Herr Seele kreeg dus de bons van de Kroatische beauty Sanda. Ze was toch wat minder verliefd en lang niet zo manipuleerbaar als die uit de kluiten gewassen augurk ons graag wou laten geloven. Misschien heeft Sanda’s 18-jarige dochter, aspirant-studente in de psychologie, haar moeder wel de ogen geopend voor deze onverbeterlijke poseur. Echtgenote Ines wil nu ook al het bed niet meer met hem delen. Ze lijkt schoon genoeg te hebben van al de lesjes die hij haar heeft willen leren. Ze heeft het misschien ook niet langer nodig om nog bij de gratie van haar jeugdheld te leven. Of ze heeft schoon genoeg van zijn ijdeltuiterij.

Herr Seele die er tien jaar geleden, in haar aanwezigheid in Humo al hardop van droomde Casanova te zijn, werd het slachtoffer van zijn eigen publiciteitsstunt. Maar zoals het een echte casanova betaamt, zal hij allicht zonder verpozen doorgaan om zijn bewondering voor vrouwen met woorden te belijden, ze aan zijn degen te rijgen en na kortere of langere tijd van hen weg te wandelen in de vaste overtuiging dat hij hen veel heeft geleerd en beter heeft gemaakt dan ze waren voor ze hem ontmoetten. Dat soort mannen beschouwt zich als een soort vrouwtjesmakers. Ze pikken er eentje uit van wie ze denken dat ze haar kunnen kneden naar het ideaalmodel dat ze voortdurend in gedachten hebben. De vrouw die hen past als een handschoen, die perfect harmonieert bij hun job, bij de stijl van hun huis, bij het merk van hun auto. “Ik hou echt van vrouwen”, zei de casanova uit mijn kennissenkring, die op Valentijn in de autokoffer twaalf afzonderlijke verpakte rozen had liggen om ze te gaan uitdelen aan al die vrouwen die stuk voor stuk echt geloofden dat hij van hen hield of gehouden had. Zo’n casanova houdt echter alleen van zichzelf, vrouwen zijn slechts spiegels voor zijn ijdelheid.

Herr Seele, die een beetje naar de achtergrond was verdwenen naast zijn immer superactieve ouwe gabber Kamagurka, gooide het op een vernuftig georkestreerd akkoord met de jongens en meisjes van de real people-blaadjes en van de celebrityprogramma’s. Vermits die, zoals Jo De Poorter overmoedig in Gazet van Antwerpen beweerde “BV’s produceren dat het een lieve lust is”, zal dat allemaal wel niet zo moeilijk geweest zijn. Camera’s en bandopnemers zijn de toverstokjes van de nieuwe sprookjes. Sanda de minnares werd warm welkom geheten in het BV-pantheon. Er is immers veel nieuw bloed nodig om de winkel draaiende te houden. Van smeuïge verhalen leeft dat volk.

Een celebrity-driehoeksverhouding en een ministeriële echtscheiding op één cover, iemand moest ooit die primeur hebben. Ilse Beyers, de hoofdredactrice van Dag Allemaal, het meest gelezen blad van Vlaanderen, de pitbull van de people press, heeft dezer dagen nogal wat deining veroorzaakt, zowel in politieke als in showbizzkringen. Ik zou de verkoopcijfers van dat nummer van Dag Allemaal wel eens willen zien. Een bank vooruit en een kus van de uitgever voor Ilse ?

Het kan niet anders of we gaan hier echo’s van opvangen in alle realityshows die dezer dagen over het scherm rollen. Of is het net omgekeerd ? Was dit voor Herr Seele zijn gevoelige Ik wil je iets vertellen moment ?

“Elke oude bok lust op tijd en stond een groen blaadje, elke man wil afwisseling in zijn liefdesleven, wettelijke echtgenotes en minnaressen hoeven geen rivalen te zijn.” Die wetten van Meden en Perzen zullen te pas en te onpas worden aangehaald door hoofdrolspelers in de soaps van het echte leven. Daar hoef je geen moment aan te twijfelen. Hoe vaker ze luidop worden herhaald, of in schreeuwende letters boven sappige artikelen verschijnen, hoe vanzelfsprekender ze zullen worden. Er is straks weer wat meer werk aan de winkel voor relatietherapeuten, vrees ik.

Volgende week : De Proof op de som

Had de psychiatrie niet bestaan, dan had de film ze uitgevonden. Maar ze bestaat, dus trekken we met de psychiater naar de première van Proof.

www.weekend.be

Tessa Vermeiren