pousse-café

Wanneer ik thuis ben, staat MTV constant op. Als een soort behang. Ik vind het nog altijd een belangrijke zender. Je voelt dat die jonge mensen creatief met de beeldtaal bezig blijven.

Heel leuk vind ik Dennis The Pennis. Een beetje zoals Gert-Jan Dröge en Luk Alloo, maar dan veel straffer en confronterender. Toen ik vorig jaar voor de film Gaston’s War op het festival van Cannes was en hem daar zag rondlopen, raapte ik al mijn moed bij elkaar om hem aan te spreken. Hij was zichtbaar verrast en vereerd dat ik hem herkend had en m’n bewondering voor hem uitsprak. Het was, kortom, een fijne ontmoeting. Spijtig dat de acteur dat figuurtje intussen opgeborgen heeft. Het absolute summum qua humor is voor mij Laurel & Hardy. Ik verzamel hun filmpjes op video.

Waskracht, een nieuw programma op VPRO, mag niet ontbreken op m’n ideale tv-avond. Dat drijft echt op anarchie. Zoiets zou ik zelf wel willen maken, maar hier in Vlaanderen wil niemand in zoiets investeren. Ik merk bij Ketnet wel een aanzet tot stout zijn, maar het is vaak te gezocht. Naar Viavia mag ik in ieder geval graag kijken, want ik ben een fan van Marcel Vanthilt. Hij is een presentator die een kwis een meerwaarde geeft. Zo is het ook de persoonlijkheid van Bart Peeters die Toppop Yeah zo apart maakt.

Van Vanthilt en Peeters zou ik ook wel heruitzendingen willen zien van hun vroegere werk, respectievelijk Roodvonk en Villa Tempo. Indertijd was ik daar net iets te jong voor. Ik mocht er meestal niet naar kijken. Maar misschien is de romantiek rond de herinneringen die je eraan bewaart sterker dan de eigenlijke kracht van die programma’s.

Hoewel ik dat gevoel niet had toen ik onlangs, bij het afscheid van Manu Verreth, een stukje uit De Collega’s terug zag in Nieuwe Maandag. Die serie zat gewoon heel goed in elkaar. De huiselijke taferelen staan in m’n geheugen gegrift: net uit bad, met de hele familie bij het haardvuur op winteravonden naar Jomme Dockx & Co kijken.

Tot slot, ben ik een redelijk vaste klant van Panorama, hoewel ik de indruk krijg dat ook zij meer en meer bij het infotainment gaan aanleunen. Echt stilstaan bij feiten en degelijke randinformatie geven bij de actualiteit, het mag precies niet meer. Dat mis ik echt. Ik vrees dat een nieuwe Maurice Dewilde vandaag de dag geen kans meer zou krijgen. (PVD)

Werner De Smedt is zopas uit “Wittekerke” gestapt en treedt nu regelmatig op met de covergroep The Royal Symphonic Circus Club.

ONDER REDACTIE VAN LENE KEMPS