PAPTAART

Hoe die zelfhulpboekjes altijd hun weg naar mijn bureau vinden, het is mij een raadsel. Vertrouw op jezelf heet de laatste zending, een gidsje dat de lezer moet helpen om 365 dagen van het jaar assertief door het leven te gaan. De vrouw op de cover boezemt mij niet meteen vertrouwen in. Ze staat op haar handen en blikt daarbij een ietsje overmoedig zijdelings de lens in. Probeer zoiets thuis en je houdt er in het beste geval een nektorsie aan over.

Verder is het maar de vraag of er nog behoefte is aan zo’n gidsje. Alsof assertiviteit niet de meest overroepen deugd van dit vermaledijde tijdsgewricht is. “Hou van jezelf, kom op voor je rechten”, hameren over de hele wereld therapeuten en auteurs van zelfhulpgidsjes de mensheid nu al zo’n dertig jaar in. Het resultaat zijn hele generaties zelfgeabsorbeerde etters die denken dat ze hun geluk kunnen afdwingen, desnoods door al wie in de weg staat in een wurggreep te houden of verrot te schoppen. Etters ook die avond na avond het televisiescherm teisteren in zogenaamde overlevingsexperimenten waarbij het er vooral op aankomt om zoveel mogelijk medemensen op de zenuwen te werken. Of straatarme Chinezen of Tibetanen die echt wel andere dingen aan hun hoofd hebben in woeste wedlopen te betrekken en en passant ook nog hun laatste rijstkorrel af te truggelen.

“Ik ben oké, jij bent oké ?” Dat had je gedacht. Therapeuten zouden ruwweg eenderde van hun patiënten een grote dienst bewijzen door hen met hun neus op de feiten te drukken : “U houdt niet van uzelf ? Anderen ook niet ? Groot gelijk, want u deugt voor geen cent.”

Een ander groot misverstand is dat de wereld rechtvaardig is. Wie al een poosje meedraait, weet dat er in het leven twee soorten mensen zijn, slavendrijvers en slaven, schijters en beschetenen. Soms zit er een beetje speling op, maar algemeen kun je stellen dat het een kwestie van geschiktheid is : sommigen hebben van nature nu eenmaal meer aanleg om voetveeg te zijn dan voetenveger. Leg je je daar eenmaal bij neer, dan valt er ook als deurmat best wel lol te beleven, vanuit het standpunt : ” If you can’t beat them, make fun of them. ”

Zelf heb ik een redelijk hoog paptaartgehalte. Verander ik van coiffeur, dan sluip ik de volgende vijf jaar schielijk voorbij de ex-kapper, uit angst op mijn ontrouw aangesproken te worden. Wijn die naar de kurk smaakt ? Ach, misschien verbeeld ik me dat maar, wat ken ik tenslotte van wijn ? Voor tien postzegels betaald en per ongeluk maar acht gekregen van de loketbediende ? Ja zeg, voor die ene euro ga ik toch niet opnieuw in de rij staan, zeker. Ik wou dat ik kon zeggen dat mijn stuitend gebrek aan assertiviteit met nederigheid te maken had, of nog beter met liefde voor de medemens. Helaas, ’t is meer een kwestie van geestelijke luiheid, een afkeer van kouwe drukte in al haar vormen. Waarom zou een mens zich onnodig opwinden ? Alleen, wie iets te vaak zijn schouders ophaalt, riskeert er een bochel aan over te houden.

Er zijn ook altijd mensen die je per se willen tonen hoe het hoort. Zoals vorige week bij de inhuldiging van de Costa Concordia, het grootste cruiseschip onder Italiaanse vlag. De inscheping in Civitavecchia verliep niet echt gesmeerd. De meisjes links aan de balie beweerden dat de pers zich bij de meisjes rechts aan de balie moest aanmelden en vice versa. Dat ging zo een kwartiertje door, waarbij het almaar heter werd onder dat afdak en onder de schedelpan van enkele collega’s. Een grote blonde vent met een van huize uit al enigszins rode kop kleurde nog enkele schakeringen dieper, tot een alarmerend scharlaken. “Dat het een regelrechte schande was”, riep hij in luid en welluidend Frans. “Wisten ze hier dan niet hoe ze een journalist dienden te behandelen, een eminent specimen van de mensheid toch, die de hele handel kon maken of kraken ? ” Uiteraard werd de brulaap het eerst geholpen, die Italiaanse meiden wisten niet hoe snel ze hem de ontvangstruimte konden uitwerken. Daar ging hij dan, zegevierend grijnzend naar ons, arme sukkels die geduldig onze beurt afwachtten. Tien minuten later stond hij er weer, een beroerte nabij. Kreeg de deur van zijn kajuit niet open, wegens een niet-geactiveerde chip. Een kajuit op dek twee, diep in de buik van het schip bovendien. In mijn kajuit op dek zeven genoot ik nog lang na. De schijter bescheten, altijd een stimulerend schouwspel.

Volgend NUMMER:

Varen tussen de piranha’s. De bovenloop van de Amazone is rijk aan flora, fauna en legenden. Hier zochten de veroveraars naar Eldorado. De zomerreeks Grote Gevoelens houdt halt bij euforie. En yoga, de blijver uit het oosten.

www.weekend.be

TESSA BLOGT ! : VAN MUIZEN EN MENSEN, OP www.knack.be

reacties : linda.asselbergs@knack.be

linda asselbergs