude Gentse voorhaven. Het Muide-gebied was eertijds een bloeiende laad- en losplaats van stukgoed. Na het stopzetten van de activiteiten heeft de buurt met de oude loodsen, bedrijfsgebouwen en arbeidershuizen er decennialang vergeten bijgelegen. De verkrotting schijnt nu een halt toegeroepen te zijn, want sinds de plek in 1997 werd uitgeroepen tot herwaarderingsgebied is er belangstelling voor het vastgoed.

De nieuwe ‘P’ is ondergebracht in een voormalige opslagplaats voor margarine. Het gebouw dateert uit het begin van vorige eeuw en werd radicaal en misschien iets te ver doorgerestaureerd, waardoor een gedeelte van de charme van vroeger verloren ging. Het proeflokaal is een grote ruimte met hoog houten plafond, bakstenen muren en oude stalen kolommen, die contrasteren met de moderne aluminium raamkozijnen en de clean betegelde vloer. Knalrode, schuimrubberen onderuitzitblokken en Indonesisch meubilair rond een gashaardvuur vormen een loungehoek. De rest van de ruimte gaat naar het café- en eetgedeelte en naar de toog. Op de eerste verdieping is een internetruimte en in het achterhuis is een theaterzaaltje voor bijeenkomsten en amateurgezelschappen.

Wij werden onthaald door een uiterst innemende man, die later eigenaar Christoffel ‘P’ Remaut zelf bleek te zijn. Hij stelde ons op ons gemak en maakte duidelijk dat in zijn eetcafé niets hoeft. Wij vertelden dat wij honger hadden en onze aandacht werd gevestigd op een leien bord aan de muur, dat meldt wat de pot schaft. Wij begonnen met tatin met tomaat, wat stond voor een bonkig en steenhard stuk deeg met ingebakken tomatenfondue en, als garnituur, een pluk krulsalade, op smaak gebracht met agressief zure dressing (8 euro). Op aandringen van de vriendelijke ober was rog met aardappelpuree besteld als duurste gerecht van het bord (18 euro). Wat waren wij ongelukkig toen er even later een sterk naar ammoniak geurende vis met industriële aardappelpuree verscheen. Aan de andere kant van de tafel werd er geworsteld met een koude schotel met plomp opgeladen bergen sla en scheuten, onfrisse heilbot, kippenpoot, rosbief en tomaat gevuld met garnalen (10 euro). Wij klampten ons wanhopig vast aan de wijn, die door dezelfde jongeman was aanbevolen: een Los Vascos 2000, domaine Baron de Rotschild (Lafite), een prachtige Chileense wijn (22 euro) die het hart verwarmde en veel, maar niet alles deed vergeten.

Brasserie P: New Yorkstraat 1, 9000 Gent. 09 223 81 58. Open van maandag tot vrijdag van 11.30 tot 24 u.

Categorie: eetcafé

BEOORDELING

Keuken: 3/10

Sfeer: 7/10

Service: 7/10

Prijs/kwaliteit: 3/10