Tactiek en touch

Mannen rijden met nummers en letters, met een 911 (in het Engels zo mooi Nine Eleven), een GTV of een SLK. Vrouwen omschrijven hun auto als karmijnrood met een crèmekleurig interieur of als een kanariegele cabrio. Nuance.

Van mannen wordt gezegd dat ze met een auto vooral indruk willen maken, uit zijn op prestaties, gierende banden. En dat vrouwen dat nooit zouden doen. Misschien.

Ik zie mannen op zaterdag hun auto’s wassen en vrouwen die het binnenwerk stofzuigen. Mannen met gestrekte armen achter het stuur, als Grand Prix-piloten, en vrouwen die zich aan dat stuur vasthaken als aan een reddingsboei. Mannen die in de ochtendfile de krant lezen, terwijl vrouwen met hun haar en lippen bezig zijn.

Dat snelheid vrouwen niets zegt, is een fabeltje. Ik ken een handvol vrouwen die heerlijk snel en accuraat rijden, zonder uiterlijk vertoon, krachtig en efficiënt. Ooit mocht ik met Michèle Mouton mee in haar Audi Quattro op het bevroren meer in Sankt Moritz. Twintig minuten lang haalde ze daar adembenemende kunstjes uit, tot het zweet op haar bovenlip en in onze handen stond. Indrukwekkend.

Mouton was vice-wereldkampioen rallyrijden en aan het eind van de rit wilden we weten waarom zij de enige vrouw was in de autosporttop. “Dat komt omdat vrouwen een sterker gevoel van lijfbehoud kennen. Dan ga je niet zo makkelijk over de schreef, zoals roekeloze mannen doen.” Kan zijn.

Snel rijden is een intellectuele bezigheid die concentratie en accuratesse vraagt, zoals de kunst van het subtiel balanceren op een koord. Hoe krachtiger de motor hoe riskanter, zinnelijker en aantrekkelijker de oefening wordt. Voor heel wat mannen is die verleiding onweerstaanbaar. Ook voor ons. Soms.

En als het een beetje lukt, glijden de jaren van je af, ben je even weer een jongetje.

Patrick Bedard, redacteur van het Amerikaanse maandblad Car and Driver, ziet nog een andere dimensie, vindt dat er behoorlijk wat seksuele kracht uitgaat van een remklauw met zes pistons van de Engelse fabrikant Alcon, de beste in zijn genre. Zelf blijven we ook niet ongevoelig voor een motorblok in werking, of voor een gepolijste uitlaatklep. Maar het moeilijkst uit te leggen, is de poëzie die achter snel rijden steekt, en die zich bijvoorbeeld uit in de perfect uitgevoerde parabool bij het uitkomen van de bocht, tegen 170 km per uur wel te verstaan. Of het elegante balletwerk van de formule 1-rijders als ze achter het casino in Monaco schuivend rechtsaf gaan en de zink naar Mirabeau induiken. Goed uitgevoerd is dat delicate manoeuvre voor sommigen even mooi en ontroerend als de lectuur van De buigzaamheid van het verdriet of een gedicht van de onlangs overleden Nederlandse dichteres Vasalis.

Van vrouwen wordt gezegd dat ze bij de keuze van hun auto uitsluitend over functionele criteria gaan, zoals veiligheid, ruimte voor de kinderwagen of de zekerheid dat de machine altijd feilloos start. Dat klopt voor de eerste auto. Als er geld is voor meer, komen de dromen en verlangens opzetten. “Dan koop ik een Audi A6, omdat die zweeft”, zegt Régine. Dan valt Isabelle voor de organische vormen van Pininfarina’s producten en de aanraking van een heerlijk viriel pookje. Ze lacht, wij knikken. “Natuurlijk zijn vrouwen exhibitionisten”, zegt Marleen. “Ik lach met vrouwen die beweren dat ze zich voor zichzelf schminken. Ik verzorg me voor mezelf, maar ik maak me op voor de mannen die ik tegenkom. Maar mijn cabrioliefde is geen exhibitionisme. Een cabrio geeft contact met de wind, geeft een gevoel van vrijheid, in een open auto is de hele lucht van jezelf.”

Het tactiele, dat nooit aan bod komt in gesprekken bij mannen, is voor vrouwen wel belangrijk. Anne, bijvoorbeeld, gaat de met leder beklede pook van haar wagen straks inwisselen voor een houten exemplaar. “Bij het schakelen wil ik precisie, en leder geeft dat niet. Anderzijds wil ik juist wel het luxegevoel van zacht leder om op te zitten. En de geur van hout. Mijn man wil ook leder, maar van het ruigere soort en dat past perfect bij hém.” Françoise zweert dan weer bij degelijkheid en kwaliteit en de discrete chic van metaalgrijs. Die kwaliteit mag wel wat kosten want die moet járen meegaan, net als een dure bontjas. Een andere, ongetemde Anne wil zéér praktische stoelen die plat kunnen. Voor een onverhoopte nacht met een man die uit het niets opduikt.

Carine vindt moderne auto’s maar niks. “Ik val op een houten dashboard en ouderwetse, subtiel afgewerkte instrumenten. Op de Engelse stijl van weleer, en op het cruisegevoel in cabrio’s.” Jaren geleden reed ze een Morgan. Die was wel hard afgeveerd maar dat gaf niet. “Integendeel, dan voelde je tenminste dat je reed en snel ging. Tot in de buik. Met moderne auto’s ga je sneller, maar je voelt niks meer. Dan hoeft het voor mij niet.”

Pierre Darge / Illustratie Sandra Schrevens

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content