P-FUNK

Er gaat geen weekje voorbij of er komt wel ergens een cd’tje uit waar het Newyorkse genie Bill Laswell een poot in heeft. Onder zijn alias Axiom Funk heeft hij met “Funkcronomicon” (* * * Axiom) z’n ultieme ode gebracht aan de withete P-funk. Drie jaar geleden, bij de dood van Funkadelic-gitarist Eddie Hazel, is Laswell aan zijn avontuur begonnen : een voor hem uitzonderlijk lange broeiperiode. Dat een en ander zoveel voeten in de aarde heeft gehad, zal allicht ook te maken hebben met de all-star cast : de ‘one and only’ George Clinton, de ‘original’ Bootsy Collins, de legendarische reggae-tandem Sly & Robbie, Laswell-associés van de laatste jaren als Nicky Skopelitis, Robert Musso, Aiyb Dieng of Buckethead, de Last Poets-voorman Umar Bin Hassan, jazz-grootheden Herbie Hancock en Maceo Parker en zelfs de oude Sly Stone. Opwindendst is “Hideous mutant freekz”, waarmee de tweede cd opent en waarnaar Prince ongetwijfeld nu, heute, op dit moment ligt te luisteren ; ontroerendst het vuurwerk op “Orbitron Attack”, de laatste opname van Eddie Hazel. Alleen jammer dat dit opus over twee cd’s is uitgesmeerd.

MORRISSEY

Het zal vermoedelijk Morrissey’s kruis zijn om ten eeuwigen dage met z’n gloriedagen de dato The Smiths om de oren te worden geslagen en wat dat betreft kunnen wij, het journaille, ons uitgebreid op de borst kloppen maar dat is nu eenmaal inherent aan hun en zijn status. Met “Southpaw Grammar” (* * * * RCA) is die referentie wat ons betreft louter positief bedoeld : zijn eerste voor een nieuw label lijkt een beetje op een wedergeboorte, een cascade aan goeie songs is dit (er zijn er overigens maar acht, weliswaar lange) met tekstuele witzen en gal als in z’n betere dagen. De twee boekensteunen vallen het meest op, niet alleen vanwege hun lengte maar ook vanwege de arrangementen : de elf minuten durende opener “The teachers are afraid of the pupils” (een soort remake van “Headmaster’s ritual” bekeken van de andere kant van de barrière) en “Southpaw”, de afsluiter met de uitgebreide instrumentale outro. Tussenin “Reader meet author” (mét violen) en vijf bijtende klassebakken met nijdige gitaren (de vaste vriendjes Alain Whyte en Boz Boorer) en als uitschieter de bijna drie minuten durende drumsolo van Spencer James Cobrin tijdens “The operation”.

EN DAN OOK

– Black Grape : “It’s great when you’re straight… yeah” (* * Radioactive). Part-time oplichter en full-time junk Shaun Ryder heeft een vers bandje en een debuut-cd waarvan ze over de kleine plas wild zijn. Je bent eilander of je bent het niet. Black Grape is een goeie, maar nooit opzienbarende uitdieping van Ryders vorige outfit, Happy Mondays, omdat de songs dansbaarder en beter gestruktureerd zijn. Maar àls wij geld hadden, dan zouden we het nooit op dit paard inzetten.

– Blind Melon : “Soup” (* * * Capitol). Toen Blind Melon na de megahit “No rain” (die clip) alleen nog de pers haalde met koncertafzeggingen en drugstoestanden, werd de groep ’t allenkant afgeschreven. Te vroeg, bewijst “Soup”. Zonder wereldschokkend te zijn, is dit een onder de vleugels van Andy Wallace opgenomen doorleefde en gevarieerde heropstanding, waarbij Shannon Hoon en Co de brede waaier aftasten tussen Black Crowes en Yes (vooral vokaal dan : Jon Anderson-achtig).

– Catherine Wheel : “Happy days”. Derde poging van deze Britse Smashing Pumpkins-fans, wederom geproduceerd door Gil Norton, maar nog altijd niet uitgegroeid tot meer dan een vage belofte. Let op “Judy staring at the sun”, een aardig duet met Tanya Donelly van Belly. Catherine Wheel koncerteert op 14/9 in de VK Brussel.

– Garbage : “Garbage” (* * Mushroom Records). Eerlijk gezegd begrijpen wij de commotie niet rond Garbage, het hobbyklubje van Butch Vig (de sterproducer van, onder meer, Nirvana’s “Nevermind”). Wij horen enkele aardige tracks in de lijn van donkere Britse gitaarbands als Drugstore, wij horen ontzaglijk veel Curve terug en, voor de iets ouderen onder ons, een minder poppy maar meer grungy versie van Blondie.

– Lisa Gerrard : “The Mirror Pool” (* * * 4AD). De helft van Dead Can Dance klinkt zoals je verwacht dat de helft van Dead Can Dance zal klinken, alleen is het : iets minder. Mysterieus, ijl en voorzien van subtiele, ongebruikelijke instrumenten. Lisa Gerrard speelt op 18/9 in Vooruit Gent.

– Poster Children : “Junior Citizen” (* * Sire/Reprise). Nogal gezichtsloze post wave van een Amerikaans bandje dat ondanks drie voorafgaande cd’s nog altijd zichzelf zoekt. De Poster Children spelen op 16/9 in Democrazy Gent en op 17/9 in De Pomp Hove.

JACKY HUYS

Morrissey : z’n sterkste solo ?

DE AFREKENING

1. (2)

Violet Hole

2. (3)

Not an addict K’s Choice

3. (1)

Help Channel Zero

4. (4)

Do what I say Clawfinger

5. (6)

Hope St. Levellers

6. (10)

This is a call Foo Fighters

7. (17)

Downtown Neil Young

8. (11)

Stories Therapy ?

9. (7)

Tongue R.E.M.

10. (8)

Hey man, nice shot Filter

11. (9)

Summer Buffalo Tom

12. (5)

Fake plastic trees Radiohead

13. (19)

Loose Therapy ?

14. (15)

Common people Pulp

15. (18)

Everything Zen Bush

16. (16)

Isobel Björk

17. (-)

All over you Live

18. (21)

Naked Reef

19. (13)

Gotta get away Offspring

20. (-)

Swallow Crumb & Fun-Da-Mental

21. (14)

I don’t want to grow up Ramones

22. (29)

You do something to me Paul Weller

23. (30)

Countryhouse Blur

24. (25)

Hell is round the corner Tricky

25. (27)

Silly me The Scabs

26. (-)

Truth be known Neil Young

27. (24)

Hell is round the corner Tricky

28. (-)

Maybe an angel Heather Nova

29. (25)

Welcome to paradise Green Day

30. (-)

Warped Red Hot Chili Peppers