Survivalmode

“Jij hebt het graag traag, hé.” Ze glimlachte terwijl, maar dat belette niet dat we een tikje beledigd waren. Stond traag niet synoniem voor lui, apathisch, of erger : niet snel van geest ? Alles waar mid-twintigers vooral niét van beschuldigd willen worden. “Neen, ik bedoel rustig en doordacht”, verduidelijkte ze. We stonden in het derde arrondissement van Parijs, in een winkeltje in het bruisende Le Marais, cd van Dolly Parton in handen. Op de hoes stond een boerderij getekend, met moederkip en haar drie kuikens. Lullaby renditions of Dolly Parton kopte de titel. Met hitklassiekers Jolene en Working9 to 5, maar dan zonder zang of drums. Zeg maar wiegeliedjes. Jolene, Jolene, Jolene, Jo-leeene, maar dan in slowmotion. Allebei kochten we de plaat – een echte aanrader trouwens, inclusief pompoenrecept voor uw zes maand oude zuigeling. Zij – een collega – om haar dochters in slaap te wiegen. Ik om in de auto zélf tot rust te komen na een 9 to 9.

Misschien dankte ik mijn nieuwverworven karaktertrek ook aan het feit dat we zonet, over vier caffè latte’s, geanalyseerd hadden waarom oude mensen, zeg gerust bejaard, zo ontroerend mooi kunnen zijn. Opgekleed bij de bakker, of rokend in het park. Of waarom het beter is één goed boek te lezen en ervan (na) te genieten, dan drie Stieg Larssons tegen de klok. Hoe ook, volgens haar was ik een oude ziel en gevoelig voor thema’s mijn prille leeftijd onwaardig.

Maar dan ! Na onze trage aankoop en dito consumptie keerden we terug naar de essentie van ons verblijf in Parijs : de modeweek, waar op dat moment de wintercollecties 2010 getoond werden. Na drie defilés zagen we een rode draad : het trage boerderijleven. Schapen, geiten, wol, (nep)bont, herders, nomaden, volwassen collecties die langer dan één seizoen zouden meegaan (misschien wel generaties lang), nonchalant bij elkaar gemixte outfits, als die van een moderne vogelverschrikker. Truien die we zelf konden breien. Kleuren die verwezen naar de moestuin : pompoen, aubergine, olijf. Een nieuwe rusticiteit deed zowaar haar intrede. En we noteerden in ons notitieboekje : Slow fashion ! Grow fashion !

Eens bewust van de ruimere term slow living, zie je het overal. Slow fashion (p. 87) is een vervolg op slow food. Niet iedereen doet het. Het is een tegencultuur die kadert in een ruimere nostalgie naar vroeger. Naar foto’s maken met een polaroidcamera (p. 105), naar eigen courgettes kweken en brood bakken (p. 98), naar naaimachines, breinaalden en stadsfietsen. Of oude typemachines (het lettertype van de titels in deze special heet niet toevallig American typewriter). We leven in een wereld van twee snelheden. Enerzijds is slow living opnieuw een aanvaardbare, zelfs aantrekkelijke levensstijl geworden. De slinger die weer de andere kant opgaat. Anderzijds zitten we op een hoogtechnologische, geglobaliseerde snelweg (p. 124). Iedereen de iPad al uitgeprobeerd, seizoen vier van Mad Men gedownload ?

“The world is currently in survival mode”, lazen we in een trendblad. “Herstellend van de economische crisis, bereiden we ons voor op een klimaatscrisis.” Maar de schrijvers hadden meteen een constructieve oplossing : “Het inbeelden van worstcasescenario’s helpt milieuwetenschappers, biologen, ontwerpers, architecten en strategen om de oplossingen te verzinnen die ons vooruit zullen helpen.”

Dat die wetenschappers en technologen maar groots en revolutionair denken. Want wij weten alleen dat s urvival mode om survivalmode vraagt. Labels en ontwerpers die ons tonen dat we ook in harde tijden nog altijd een levensstijl kunnen hebben. Of het nu leuke kleren zijn die ons een gezicht geven, of een handgebreide cardigan waar uren aan gewerkt werd. Men leze en zegge het voort.

Ps : www.hushabyebabymusic.com:

voor al uw trage achtergrondmuziek.

–

elke.lahousse@knack.be

Elke Lahousse

“Een nieuwe rusticiteit deed zowaar haar intrede. En we noteerden in ons notitie-boekje : Slow fashion ! Grow fashion !”