Alle dagen heb ik ermee te maken, met perfecte vrouwen, al jaren aan een stuk. Vrouwen in perfecte kleren, met de juiste schoenen, de juiste tas, feilloze make-up. Nooit een vlek op hun blouse, die ze niet hebben gezien ’s ochtends, toen ze zich halfwakker snel aankleedden. Als hun haar al in de war zit, of hun look een beetje shabby is, dan is dat zorgvuldig bestudeerd. Deel van hun imago of het resultaat van duur betaald werk van een styliste. Nooit het resultaat van te weinig tijd of van een ondoordacht samengestelde kleerkast vol miskopen. Nooit een boos gezicht, nooit verdriet dat brandt achter hun ogen of diepe groeven trekt in hun voorhoofd of hun wangen.

Zo is dat in mijn professionele wereld. Je kijkt jaren aan een stuk naar perfecte beelden die geshoot werden voor het blad, je probeert ze zelf te creëren, ter verstrooiing van u, lezer. Want we kijken er allemaal graag naar, naar mooie mensen in mooie kleren, naar ideale interieurs, naar tuinen waar de struiken niet aangevreten zijn door slakken en waar mollen geen huis hebben gehouden in het grasveld. En we vergeten graag voor even dat wij geen onbeperkt budget hebben, geen groene vingers en geen professionele tuinier die de groene woestenij rond ons eigen huis onderhoudt.

Ik zie nog de blik van de jonge journalist die mij een paar jaar geleden kwam interviewen, toen hij op de drempel van mijn woonkamer stond. Hij kon zijn verbazing niet verbergen over het allegaartje dat daar bij elkaar staat, over de gewoonheid van wat hij zag. Hij had iets anders verwacht, bekende hij. Iets perfecter, iets afgelikter, iets meer gedroomd.

Is dat niet leven ? Balanceren tussen het gedroomde en de werkelijkheid. De ene is realist en weet perfect dat dromen bedrog zijn, vaak met externe hulp worden gerealiseerd of meestal maar even duren. De andere probeert steeds weer opnieuw die dromen levend te houden en wil niks liever dan geloven dat dat permanent kan, in een droom leven.

Het valse aan programma’s als Mooi bloot op VTM, waar gewone vrouwen door een over the top stylist als Jani Kazaltzis een paar dagen onder handen worden genomen, is dat ze de illusie krijgen dat ze werkelijk iemand anders kunnen worden (de parodie van Jani en zijn maatjes uit Heren maken de man bij Chris Van den Durpel is overigens goddelijk). Ik zag laatst een Sonja in dat programma, die door Jani opgefokt werd om zo ver te gaan dat ze accepteerde om braaf naakt als poster girl voor Dove in Gent op straat te worden gehangen. Ze moest aan omstanders vragen of ze haar mooi vonden, bloot. Bij elke stap dichter naar die bedenkelijke climax zag je de aarzeling bij die vrouw. En telkens werd ze on camera gepusht om die schaamtegrens te overschrijden. Even was ze haar eigen droomvrouw, maar een week later, zonder Jani, was ze allicht weer de oude Sonja. Wordt Sonja daardoor minder eenzaam, zoals op de website van het programma wordt gesuggereerd ? Of wordt ze nog eenzamer, omdat ze zich al snel realiseert dat de droom maar kort was ? En wie is de echte Sonja, die van voor of die van na de Janikuur ?

Het is ook een beetje vals om als blad een charter te ondertekenen dat je alleen échte vrouwen gebruikt in je pagina’s. Want als je échte vrouwen, niet alleen in modeproducties, maar ook bij interviews zo laat opmaken, kappen en stylen dat ze er niet meer uitzien als zichzelf, maar als een droomversie van zichzelf, zijn ze niet meer echt.

Van een fotomodel weet je dat ze een uithangbord is. Bij een vrouw die in een blad vertelt over haar eigen, soms dramatische leven wordt het een twijfelachtige zaak wanneer ze andere, perfectere kleren aankrijgt dan die uit haar eigen kleerkast en eruit gaat zien zoals ze er in het echt nooit uitziet. Het gaat dan niet meer in de eerste plaats om haar of om haar verhaal, maar om wat ermee gedaan kan worden. De werkelijkheid en de droom kunnen beter gescheiden blijven, zo lijkt mij. Daar houden wij ons aan in Weekend Knack.

Tessa blogt!

Van muizen en mensen, op www.weekend.be

Reacties : tessa.vermeiren@knack.be

Tessa Vermeiren