“You Oughta Know” was het juiste nummer op het juiste moment in girl power-tijden. Alanis Morissettes debuut-cd “Jagged Little Pill” ging 28 miljoen keer over de toonbank, maar het succes werd haar schijnbaar niet gegund. Ze werd dé favoriete pispaal van de cynici. Het zal haar geprikkeld hebben. Op “Supposed Former Infatuation Junkie” is niks te merken van gemakzucht, van FM-rock, van een knieval voor de commercie of van al die andere dingen die haar onder de neus gewreven werden. Ze blijft lustig met ritmes experimenteren en spuwt haar teksten soms op een rare, onnavolgbare, bijna rappende manier uit. Wat onveranderd is gebleven: de verregaande alliantie met producer Glen Ballard en het besef dat je gelukkig niet haar ex-lief bent. Of wat dacht je hiervan: are you still mad I wore the pants most of the time?/are you still mad that I seemed to focus only on your potential/are you still mad that I threw in the towel?/are you still mad that I gave up long before you did? Qua van zich afbijten, kunnen Meredith Brooks, Anouk en de anderen hier nog een pak van leren.

Liz Phair is nog zo eentje, met wie niet te sollen valt. In vergelijking met haar debuut heeft de Amerikaanse al wel wat van haar wilde haren verloren, maar ze heeft nog genoeg weerhaakjes in huis om het interessant te houden. Poppy hoogtepunten zijn “Johnny Feelgood”, “Polyester Bride” en “What Makes You Happy”.

Even denk je: Bryan Adams heeft z’n oude spirit hervonden. Z’n kersverse cd opent lekker met “How Do Ya Feel Tonight” (geschreven met Phil Thornalley, ex-bassist van The Cure) en “C’Mon C’Mon C’Mon”. Maar daarna gaat de Canadees weer vervaarlijk aan het slippen. Volgens mij heeft hij de voorbije jaren zoveel in stadions opgetreden dat hij bij het maken van songs al de aanstekers in de lucht stekende menigte in het achterhoofd heeft. Het is prefab bigger-than-life rock.

Adam Cohen, zoon van Leonard, heeft ‘het’ in zich. Dat is zonder meer duidelijk. Maar hij moet dringend op zoek naar een producer die ‘het’ er meer uit laat komen. Het titelloos debuut van deze dandy gaat gebukt onder een goedkope, weinig karaktervolle sound.

Verslavingen zijn moeilijk te verklaren. Je kan er, als ze gezond zijn tenminste, misschien beter gewoon aan toegeven. Het klopt, Jonathan Richman blijft zich als een naïeve kloot aanstellen en hij durft zich zelfs letterlijk herhalen (zie de herneming van “When I Dance”), maar toch geef ik me weer gewonnen.

Ter verdediging voert Bloem de Ligny aan dat ze er niets aan kan doen dat ze op Björk lijkt. Maar dat ze dezelfde poses aanneemt en soortgelijke stembuigingen maakt als de IJslandse, vind ik toch vrij schaamteloos. Jazeker, de songs van deze Nederlandse chanteuse deugen, maar dat zij ze de volgende keer wat persoonlijker inkleurt.

Alanis Morissette, “Supposed Former Infatuation Junkie” ( Maverick). Liz Phair, “Whitechocolatespaceegg” ( Capitol). Bryan Adams, “On A Day Like Today” ( Polygram). Adam Cohen, “Adam Cohen” ( Columbia). Jonathan Richman, “I’m So Confused” ( Vapor/Warner). Bloem de Ligny, “Zink” ( Columbia).

Peter Van Dyck