POP

JANE SIBERRY

Een van de meest bizarre konversaties die wij in de loop der jaren hebben gevoerd, was ongetwijfeld onze tête à tête backstage in de Bottom Line in New York een decennium geleden met de Canadese chanteuse Jane Siberry. Een spichtig vogeltje was het, helemaal opgerold in een veel te grote zetel, dat hoogstens af en toe een verstaanbare zin debiteerde. Maar wat een charisma en talent. Ze verkoopt nog altijd nauwelijks platen, maar wie de gespecializeerde muziekpers erop naslaat, zal haar naam steeds nadrukkelijker horen vermelden door de vrouwelijke sterren van vandaag die in haar een voorbeeld en een pionier zien.

Hoe terecht dat is, kan nog maar eens nagevlooid worden op het wonderbaarlijke “Maria” (* * * * Reprise), een soort konceptuele cd die uiteenvalt in twee delen : het eerste een suite van negen nummers, het tweede een twintig minuten durende song. Siberry is deze keer vertrokken van een jazz-basis (wat overigens vergelijkingen met Joni Mitchell de dato haar Mingus-fixatie oproept) : ze heeft drummerBrian Blade en bassist Christopher Thomas uit het kwartet van Joshua Redman gerekruteerd, er de ex-pianist van Lyle Lovett en een blazer aan toegevoegd, en het combo drie dagen lang laten improvizeren. Met dertig uur band is ze naar huis getrokken, heeft er de ritmisch meest interessante passages uit gekozen en die van als naar gewoonte kryptische teksten voorzien. In haar living heeft ze die daarna ingezongen. En of het werkt ! De eerste negen songs alleen hadden al een meesterwerkje gevormd, maar met de slottrack “Oh my my” tilt ze haar niveau nog even op : twintig minuten (tabla, sitar, een kinderkoor dat er flarden “Puff the magic dragon” tussengooit) en geen sekonde verveling. Faut le faire.

BELGIE

De Turnhoutse formatie The Sands heeft in relatieve stilte je bent Kempenaar of je bent het niet aan z’n debuut gewerkt en het mag er zijn : opgenomen in Amerika met Bill Janovitz als producer is “The Sands” (* * * MCA) een cd met weliswaar enkele pukkels en andere schoonheidsfoutjes (onder andere de niet geheel vlekkeloze uitspraak van zanger Michel Vanderhaeghen), maar het talent is hoorbaar. Vergeet de single en opener “Sky is blue”, veruit de zwakste schakel in het geheel, vertrek bij “Candy” en geniet van de andere mini-pareltjes als “Sometimes” of “Change” : keuze zat. Een beetje treurigheid en zo (met opvallende, ongewone en dus aardige toetsen), die zich afspeelt in de driehoek Buffalo Tom (de stempel van Janovitz is reëel), Bettie Serveert, Nemo.

P.S. De cd-single “Sky is blue” bevat twee min of meer live-tracks, die niet op de full-cd staan.

En nu we toch in een goeie bui zijn, hebben we eindelijk ook “De Rockfabriek ’95” (* * RF) beluisterd. U moet begrijpen, wij hebben al zoveel ellendige verzamelaars van onbekend Belgisch ’talent’ tot ons genomen, dat een indigestie nooit veraf is. Maar wij waren aangenaam verrast : de Brusselse Rockfabriek heeft driehonderd bandjes de kans gegeven een demo in te sturen en daaruit hebben medewerkers van jeugdhuizen uit Brugge, Borgloon en Brussel zestien gelukkigen geselekteerd, die in de studio’s van de Rockfabriek een track hebben kunnen inblikken. Niet alles is even sterk, uiteraard, en het epigonisme bloeit nog welig, maar als meer dan de helft van het aanbod om de een of andere reden interessant is, dan hebben wij zo’n vermoeden dat wij in de nabije toekomst enkele van de namen op dit hoesje elders, in grotere letters, opnieuw zullen tegen komen.

EN DAN OOK

– Junkhouse : “Birthday boy” (* * * Epic). Wij waren al zeer te spreken over de inventieve gitaarrock van deze Canadezen op hun voorganger “Strays”. Met het uitgebreide toeren is de sound er alleen nog hechter en strakker op geworden. Voeg daar nog de knappe songs aan toe met een extra pluim voor de ballads “Burned out car” en “Drink”, die diep achterin verscholen zitten en je moet tot de konklusie komen dat dit misschien wel T/W-materiaal aan het worden is.

– BB King : “Lucille & Friends” (* * * MCA). Ter gelegenheid van de zeventigste verjaardag van deze blueslegende heeft men een verzamelaar uitgebracht met vijftien duetten die hij de loop der jaren gepleegd heeft. De variatie is groot : van rockers tot jazz-artiesten, van poppers tot rootsboys en van kollega-bluesmen tot experimentalisten. Enkele namen : U2, Robert Cray, Vernon Reid, Stevie Wonder, John Lee Hooker, Ringo Starr, Bobby Bland, Mick Fleetwood en Stevie Nicks.

– Lenny Kravitz : “Circus” (* * Virgin). Een van de grote oplichters van de rock anno nu met een voorspelbaar werkstukje : metallieke en hakkende gitaren (“Rock and roll is dead”), zijn bekende Beatle-iaanse plagiaat-songs, waterachtige psychedelia en enkele uitschieters zoals het bitterzoete “Don’t go and put a bullet in your head”, het ‘soulfulle’ “In my life today” of de majestueuze slow “Can’t get you off my mind”. Maar vertrouwen doen we ‘m nog altijd niet.

– The Presidents of the United States of America : “The Presidents of the United States of America” (* * * PopLama/Columbia). Wij kregen dit sympatieke schijfje eerst toegestuurd van een independent labeltje en drie weken later nog eens, maar dan van een multinational. Dat betekent : a) het gaat snel in deze wereld en b) iemand heeft ‘big bucks’ geroken. Dat zou best kunnen kloppen ook, want dit is retestrakke, funky gitaarrock, niet gespeend van humor (“We are not going to make it”) en met catchy songs, die de beste momenten van pakweg The Romantics moeiteloos overtreffen.

JACKY HUYS

Jane Siberry : spichtig vogeltje.4