In Mexico was ze op haar 22 al een ster in allerlei soapseries, maar ze richtte haar ambities op de betere Amerikaanse film. Met succes : na Desperado, Fair Game en From Dusk till Dawn beloven Fools Rush In en Breaking Up kaskrakers te worden.

Susan Granger

Ik ben een Mexicaanse actrice?, zegt Salma Hayek. Ze is geen Latino. En ze wordt niet graag zo genoemd. Ze werd geboren in Coastzacoalcos in de Mexicaanse staat Veracruz. En in Mexico bereikte ze als actrice de absolute top. Ze veroverde er zowat alle huiskamers dankzij haar titelrol in Teresa, een prime time soapserie. Jarenlang deed ze blitzoptredens als gastvedette in Amerikaanse sitcoms en af en toe kreeg ze er een klein rolletje in. Maar toen kwam haar eerste glansrol, ironisch genoeg in een film met een script over Mexico : El Callejon de los Milagros (De Mirakelsteeg), geschreven door de Egyptische Nobelprijswinnaar Naguib Mafouz. Daarin speelde ze een trotse Mexicaanse jonge vrouw die aan de armoede probeert te ontsnappen. Kort daarop brak ze definitief door in Hollywood, toen regisseur Robert Rodriguez haar samen met Antonio Banderas castte in Desperado. Daarna was ze te zien in Fled (met Laurence Fishburne en Stephen Baldwin) en in Fair Game. Berucht is haar slangendans, een kortescène als verleidelijke vampier in Rodri-guez’ From Dusk Till Dawn.

In haar nieuwste film Fools Rush In, geregisseerd door Andy Tennant, speelt de intussen 27-jarige Salma Hayek een vurige Mexicaans-Amerikaanse vrouw die in het lot gelooft. Zeker als ze Matthew Perry ontmoet (een van de sterren uit de televisieserie Friends), een stijve en opgepoetste zakenman uit Manhattan. Een passionele nacht is gauw weer vergeten, denken ze allebei, maar dan komt het lot tussenbeide. Zij raakt zwanger en ze trouwen. En dan worden ze verliefd op elkaar.

Hoe beschrijft u die film in een notendop ?

Het gaat over twee mensen die niets weten over elkaar en over het huwelijk dat ze aangaan.

De echte verhouding van producer Doug Drazin en coproducer Anna Maria Davis, nu twaalf jaar geleden, heeft voor Fools Rush In model gestaan. Hoe was het om een vrouw te spelen die samen met u op de set stond ?

Ik was gestart met het vaste voornemen om het personage te spelen, dus Isabel Fuentes en niet Anna Maria. Maar haar aanwezigheid inspireerde me enorm. De film gaat over twee culturen en hun onderlinge verschillen, en dat geeft hem sowieso al kleur en reliëf. Maar een van zijn sterke punten is toch dat elke vrouw zich met de vrouw in de film kan identificeren. Elke vrouw heeft haar eigen voorstelling over mannen en de romantische liefde. We snakken allemaal naar bewondering, liefde en aandacht. Vrouwen zijn van Venus en mannen van Mars. Ik haal dat nu wel uit de bestseller van John Gray, maar het is waar. Alle vrouwen proberen de mannen de dingen te laten begrijpen zoals zij ze begrijpen. Ze doen hun uiterste best om mannen rijp te maken. Ze vechten voor hun liefde en willen dicht bij hen zijn. Ze willen de mannen datzelfde gevoel van bij elkaar horen leren dat wij van nature hebben. Dat is een proces dat alle vrouwen doormaken. Anna had daar meer ervaring mee omdat ze het in haar echte leven had doorgemaakt. Dus telkens als ik vast kwam te zitten, ging ik bij haar te rade. Ik praatte dan niet met Anna, de producer, maar met Anna, de vrouw. En dat heeft me flink geholpen.

Als u een rol als deze aanvaardt, wat is dan het belangrijkste ? De culturele kloof overbruggen of het personage ?

