POP

BRUCE

Op een paar nieuwe tracks van z’n grootste-hitskompilatie na, was er de voorbije tijden weinig nieuws meer vernomen van Bruce Springsteen. Huiselijk geluk, herbronning, beu, wie zal het zeggen ? Het is overigens niet de eerste keer in z’n carrière dat Springsteen zo’n al dan niet geforceerde overgangsfaze heeft ingebouwd. Er zijn trouwens nog meer verwijzingen naar het verleden : louter muzikaal ligt z’n grotendeels akoestische nieuwe, “The Ghost of Tom Joad” (* * * * Columbia), bijvoorbeeld erg dicht bij “Nebraska” (al is er op sommige tracks sprake van een groep), maar meer nog lijkt Springsteen zoals in het begin van z’n carrière opnieuw de geschiedenis van Amerika te hebben bestudeerd.

Tom Joad is niet alleen een figuur uit de roman “Grapes of Wrath” van John Steinbeck, ook Woody Guthrie heeft al over hem gezongen. Steinbeck-Guthrie-Springsteen : kan het verbazen dat deze cd volstaat met ingetogen portretten van de kleine Amerikaan (al dan niet geïmmigreerd), die het slachtoffer is van het systeem en die naar de marge van de maatschappij is verbannen ? Springsteens extreem narratieve songs handelen zelden over de (mis)daden, maar over de personen erachter. De bedelaars en daklozen in de titeltrack (de highway was ooit bright en vol eindeloze mogelijkheden in Springsteens werk, maar is dat nu niet meer), de ex-gevangene die moet vechten om op het zogenaamd rechte pad te blijven, de impulsieve bankovervallers, de slachtoffers van de oorlogsindustriëlen, de stukgemalen loopjongens van de drugsbaronnen, de Mexicaanse illegalen, de toy boys, de Vietnamees die ooit zij aan zij vocht met de GI’s maar die aan racisme ten onder gaat…, het zijn allemaal sombere, deprimerende, hopeloze, maar juist daarom beklemmende en naar de keel grijpende verhalen. Misschien wordt de sfeer van droeveloosheid nog het best geïllustreerd met de slotsong, “My best was never good enough”.

Een navrant-mooie dokumentaire. In zwart-wit.

HITS

Kerst, forever and ever. Van Elton John zijn de liefdesliedjes gebundeld en men heeft die kollektie biezonder inventief “Love songs” (* * * Rocket) genoemd. De man mag dezer dagen een beetje te voorspelbaar zijn geworden, songs als “Candle in the wind”, “Daniel” of “Your song” blijven oninneembare popvestingen. Jeugdsentiment, mijn God : Claude François. Zesendertig van ’s mans ’tubes’ zijn bijeengeharkt op “Claude François” (- EW) : onzalige, maar soms charmante souvenirs uit de tijd dat elke Amerikaanse of Engelse hit anderhalve dag later een Franstalige versie meekreeg.

“Rock Garden” (* * * EVA), het alternatief voor “De Afrekening”, zit al aan z’n vierde deeltje met buitenlandse alternatievelingen en voortreffelijk Belgisch grut als Arno, Dildo Warheads, Soapstone of Mad Dog Loose. Ook wijlen Happy Mondays heeft zijn grootste daden voor het nageslacht bewaard op “Loads” (* * London) en hoewel tijdloosheid niet meteen een term is die we met deze band in verband zouden willen brengen, konden wij “Step on”, “Kinky Afro”, “Tokoloshe Man” en konsoorten best pruimen. Wel klassiek is het beste op “Surf fiction” (* * * MCA), dat in het overaanbod aan surf-kompilaties redelijk overeind blijft via Dick Dale, Surfaris of Chantays.

EN DAN OOK

– Eno & U2 : “Passengers : Original Soundtracks” (* * * Island). Men zal tevergeefs de filmpjes zoeken bij deze soundtracks, want ze bestaan alleen in de fantazie van Brian Eno, die z’n maatjes van U2 heeft opgetrommeld om er een projekt van te maken. Dit is niet de nieuwe U2, die komt in ’96, maar op de een of andere manier staat hun stempel er toch wel op. Een intrigerende kollektie soundscapes die tussen ijl en ritmisch wisselen, tussen woordeloos en tekstueel-grappig, tussen traditioneel en experimenteel, tussen om ons tot de special guests te beperken Luciano Pavarotti en triphopper Howie B.

– Kamagurka : “Dit is Kamiel Kafka ! Dit is Kamiel Kafka ! En ‘k zal het geen 2 keer zeggen” (* * * De Schaar). Live-neerslag van een optreden van de enige dichter die nog vaker op een podium staat dan Herman De Coninck. Gechargeerd, op het randje van het skabreuze, maar meermaals onweerstaanbaar grappig, onweerstaanbaar grappig.

– Rolling Stones : “Stripped” (* * * Virgin). Na de massahypnose rond de Stones-toernee is het tijd voor de echte test : “Stripped” is een soort unplugged-verzameling van bekende en iets minder voor de hand liggende stukken uit hun oeuvre. Het dient gezegd : we hadden het allemaal stukken erger verwacht. Niet dat wij zitten te wachten op deze versies van “Street Fighting Man” of “Angie”, maar in sommige tracks (“The spider and the fly”, “I’m free”, “Wild horses”, “Dead flowers”, “Let it bleed”, het Richards-vehikel “Slipping away”, “Sweet Virginia”) hoor je dat deze Stones ook nog altijd van muziek houden. Jammer dat ze dat zo vaak vergeten.

JACKY HUYS

Bruce Springsteen : uitzichtloosheid.

STUDIO BRUSSEL. DE AFREKENING

1. (2) Diane Therapy ?

2. (1) Bullet with butterfly wings Smashing Pumpkins

3. (5) Orange Metal Molly

4. (3) TV Song Moondog Jr

5. (20) Lightning crashes Live

6. (7) Wonderwall Oasis

7. (6) My friends Red Hot Chili Peppers

8. (4) Not an addict K’s Choice

9. (14) Lump Presidents of the United States of America

10. (13) Cry love John Hiatt

11. (15) Pop Sloy

12. (10) Countryhouse Blur

13. (19) Throw your set in the air Cypress Hill

14. (8) Where the wild roses grow Nick Cave & Kylie Minogue

15. (12) Diamond sea Sonic Youth

16. (16) Sky is blue Sands

17. (9) Lowdown Electrafixion

18. (11) Charity Skunk Anansie

19. (17) Violet Hole

20. (28) Queer Garbage

21. (27) Tipp City The Amps

22. (21) You oughta know Alanis Morissette

23. (-) Send his love to me PJ Harvey

24. (23) Maybe an angel Heather Nova

25. (24) Geek stink breath Green Day

26. (-) Tangerine Buffalo Tom

27. (-) Run with the torch Channel Zero

28. (18) All over you Live

29. (22) Hope St. Levellers

30. (25) I’ll stick around Foo Fighters