PODIUM

PINA

Vorig weekend was op het Festival van Edinburgh “Nelken” te zien, een koreografie die Pina Bausch in 1992 maakte bij haar Tanzteater Wuppertal. Op donderdag 7, vrijdag 8 en zaterdag 9 september strijken een paar dozijn dansers en danseressen van dit wereldberoemde gezelschap neer in Antwerpen om er in deSingel “Tanzabend I” te prezenteren, een werk dat Bausch een jaar later creëerde. Zoals heel het oeuvre van Bausch gaat ook deze voorstelling over ontmoedigde en weemoedige mannen en vrouwen die op een gracieuze of klungelige manier uiting geven aan hun onvervulde verlangens en verwarde zielstoestand.

– tel. (03) 248.38.00.

CARRÉ

Begin juli was het Circus Carré enkele dagen te gast op de Veemarkt in Brugge. Dit Nederlandse circus, met klassieke ingrediënten als koorddans, trapeze-akrobatiek, clownskolder en dressuur van paarden en olifanten, slaat tussen 12 en 19 september op het Gentse Sint-Pietersplein zijn naar zaagsel en nostalgie ruikende reuzetent op. Van dinsdag tot en met zaterdag zijn er avondvoorstellingen om 20 uur. Op woensdag en zaterdag zijn er matinees om 15 uur. Op zondag zijn er namiddagvoorstellingen om 13 uur en om 16 uur.

– tel. (00-31) 6/300.144.

BLANCHE

In een brief die op 8 maart 1959 verscheen in de New York Times, schreef Tennessee Williams : “Op mijn veertiende ontdekte ik het schrijven als een ontsnappingsmogelijkheid uit de realiteit waarin ik me hoogst onkomfortabel voelde. Het werd mijn schuilplaats, mijn kelder, mijn vluchtheuvel. “

De puriteins anglikaans opgevoede Thomas Lanier Williams (1914-1983) bleef heel zijn leven verlangen naar de verloren grandeur van de zuidelijke staten van Amerika (vandaar dat hij zichzelf Tennessee noemde) en naar de zuivere liefde. Maar de realiteit was dat hij op zijn dertigste zijn homoseksualiteit ontdekte en zwaar gebukt ging onder verlegenheid, schuldbesef en hypochondrie.

Williams persoonlijke tragiek zit verweven in praktisch al zijn verhalen en toneelstukken. Een van zijn meesterwerken is “A Streetcar named Desire” uit 1947. Dat psychologische drama is het portret van Blanche Dubois, dochter uit een failliet plantersgeslacht. Met de tramlijn die Verlangen heet en die ook echt bestaan heeft arriveert ze in de oude Franse buurt van de stad New Orleans. Blanche, die er emotioneel en financieel berooid aan toe is, wil gaan logeren op het appartement van haar jongere zusje Stella. Maar dat blijkt een armtierig flatje te zijn, waarin Stella samenwoont met een ruige Poolse immigrant, Stanley Kowalski. Blanche blijft dromen van deugdzaamheid en een droomprins, maar gekonfronteerd met de onstuimige en dierlijke seksualiteit van Stanley, verdwaalt ze voorgoed in een moeras van wanhoop en zelfbedrog.

Regisseur Ivo Van Hove regisseerde in “Een Tramlijn die Verlangen Heet” sekuur vertaald door Eric de Kuyper voor het eerst de vaste spelersgroep die hij eind vorig jaar samenstelde bij het Zuidelijk Toneel. Deze kerngroep bestaat uit Johan van Assche, Katelijne Damen, Chris Nietvelt, Camilla Siegertz, Bart Slegers en Steven van Watermeulen, en werd aangevuld met de gastspelers Mike Libanon en Pol Pauwels.

Net als in “Rijkemanshuis” gaat de regisseur zeer ver in het laten botsen van hevig expressionisme en uiterst naturel akteren. Maar ook nu weer is het resultaat een overrompelende, meeslepende voorstelling die diep ontroert, die tot nadenken stemt en die nog lang nazindert. Dat laatste is natuurlijk ook het gevolg van het overdonderende maar zeer funktionele geluidsdecor dat Harry de Wit komponeerde en dat live wordt uitgevoerd. “De Tramlijn die Verlangen Heet” is een formidabele brok modern teater zoals je het helaas maar zelden beleeft.

“De Tramlijn die Verlangen Heet” ging in première op 20 januari jl. en was begin dit jaar alleen in Nederland te zien. De Vlaamse première vindt plaats op 8 september in de Bourla in Antwerpen, waar de voorstelling ook geafficheerd staat op 9 en 10 september. Daarna is deze fascinerende produktie te zien in de volgende Vlaamse steden : Strombeek-Bever (13 en 14/9), Brugge (19 en 20/9), Waregem (22 en 23/9), Leuven (29/9), Turnhout (3 en 4/10), Hasselt (5/10) en Gent (12 t/m 14/10).

– tel. (03) 231.07.50 of (03) 234.12.40.

SINT

Een potje aanstekelijk, cynisch, sluw en chaotisch zapteater over het moment waarop kinderen uit hun zoete Sinterklaas-illuzie in de agressieve werkelijkheid worden geslingerd. Zo zou je “Revolverhelden” kunnen omschrijven, de voorstelling die regisseur Johan Dehollander deze zomer ging maken bij Stella Den Haag en die op 12 augustus in première ging op het Boulevard Festival in Den Bosch.

Dehollander werkte bij de Blauwe Maandag Compagnie mee aan “Joko”, het anarchistische waterspel over de vernederingen die een mens moet ondergaan als hij volwassen wordt. “Revolverhelden” is wat tema en vorm betreft nogal verwant aan “Joko”. Ook hier wordt het oog van de toeschouwer bestookt met een associatieve beeldenreeks waarin je met de wetten van normale logica geen weg kan vinden. Maar door de kracht van de beelden, door de mateloze energie en spelvreugde van de akteurs en door de vernuftige regie is “Revolverhelden” net zoals “Joko” zeer duidelijk. Kinderen kunnen even in een fantaziewereld vertoeven. Maar al vlug klopt de werkelijkheid aan, trekt de strenge leraar op school hen uit de sprookjessfeer en worden Sinterklaas en striphelden als Zorro of Minnie Mouse opeens vileinige monsters uit een eeuwigdurende nachtmerrie. Dat klinkt zwaar op de hand, maar “Revolverhelden” is dat geenszins. Lies Pauwels (met zwaar Oostvlaams aksent), Juul Vrijdag en Jur van der Lecq duiken met slimme pretoogjes en olijk spelplezier in allerlei knotsgekke situaties, roepen, zingen, dansen en tieren er lustig op los en als je na een uur buitenkomt, besef je dat teater ook op een luchtige manier over ernstige zaken kan gaan.

“Revolverhelden” is bedoeld voor kinderen vanaf 8, maar dat lijkt wat jong. Om echt te genieten van de subtiliteit en subversiviteit moet je minstens 12 zijn. Vlaamse première op 8 september om 20 uur in De Kopergietery in Gent. Daarna volgt een lange toernee.

– tel. (09) 233.70.00.

EDWARD VAN HEER

Lies Pauwels als Minnie Mouse in “Revolver- helden” : associatieve beelden en cynisme.