PETER WILLCOX

In 1965 namen mijn ouders me mee naar de Mont- gomery-mars voor burgerrechten. Ik herinner me niets van de speech van Martin Luther King, omdat ik in slaap viel. Ik was twaalf en moe. Toch hing er een aanstekelijke, positieve sfeer, het voelde geweldig aan om een deel te zijn van een belangrijke beweging en ik wist toen al dat ik dat later ook wilde doen.

Mijn liefde voor de zee is vooral een liefde voor zeilen. Ook dat kreeg ik van mijn ouders mee. Een stuk stof aansjorren en vooruitgaan in een richting die je zelf gekozen hebt, is magisch. Ik hou van de kennis, inspanning en concentratie die je nodig hebt om dat goed te doen. Die samenwerking met de natuur werkt voor mij.

Je kunt bommen gooien en een oorlog winnen, maar als je mensen van mening wil doen veranderen, werkt geweld niet. Daarom is Greenpeace mijn perfecte werkgever. De peace staat voor geweldloze actie, we maken niets stuk en brengen niemand in gevaar. Elke keer als ik opgepakt word, ben ik daar blij om, want zo hebben ze niets om ons van te beschuldigen.

Ik heb overal ter wereld een logeerbed. Australiërs, Taiwanezen, Russen, Argentijnen, vaak ben ik de enige Amerikaan aan boord. Samen naar een doel werken is geweldig, die vriendschap telt. Dat maakt het zwaar als je iemand verliest. Bij de Franse aanslag op de Rainbow Warrior in 1985 kwam Fernando Pereira om. Een vriend ten grave dragen, is verpletterend. Keihard.

Na de aanslag hebben we niet opgegeven. We hadden een grootmacht zo bang gemaakt dat ze ons probeerde te doden. Goed bezig, dus. Veel leden van die crew klommen op in de Greenpeacerangen, sommigen verlieten de organisatie maar zijn nog altijd met goede projecten bezig. Niemand is teruggeschrokken.

Mensen zijn altijd mijn motivatie geweest. De missie die het meest impact op mij had, was de evacuatie van het Polynesische eiland Rongelap. De VS hadden in de buurt jarenlang nucleaire testen uitgevoerd, ze wisten dat de gevolgen daarvan nefast waren, maar deden niets. Wij hebben honderdvijftig mensen 150 km naar een ander eiland verhuisd, met hun hele hebben en houden, inclusief hun huizen. Als ik een moeilijk moment heb, denk ik terug aan hun dankbaarheid en warmte, en kan ik er weer tegen.

11 kilo viel ik af, in drie weken tijd. Dat is wat onzekerheid in een Russische gevangenis doet. We werden in 2013 tijdens een actie tegen olieboringen in het Noordpoolgebied gearresteerd en beschuldigd van piraterij. Daar staat 10 tot 15 jaar op, en de eerste maand mocht ik niet met een advocaat of mijn vrouw praten. Na twee maanden kwamen we vrij op borgtocht, maar tot net daarvoor hadden we geen idee wat er met ons zou gebeuren. Die onzekerheid is zwaarder dan het eigenlijke verblijf in een cel. Maar als ik er nu op terugkijk, was het de moeite waard, omwille van de internationale aandacht en de miljoenen steunbetuigingen. Soms vang je de beer, soms vangt de beer jou, maar je mag de strijd nooit opgeven.

Je kunt je kop in het zand steken, maar de realiteit zal in je achterste bijten. Ik heb dit boek geschreven om mensen te inspireren. De klimaatverandering wordt het belangrijkste aandachtspunt in het leven van onze kinderen en toch hebben jonge mensen soms het gevoel dat zij niets kunnen doen. Greenpeace is het bewijs dat het wel kan. Actie voeren is belangrijk. Het brengt iets teweeg, en maakt je leven ook oprecht beter. Je glimlacht meer, echt.

Wat ik heb gedaan was geen opoffering, maar een privilege. Ik heb een optimistischer en hartelijker beeld van de wereld, mijn leven is geweldig en rijk en op mijn 63 ben ik nog steeds even gemotiveerd. Natuurlijk was het soms zwaar, maar zo is het leven nu eenmaal. Eerlijk ? It’s been a ball.

Peter Willcox (63) was kapitein van de Rainbow Warrior toen die in 1985 tot zinken gebracht werd door de Franse geheime dienst. Hij zeilt voor Greenpeace al meer dan dertig jaar de wereld rond om actie te voeren en zijn boek ‘Greenpeace Captain’ is nu uit.

TEKST NATHALIE LE BLANC & FOTO FRED DEBROCK

“Soms vang je de beer, soms vangt de beer jou, maar je mag de strijd nooit opgeven”