In haar nieuwe programma Moerkerke en de Mannen duikt VTM-journaliste Cathérine Moerkerke onder in mannenwerelden, die van priesters, gigolo’s en hooligans. “Ze hoefden voor mij geen blad voor de mond te nemen. Integendeel.”
Om haar ziel bloot te leggen moeten we niet afspreken, laat Cathérine Moerkerke verstaan. “Ik toon niet gemakkelijk mijn emoties en mijn privéleven is niet interessanter dan dat van andere mensen”, benadrukt ze al bij het eerste gesprek. Gelukkig is er Moerkerke en de Mannen, waarin ze acht weken lang mannen met een bijzonder verhaal volgt en op zoek gaat naar hun drijfveren. Of zoals het Telefacts-gezicht het zelf omschrijft : “Back to basics, de nieuwsgierigheid van een vrouw naar mannen en hun eigenaardigheden”.
De reeks biedt geen staalkaart van mannelijke eigenschappen, verzekert Moerkerke (39). “Dan was het een andere reeks geworden en zo’n lijstje opstellen zou een hachelijke onderneming zijn. Ik ben vooral vertrokken van mijn eigen nieuwsgierigheid, en als vrouw met interesse voor mannen zat ik met vragen die wellicht wel meer mensen zich stellen. Gaan mannen anders om met alcoholisme dan vrouwen? Waarom kiest een jonge man voor het priesterschap en het celibaat? Hoe gaan alleenstaande papa’s om met hun zorgtaken? Sommige onderwerpen staan ook heel ver mijn bed: wat bezielt hooligans bijvoorbeeld om op straat te gaan vechten?”
Het uitgangspunt is wel dat mannen op sommige vlakken anders ‘bedraad’ zijn.
Daar ben ik na het draaien van de reportages ook niet van afgestapt. Ik denk dan niet alleen aan hun beleving van seksualiteit en relaties, maar ook aan hun houding op de werkvloer. Daar zijn mannen vaak toch wat rationeler en zelfbewuster ingesteld dan vrouwen. Wellicht gaat een functioneringsgesprek er bij hen heel anders aan toe dan bij vrouwelijke werknemers. Verder bewonder ik ook wel hun zwart-witdenken. Het is goed of het is slecht, en dan maken ze een keuze waar ze bij blijven. Vrouwen hebben vaak meer grijze zones in hun denken, ze hebben meer oog voor nuances en gaan voorzichtiger te werk, waardoor ze het zichzelf soms moeilijk maken. Zulke verschillen hoeven het contact tussen een man en een vrouw niet in de weg te staan. Ik weet al langer dat ik goed opschiet met mannen en dat ik me gemakkelijk in hun gedachtegang kan inleven. Het kost behoorlijk wat moeite om mij te shockeren. (lacht)
Vanwaar die klik met mannen?
Misschien omdat ik thuis niet met fluwelen handschoenen opgevoed ben? Ik had een heerlijke jeugd maar van drama en flauw doen kon geen sprake zijn – het was eerder: doorzetten, op je tanden bijten en verder niet te veel neuten. Heel no nonsense dus. Misschien heb ik daar een zekere jongensachtigheid aan overgehouden – trekken die ik bij mijn dochter en andere vrouwen ook graag zie. Ik had in ieder geval nooit het gevoel dat ik moest knokken om op gelijke hoogte te komen met mannen. Laat vrouwen zich maar vanuit hun eigen sterkte ontplooien – iets wat we nu gelukkig ook doen.
Kreeg u de mannen gemakkelijk aan het praten?
Het heeft me verrast hoe eerlijk en kwetsbaar vele mannen zich durfden op te stellen. Misschien omdat ik als vrouw eerder intuïtief te werk ga en mensen vrij goed kan interpreteren. Met hooligans op stap gaan was uiteraard niet evident. Die gasten zijn graag onder mannen en zitten er niet op te wachten om zich te laten volgen door een vrouw. ‘Verwacht niet dat we je gaan beschermen of een blad voor de mond nemen’, hadden ze me op voorhand gewaarschuwd. Maar dat hoefde voor mij niet, integendeel. Het grootste compliment dat ik als reportagemaakster kan krijgen, is wanneer mensen zichzelf zijn. Wanneer ze je vertrouwen en zich voor je openstellen. Er vielen al eens vrouwonvriendelijke opmerkingen waar ik het mijne van dacht, maar bedreigd heb ik me nooit gevoeld.
Bij Telefacts toonde u al eerder uw avontuurlijke kant. Meevliegen met een F16, undercover gaan met liefdesoplichters : u lijkt de spanning op te zoeken.
Ik heb als 26-jarige gouden kansen gekregen bij VTM-Nieuws maar na tien jaar als nieuwsanker snakte ik ernaar om mee het veld in te gaan en onderwerpen helemaal uit te spitten. Het is niets voor mij om een ganse dag binnen te zitten op de redactie en jarenlang dezelfde routine te volgen. Avontuur gaat voor mij ook niet alleen om fysieke inspanningen of spectaculaire ervaringen: nieuwe mensen en nieuwe werelden leren kennen is net zo spannend en leerrijk. Alleen komt een nieuwsanker in een studio daar niet zo snel aan toe.
Zelf op pad gaan leert je ook veel over jezelf en de manier waarop je tegen dingen aankijkt. Vroeger had ik bijvoorbeeld een vrij clichématig beeld van gigolo’s, ondertussen besef ik dat die jongens voor een stuk ook sociaal werk vervullen en daar trots op zijn. Verder zijn het gewone mannen met herkenbare onzekerheden en zorgen, zij het dan met een gezonde appetijt. (lacht)
Misschien is de nieuwsredactie op de Medialaan ook wel een mannenwereld?