Ik denk dat je je helemaal aan het personage moet geven. Als dat een bepaalde culturele background heeft, komt die er vanzelf wel uit. Het karakter moet waarheidsgetrouw zijn. Je mag niet uit het oog verliezen dat het een komedie is, dus je moet bepaalde stereotypes spelen zoals ze zijn, omdat het gezond is om af en toe met jezelf te lachen. En tegelijk moet je ervoor zorgen dat het geen karikatuur wordt. Als je het personage waarheidsgetrouw neerzet, dan zit je ook goed voor alle andere culturele dingen, net omdat je het allemaal zo ?echt? maakt.

U had het over stereotypes. Hoe voelt u zich als u zulke stereotiepe scènes moet spelen ? De scène bijvoorbeeld waarin u aan het koken bent en u danst. Salsa. U gooit alles eruit.

Maar kent u dat dan niet ? Je bent alleen thuis en je denkt dat niemand je ziet en in je eentje ga je zingen en dansen en bewegen alsof je op een scène staat. Mexicaanse vrouwen doen dat en deze Mexicaans-Amerikaanse vrouw doet dat ook. Misschien imiteert een andere vrouw Elvis Presley, weet ik veel. Voor ons is het salsa. Het is niet stereotiep. In Los Angeles ga ik trouwens geregeld naar een heel gewone danstent en ik dans er salsa omdat ik het fijn vind. Deze film is een komedie, dus waarschijnlijk ga ik wel net een stapje verder, ik overdrijf een klein beetje.

Wat met de felle kleuren waarmee Isabel de saaie, witte vrijgezellenwoning van haar man opfleurt ?

De inrichting van het huis ? Mijn huis is heel anders, maar veel Amerikanen schilderen hun huis tegenwoordig zo. Dat is invloed uit Mexico, want wij houden van helderheid en kleuren. Die gebruiken we overal waar we komen. Het wijst op afkomst. Isabel komt niet uit een heel rijk gezin dat naar Parijs is geweest, haar man wel. Hun huis inrichten op de traditionele Mexicaanse manier, ook met het kruis dat al zo lang in de familie is, is iets dat ze spontaan doet. Het is niet stereotiep.

Het is misschien een kwestie van semantiek. Wat noemt u stereotiep ?

Stereotiep zou het zijn om een Mexicaan voor te stellen als iemand die aan zijn dikke buik zit te krabben in plaats van hard te werken. Maar een Mexicaanse vrouw haar huis in felle kleuren laten schilderen en salsa laten dansen als ze alleen is, dat lijkt me wel oké.

Is er een speciale reden waarom de film in Las Vegas speelt ?

Anna Maria Davis is daar opgegroeid. Ze kent de stad door en door. Ze wilde een andere kant van Las Vegas tonen. De mensen hebben vooral aandacht voor de nachtclubs en casino’s. Zij wilde Las Vegas laten zien zoals Parijs, op de manier waarop zij het zag. Voor de mensen die er leven, kan het best de stad van de romantiek zijn en niet de Stad van de Zonde, zoals ze zo vaak wordt voorgesteld.

Van alle scènes in de film is die waarin u geblokkeerd zit op een dam en daar een kind ter wereld brengt de meest dramatische. Hoe was dat voor u om die scène te spelen ?

Het was prettig, want ik had stapels boeken gelezen en video’s bekeken. Ik had me lang op dat moment voorbereid. Ik had uitgebreid bestudeerd wat er allemaal in het lichaam van een vrouw gebeurt als ze zwanger is en hoe dat evolueert, tot en met het proces van de geboorte. Terwijl ik mijn replieken zei, probeerde ik me in te beelden wat er allemaal in mijn buik aan de gang had moeten zijn. Het was heel leuk om te doen.

In Mexico was u een grote vedette in allerlei soapseries en toen bent u hierheen gekomen, waar u uw carrière haast van nul af aan moest beginnen. Hoe ging dat ?

Nu is het fantastisch. Maar als ik op die tijd terugkijk, was het een hel. Ik hield mij recht omdat ik zo ongelooflijk veel van film hou.

