“Ik ben op mijn vijftiende gescout tijdens een concert aan zee, in Oostende. Het jaar erna heb ik tijdens de zomer een paar opdrachten gedaan als vakantiejob. Daarna ben ik twee jaar gestopt. Ik voelde me niet echt thuis in de modewereld. Toen ik op mijn achttiende weer begon, zat ik niet bij het juiste agentschap. Die samenwerking viel zo tegen dat ik opnieuw op het punt stond ermee te stoppen. Tot de fotograaf van mijn laatste shoot iets in mij zag en me in contact bracht met Girl, het Parijse bureau dat me nu vertegenwoordigt. Ik tekende er een contract en drie maanden later liep ik de show van Prada. Ik ben nu omringd door mensen die mij begrijpen en de tijd nemen om mijn carrière stap voor stap op te bouwen. Dat maakt voor mij een wereld van verschil.”
Was de show van Prada een hoogtepunt tot dusver?
“Toch wel, vooral omdat ik het helemaal niet verwacht had. Ik heb pas een uur op voorhand naar mijn mama gebeld om het te vertellen. ‘Let goed op het meisje in het rood.’ Sinds die show is de bal gaan rollen. Mijn persoonlijke favoriet is de editorial die ik samen met mijn vriend Daan deed voor Dust Magazine. Willy Vanderperre was de fotograaf, Olivier Rizzo de stylist. De magie die in de lucht hing tijdens die shoot komt niet vaak voor. Het zijn momenten als deze die al het zware, moeilijke werk de moeite waard maken.”
Is de mode, zoals vaak gezegd wordt, een harde en competitieve wereld?
“Het is een wereld van extremen. Er zijn momenten waarop je je heel klein en alleen voelt, maar evengoed dagen waarop je waanzinnig interessante mensen ontmoet of op plekken komt waar je anders alleen maar van kunt dromen. Uiteraard is er competitie, want iedereen staat onder grote druk. Modellen, stylisten, designers: we werken allemaal hard en slapen weinig, dan krijg je onvermijdelijk spanningen. Ik probeer me daarom te omringen met een kleine groep van mensen op wie ik kan rekenen en die ik ook buiten de modewereld als mijn vrienden beschouw.”
Speelt je leeftijd in je voordeel?
“Ik ben blij dat ik al twintig was toen ik er fulltime mee begon. Dan relativeer je alles toch sneller. Waar ik het moeilijk mee heb, is de onzekerheid. Je weet niet wanneer je kunt werken. Of wanneer je betaald wordt. Het is nog altijd taboe in de modellenwereld om over geld te praten. De meeste meisjes zijn heel jong en naïef, en daar wordt misbruik van gemaakt. Ik heb zelf ook al in situaties gezeten waarin ik de weg kwijt was door boekhouding, slechte communicatie en agentschappen die je zo veel mogelijk willen laten werken voor zo weinig mogelijk geld.”
Heeft covid-19 je carrière afgeremd?
“Ik was van plan om enkele maanden in New York te gaan wonen om er te werken, maar dat is niet doorgegaan. Er zou toch geen werk zijn, want voor modellen ligt alles stil. De meeste merken boeken alleen modellen die ze goed kennen, omdat ze geen castings kunnen organiseren. Ik ben nog maar een jaar aan het werk, dus mijn netwerk is niet zo groot. Ik heb de afgelopen vier maanden veel minder gewerkt, omdat de grenzen gesloten waren en het tijdens de zomer altijd wat rustiger is.”
Wat staat er nog op je professionele bucketlist?
“Ik zou heel graag de show van Iris van Herpen lopen. Of zelfs gewoon eens in het publiek zitten. Haar couturejurken zijn net optische illusies. Daarnaast hoop ik om weer meer te werken, te reizen en beetje bij beetje mijn eigen talenten te ontwikkelen, zodat ik naast model ook een andere rol kan spelen in de modewereld.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
