Patricia de Nicolaï

PARFUMEUR

Een Guerlainvrouw werkte niet in het bedrijf. Mijn grootmoeder was de dochter van Pierre Guerlain, de stichter van het beroemde parfumhuis. We kenden de wereld van de parfumerie, maar van een afstand.

Mijn oom, Jean-Paul Guerlain, beloofde me ooit aan te nemen, maar die belofte heeft hij nooit ingelost. Hij heeft me wel geholpen om werk te vinden. Begin jaren tachtig werden vrouwen niet met open armen ontvangen in de parfumeurwereld. We konden aan de slag als evaluatrice, maar niet als parfumeur.

Ik krijg soms de kritiek dat mijn parfums mooi, maar niet zo creatief zijn. Er zijn nichemerken die zeer originele, maar haast ondraagbare dingen maken. Voor mij is het belangrijk dat een parfum in de eerste plaats lekker ruikt, niet noodzakelijk ‘anders’.

Als parfumeur ontwikkel je een bepaalde sensibiliteit en die voel ik vooral in muziek. Er zijn componisten die me doen dromen, die stukken schrijven waarvan ik me afvraag hoe ik ze kan vertalen in een parfum. Zoals Beethoven. Ongelooflijk dat een dove man zo’n fantastische muziek heeft geschreven.

Ik wil het beroep van parfumeur weer naar voren schuiven. In de jaren tachtig maakten enkel Chanel, Guerlain en Patou hun parfums zelf, de rest bestelde ze bij de grote parfumbedrijven zoals IFF. Iedereen dacht dat Yves Saint Laurent, Opium zelf had gemaakt. Je zag nooit een foto of de naam van de parfumeur.

Iedereen kan zich parfumeur noemen, daar heb je geen diploma voor nodig. Dat is een deel van mijn strijd : duidelijke grenzen stellen. Het irriteert me soms als mensen als Annick Goutal of Serge Lutens worden voorgesteld als parfumeurs. Ze schrijven hun formules niet zelf. Dat is niet eerlijk tegenover de parfumeurs die hun hele leven aan dit beroep wijden.

Het verbod op dierlijke producten vind ik een grote vergissing. Ik begrijp dat je geen bedreigde diersoorten zoals muskushert meer kunt gebruiken, maar de bever is dat niet. Amber spoelt aan op het strand of zit vast in visnetten. Waarom zou je dat niet mogen gebruiken ? Het is niet zozeer de wetgeving, maar het politiek correct zijn dat erg dwingend werkt. Het is een taboe. Anderzijds is er daardoor een interessante vooruitgang geboekt op vlak van synthetische molecules. We hebben nu grondstoffen die vijftig jaar geleden niet bestonden.

Ik verkoop regelmatig zelf in de winkel en laat altijd de deur naar mijn bureau open om te horen wat er gebeurt. Zien hoe mensen ruiken en reageren op geuren, is een onschatbare les in marketing. Mijn grootvader werkte ook boven de boetiek op de Champs-Elysées. Ik probeer me vaak in te leven in zijn opvatting over kwaliteit en mooie producten.

Alle Guerlains zijn natuurmensen. We hebben allemaal een buitenhuis en rijden paard. Toen mijn ouders van Parijs naar het wijndomein van mijn vaders familie in de Bourgogne verhuisden, heeft mijn moeder zich gepassioneerd op het wijn maken gegooid. Ze had nog nooit gewerkt, maar bleek zeer getalenteerd.

Een leven zonder parfum lijkt me bijzonder triestig. Ik heb een oudere tante die ziek is, die haar reukzin verloren heeft. Dat is erg. De hele familie is zeer gericht op smaak en geuren. Het is moeilijk om te praten met iemand die dat niet meer heeft.

–

Patricia de Nicolaï (53) heeft haar eigen parfummerk Patricia de Nicolaï, dat ze twintig jaar geleden met haar man heeft opgericht. Ze is ook voorzitter van de Osmotheek, die het patrimonium van de parfumerie beheert.

DOOR SOFIe ALBRECHT – FOTO WOUTER VAN VAERENBERGH