RAYMOND VAN HET GROENEWOUD

Ik ben blij met de diversiteit van mijn repertoire. Voor alle stemmingen en humeuren heb ik intussen wel een lied.

Er is meer op de wereld dan terreur. In deze verzuurde maatschappij zou je je bijna gaan schamen voor het feit dat je content bent. Het beviel me wel dat de boeiende auteur en filmer Philippe Claudel als ervaringsdeskundige getuigde dat een komedie veel moeilijker te maken is dan een drama. Het is zoveel dankbaarder om je miserie in kaart te brengen dan een geluksmoment op een aanvaardbare manier over te brengen. Toch verdient blijheid zijn plaats tussen de bakken stront die over ons heen gekieperd wordt.

Om me niet vervuild te voelen, heb ik de discipline ontwikkeld om me af te sluiten van het nieuws. Er is toch altijd wel iemand in de buurt die het voor me filtert. Alle poespas errond bespaar ik mezelf. Men licht er één item uit, dat wordt tot in het oneindige opgepompt en na enkele weken is iedereen het weer compleet vergeten. Neem Charlie Hebdo. Omzeggens niemand kocht dat blad en toch was na de aanslagen in Parijs plots iedereen Charlie ! Dat noem ik massahysterie.

Ik ben zelden of nooit onder de indruk van iemands verontwaardiging. Vaak heb ik het gevoel dat men zich zo heftig opstelt om te tonen : ik besta ook nog !

Je kunt kiezen of je informatie al dan niet gelooft. Ik herinner me een gesprek met Jan Leyers. Hij vertelde dat zijn vader ooit zei : “Je moet niets geloven van wat er gezegd wordt. Zelfs niet als ze zeggen dat het regent. Het enige wat je kunt doen, is buitenstappen en het zelf vaststellen.” Dat vond ik een bruikbare houding. Wat niet wegneemt dat ik nog altijd graag lees en een gretige gelover ben van wat er zwart op wit staat, zeker als het goed geformuleerd is.

Er is waarschijnlijk geen betere therapie dan optreden. Nóg beter dan schrijven, jawel, omdat het fysieke aspect erbovenop komt. Ik kan mijn ei kwijt op het podium. Wat wel veranderd is : vroeger vertrok ik enkel van wat ik te vertellen had, terwijl ik nu meer oog heb voor wat het publiek wil, zonder een hoer te worden. Die interesse in de wensen van het publiek is niet ingegeven door angst om teleur te stellen, maar door goede wil.

Als cadeau aan mezelf reduceer ik de verplichtingen tot het minimum. Mijn vrouw kocht onlangs voor een vriendin een bordje met het opschrift Time flies, you’re the pilot. Die filosofie heb ik redelijk goed onder controle de laatste tijd. Alles waardoor ik me opgejaagd voel, gooi ik weg.

Ik had best geboren willen zijn met meer empathie. Met terugwerkende kracht stel ik vast dat ik in interviews te veel slecht gesproken heb over mijn ouders. Ik had die dingen eventueel tegen een therapeut kunnen zeggen, maar niet tegen mediamensen. Niet dat ik er nachtmerries aan overhoud, maar ik realiseer me nu beter dat ik hen iets heb aangedaan. Als ik mijn vrouw bezig zie, ben ik jaloers. Hoe zij zich in anderen kan verplaatsen : daar kan ik nog wel iets van leren.

De belangrijkste les in 65 jaar ? Dat er geen houvast is. Dat je zowel aangenaam als onaangenaam verrast kunt worden. Dat je alles dus telkens weer moet herbekijken. Dat gebrek aan zekerheden vind ik in wezen een mooie zaak.

Raymond van het Groenewoud viert op 14 februari zijn 65ste verjaardag. Die dag start ook zijn Club 65-tournee door Vlaanderen in De Roma in Borgerhout (info : www.raymondvanhetgroenewoud.be) en verschijnt de EP ‘Schandalig Content’ met vier nieuwe nummers.

DOOR PETER VAN DYCK & PORTRET GUY KOKKEN

“In deze verzuurde maatschappij zou je je bijna gaan schamen voor het feit dat je content bent”