Maar had u niet naar Mexico kunnen terugkeren ?

(heftig) Ja, maar dan had ik weer insoaps gespeeld. Ik haat soaps ! Ik begrijp niet hoe Mexicanen er avond na avond naar kunnen kijken. Ze denken echt dat ze over het echte leven gaan, maar ze hebben er niets mee te maken.

U bent wel teruggegaan om te spelen in El Callejon de los Milagros.

Dat was geweldig, maar ook ironisch. Ik kwam naar de Verenigde Staten, naar Hollywood, om in films te spelen. Maar toen ik hier aankwam, kreeg ik alleen maar rollen in tv-series, wat erg tegenviel. Ik dacht dat het een toegangspoort tot de film zou zijn. Toen ik hier dan eindelijk toch een film kreeg, was het een script over Mexico. Mijn agent heeft me heel sterk afgeraden om het te doen, maar ik voelde dat het een goede film ging worden. We hebben bijna zestig internationale bekroningen gekregen voor die Mexicaanse Spaanstalige film, waaronder een speciale prijs op het filmfestival van Berlijn. Het was de Mexicaanse inzending voor de 1995 Academy Awards.

Is het waar dat u geen Engels sprak toen u naar Hollywood verhuisde ?

Mijn Engels was inderdaad heel pover. Ik wist dat het moeilijk zou zijn, maar ik dacht dat ik na drie maanden perfect Engels zou spreken als ik me er maar op concentreerde. Ik wilde negen uur per dag werken, daarnaast nog les volgen en niet aan slapen denken. Maar zo is het natuurlijk niet gelopen. Het heeft iets langer geduurd dan gepland.

Maar u had een peter, Robert Rodriguez, die uw regisseur was in Desperado en From Dusk Till Dawn.

O, ja, hij is mijn peter, maar ik ben de meter van zijn kind. Dat is nog beter. Robert Rodriguez was zowat mijn goede fee.

Hoe is dat gekomen ?

In 1992 was ik te gast in een Spaanstalige talkshow, en ik deed er mijn beklag over dat ik in Hollywood niet aan de bak kwam. Het gesprek ging erover dat ik in Mexico een ster was, maar in de Verenigde Staten helemaal niks. Robert Rodriguez zag die uitzending samen met zijn vrouw, Elizabeth Avellan, die de producer is van al zijn films, en ze wilde me ontmoeten. We konden uitstekend met elkaar opschieten en ze is nu mijn beste vriendin. We zijn net zussen. Ze is het centrum van mijn vriendenkring. Als Robert mijn peter is, dan is Elizabeth zeker mijn meter. Een meter in het kwadraat. Ze heeft me niet alleen geholpen met mijn beroepsleven, maar ook met mijn persoonlijk leven.

Wat is er gebeurd nadat u Elizabeth Avellan hebt ontmoet ?

Ik heb Robert leren kennen en in een van zijn films gespeeld, Roadracers, die in de VS op Showtime Television te zien is geweest. Die film hebben we toen opgenomen omdat Desperado uitgesteld was. Voor Desperado heeft hij me echt gekweld door me zowat drie maanden audities te laten doen. Hij vindt dat ik hem daar dankbaar voor moet zijn, omdat alles op die manier voor mij veel waardevoller is geworden. Hij stelt zich als mijn vader op. En voor From Dusk Till Dawn had de scriptwriter, Quentin Tarantino, de rol op mijn lijf geschreven. Robert zei : ?Goed. Ze mag het doen, maar dan moet ze met de slang dansen.? Hij wist dat ik doodsbang was van slangen. Ik zei : ?Met slangen doe ik niks.? En hij : ?Als je die rol wilt, is het met de slang. Als je die scène met de slang niet aankunt, bel ik Madonna. Je krijgt een paar maanden de tijd om van je angst af te komen.? En ik heb het voor elkaar gekregen.

Hoe dan wel ? Had u echt een slangenfobie ?

Ik gruwelde al als ik ze op het scherm zag. Maar hoe ik het voor elkaar heb gekregen, verklap ik u niet. Het is een beetje vreemd en ingewikkeld en ook wat esoterisch. Het heeft iets met hypnose te maken.

