Met Italiaanse roots is het als met een katholieke opvoeding : je raakt er nooit meer van af. Pas op, dat heb ik van Italiaanse informanten, en hun stelligheid is aanstekelijk. Drop me in de winkelstraten van Milaan, de duistere stegen van Napels, of op de markten in Bari, en ik ben mezelf niet meer. Korte sokken verraden plots een wansmakelijk gebrek aan educazione, mijn armen gaan meepraten als ik me opwind – altijd eigenlijk -, en stoplichten verliezen hun nut. Italië leerde me drie tellen trager te stappen, uit het vuistje te eten zonder mijn vingers vuil te maken en te vloeken alsof mijn leven ervan afhangt. De kleverige ballads die ik er tijdens vakanties bij vrienden oppikte, kan ik nog steeds woord voor woord meezingen. Tja, die gente di mare, ze doen wat met een joenk.
Al is het een histoire d’amour met weerhaken : ik kan niet zonder en niet mét haar. Want alles wat de laars van Europa zo bekoorlijk maakt, werkt al gauw ook flink op de zenuwen. Denk aan het chauvinisme van de Italianen : vermakelijk en aandoenlijk, maar vaak ook op het randje van de absurditeit. Ze zouden je er schaamteloos van overtuigen dat hun dioxines de gezondste ter wereld zijn, of dat afvalbergen – en daar hebben ze er momenteel wel wat van – nergens zo goed ruiken. Denk ook aan de hechte familiebanden waar ze zo prat op gaan. Leuk voor een Mama Miracolimoment, maar castratieangst is nooit ver weg. Of dacht u dat alleen de florissante Spaanse economie Italiaanse twintigers naar Barcelona en Madrid drijft ? En het land mag de bella figura en imagobewaking dan tot levenskunst verheven hebben, achter gesloten deuren is de ontlading eens zo groot. Letterlijk dan, gezien de povere netheid van de sanitaire voorzieningen.
De Azurri hebben momenteel echter andere zorgen. De lage activiteitsgraad (58 procent), de wurggreep van de maffia (tot in het stemhokje toe), de politieke instabiliteit en de verouderde economie : de problemen gaan al jaren mee. De Slovenen, Letten en Litouwers zijn stilaan beter af dan de armste Italiaanse regio’s, en ook ’s lands zitje in de G8 is niet zeker meer. Tenzij er drastisch wordt ingegrepen, wordt Italië in de tabellen straks ingehaald door de Grieken en zelfs de Roemenen.
De fenomenale terugkeer van Silvio Berlusconi is dan ook onbegrijpelijk. Want dat Il Cavaliere geen heilige boon is, beseft iedereen. “De bandiet is terug”, mailde een vriend uit Rome me dit weekend. Zelf eerder links gezind bewondert hij toch de uit facelifts en fond de teint opgetrokken mediamagnaat. “Hij glipt overal tussendoor”, schrijft de Romein. “Dat lukt alleen ge-nieën. En een sjoemelaar aan het stuur, dat is goed voor alle sjoemelaars.”
Ramptoeristen hebben in ieder geval een vette kluif aan het ondertussen tragikomische land. Want terwijl half Europa een eentonige puree van Carrefour, Starbucks en Zara wordt, blijft Italië volstrekt uniek. Verstild in de tijd, met zijn eigen liedjesfestival en rondborstige diva’s. Met zijn chaotische luchthavens en prehistorische praattelevisie. Met zijn stuitend gebrek aan talenkennis, vrouwonvriendelijkheid en homofobie. Houden we er misschien daarom zo van ? Omdat de globalisering en technologie al de rest rond ons wel veranderen ? Voor de gewone Italiaan kan de ambulance in ieder geval niet snel genoeg komen.
Wim Denolf
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