Het klopt dat de leidinggevende functies bijna allemaal in handen zijn van mannen maar op de redactievloer is er eerder een overwicht aan vrouwen. Van territoriumafbakening heb ik er niet veel gemerkt. Al komt een bepaalde dosis mannelijkheid wel van pas op een nieuwsredactie. Je moet er vooruit: de deadlines liggen zo kort dat er niet veel ruimte is voor twijfel en nuance. Soms moet je zekerder van je stuk zijn dan je eigenlijk bent en gewoon de knoop doorhakken. Verder ben ik er altijd van uitgegaan dat je je positie afdwingt door je werk te doen. Niet vanuit een defensieve houding maar door ervaring op te doen en jezelf te bewijzen. Toon eerst wat je kunt, dan luisteren mensen ook sneller wanneer je op tafel slaat.
Een aantrekkelijke jonge vrouw moet zich niet harder bewijzen?
Door mijn jonge leeftijd had ik weinig ervaring maar van echte vooroordelen was geen sprake. Er zijn trouwens genoeg vrouwen die veel knapper zijn dan ikzelf en die ook serieus genomen worden. De looks hebben wellicht geholpen om vrij snel nieuwsanker te worden maar dat beschouw ik dan maar als een voordeel. Mocht ik op dat moment niet goed bezig geweest zijn, was dat ook nooit gebeurd.
Ondertussen spreken kijkers en commentatoren vrouwelijke nieuwsankers wel vaker aan op hun uiterlijk.
Vrouwelijke schermgezichten kunnen zich qua kleding en make-up meer veroorloven dan mannen, zo verwonderlijk is dat dus niet. Al kan ik er wel jaloers op zijn dat mannelijke collega’s minder bezig moeten zijn met hun uiterlijk en het verouderingsproces. Ze zijn ook minder streng voor zichzelf dan vrouwen.
Sinds ik zelf reportages maak, hoor ik wel minder opmerkingen over mijn kleding of lichaam. Nu gaan reacties eerder over de inhoud van een reportage of over de vragen die ik mensen stelde. Daar hecht ik ook meer belang aan. Een opmerking over mijn neus daarentegen laat me koud.
Maakt televisiewerk sowieso niet ijdel?
Af en toe moet je naar jezelf op het scherm kijken en dat is voor mij nog altijd een uitdaging (lacht). In mijn privéleven daarentegen houdt mijn uiterlijk me amper bezig. Kleding moet in de eerste plaats gemakkelijk en comfortabel zijn – een leren jekker, jeans en een trui met een capuchon vind ik prima – en ik beleef over het algemeen weinig plezier aan shoppen.
Bij mij thuis zul je geen collecties met handtassen, schoenen of juwelen aantreffen, en ook weinig make-up. Ik heb me pas rond mijn twintigste leren opmaken en het lijkt me nog altijd bizar om een dikke laag make-up op je gezicht te leggen.
Moerkerke en de Mannen is uw eerste eigen programma. Bent u zenuwachtig voor de reacties?
Uiteraard. Dit programma is helemaal mijn kind: in tegenstelling tot bij VTM Nieuws of Telefacts kan ik me niet verschuilen achter een merk of een format. Bovendien vergt het programma van mij meer betrokkenheid en persoonlijke interpretatie dan vroeger. Op de nieuwsdienst geldt toch eerder een afstandelijke en neutrale aanpak. Bon, ik heb altijd opgekeken naar mensen die uit hun comfortzone durven te treden, nu moet ik gewoon de reacties afwachten. Wordt het programma niet gesmaakt, dan moet ik daar op dat moment lessen uit trekken. Ondertussen let ik wel op de kijkcijfers. Haakt het publiek af, dan is het programma gewoon niet interessant genoeg. Bovendien werk ik in een commerciële omgeving: de cijfers zijn hoe dan ook belangrijk.
Dat is gedurfd voor iemand die een sportcarrière liet staan omdat ze te veel een competitiebeest was.
In mijn kindertijd was ik heel goed in lopen en atletiek, maar ik beleefde geen enkel plezier aan kampioenschappen. De stress voor de wedstrijden was enorm en met minder dan de eerste plaats was ik niet tevreden. Daar werd ik echt ziek van. Die competitiedrang is er trouwens nog altijd. Ik weet met de jaren beter wat ik wel en niet kan, maar ik meet me graag met anderen. Ook wanneer ik in mijn vrije tijd ga lopen of een gezelschapsspel speel met vrienden. Ik wil winnen. Of toch minstens een beter resultaat neerzetten dan de vorige keer. Tot mijn spijt want je kunt jezelf op die manier heel ongelukkig maken. Zelfs van mijn tweede plaats bij Sterren op de Dansvloer in 2007 was ik even niet goed. Zoiets begint voor de fun maar als ik voel dat ik een kans maak, dan smijt ik me.
Hoe staat het ondertussen met uw passie voor kickboksen?
Zelf boksen lukt tegenwoordig niet meer maar ik heb het vijf jaar lang met veel plezier gedaan. Ik heb altijd gehouden van sporten die je dwingen om diep te gaan, zoals lopen en judo, maar boksen is nog iets anders. Het vergt het uiterste op het vlak van kracht en uithoudingsvermogen, er komt veel tactiek bij kijken: het is de meest complete sport die ik ken. En een geweldige uitlaatklep natuurlijk. (lacht) l
Moerkerke en de Mannen, elke dinsdagavond op VTM.
Door Wim Denolf & Foto’s Diego Franssens
“Ik schiet goed op met mannen. Ik ben dan ook niet gemakkelijk te shockeren”
“Zelf op pad gaan leert je veel over de manier waarop je tegen dingen aankijkt. Zo denk ik nu anders over gigolo’s”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