Intussen hebt u een nieuw project afgewerkt, Breaking Up. Vertel er eens iets over.

Breaking Up werd geschreven door Michael Cristofer, en is gebaseerd op het toneelstuk waarmee hij de PulitzerPrize won. Het is een heel bescheiden film waarop ik verliefd ben geworden in een periode dat ik in grotere films had kunnen spelen, die me veel zouden hebben opgebracht. Deze film was niet erg goed betaald, want het budget was te klein. Maar ik ben heel blij dat ik het gedaan heb. Er zijn maar twee personages. Het gaat over hun relatie. Terwijl Fools Rush In de liefde als thema had, gaat Breaking Up over de angst voor de liefde. Dat is een typische ziekte van de jaren negentig. De film betekent iets voor me. Ik zie hem zo : hij gaat over hoe je meestal niet trouwt met je grote liefde. Je trouwt met iemand die je niet zo diep raakt. Dus eigenlijk strand je met iemand met wie het makkelijker leven is omdat de dreiging niet zo groot is. Toen ik het script las, was ik er meteen weg van. Dit had ik nog nooit in een film gezien. De reden waarom hij nog niet is uitgekomen, is dat ze met RussellCrowe en mij hebben gewerkt. Ik had toen nog niet veel gedaan, Fools Rush In was er nog niet en ik was nog niet begonnen aan De Klokkenluider van de Notre-Dame. Dus wilden ze hem in april uitbrengen. Maar nu heeft Russell weer een superfilm, LA Confidential, die naar het schijnt prachtig is. Dus willen ze die eerst even de tijd geven en dan pas brengen ze Breaking Up uit. Tegen dan heb ik vast grijze haren.

Toen ik artikels over u doornam, stuitte ik op een pikant gerucht over hoe u aan de hoofdrol in Teresa bent gekomen. Is het waar dat u iets gestolen hebt ?

Het ging zo : in Mexico City stond ik buiten bij de kantoren van Televisa Network en daar merkte Lucy Orozco me op, de producer van Teresa. Ze vroeg me of ik geen auditie wilde doen voor de rol van de 18-jarige heldin. Ik stal toen de scripts van twintig afleveringen. En op de auditie kende ik het personage dat ze zocht al door en door. Ik speelde haar net zoals ze haar wilden. Soms moet je inventief zijn om te krijgen wat je wilt, niet ?

Er wordt ook een heel mooi verhaal over u verteld uit uw jonge jaren, toen u kindertheater speelde. Jongens uit het publiek stormden het podium op om u uit de klauwen van de schurk te redden. Is dat waar ?

Ja, dat was in Alladin. Ik lijk wel iets met Disney te hebben. We hebben nooit samengewerkt, maar blijkbaar werken we afzonderlijk en gelijktijdig aan gelijksoortige projecten. Ik was de prinses in de toneelversie van Alladin. Ik had mijn aanbidders die elke avond kwamen en bloemen meebrachten. ? Yasmin, ik ben speciaal voor jou gekomen?, riepen ze. En af en toe liepen er jongens de scène op om me te redden. Op een dag ging er een met een plastic zwaard de schurk te lijf. We konden hem niet de baas. Hij ging uit de bol. Hij riep : ?Maak je geen zorgen, Yasmin. Mijn moeder zit beneden in de auto. We nemen je mee naar huis. Deze schurk doet je nooit meer kwaad. Ik maak komaf met hem !? Alles liep in het honderd. We hadden goocheltrucs, maar hij vernielde alles wat we daarbij nodig hadden. We hebben er voor de rest niet veel meer van gebakken.

Zou u nog terugwillen naar het theater ?

Ja, ik wil het zeker nog doen. Ik zou graag voor kinderen werken. Ze zijn tot dusver mijn beste publiek geweest. Tussen mij en kinderen klikt het altijd. Met mannen is dat anders.

Fools Rush In : vanaf 9 juli in de bioscoop.