Onnodig indien ernstigKeirelaxed

Af en toe moet een mens naar de kapper. Nogal wat vrouwen schijnen dat als aangenaam te ervaren, iemand die aan hun haar prutst. Ik niet. Ook al omdat je tijdens dat gepruts langdurig naar je eigen spiegelbeeld moet staren, een confrontatie die met de jaren alsmaar ontmoedigender wordt. Nog een geluk dat het zicht tegenwoordig ook niet meer je dat is. Terwijl er water in je nek loopt, moet je ook nog moeilijke vragen beantwoorden. Wanneer je je haar voor het laatst gewassen hebt. Of je volume wilt. En of er een voedingske op mag. Maar goed, omdat we met de hele redactie op de foto moesten en ik het eindresultaat niet wilde bederven, toog ik naar de dichtstbijzijnde barbier. Een modale buurtkapper, bij de eerste aanblik, maar ook in het haarmilieu is niets meer wat het lijkt. Of het mijn eerste keer was, wilde de kapper weten, een robuust type in artistiek zwart. Dat trof, want laat de hairstudio recentelijk met een body&minds-gebeuren uitgebreid zijn. Zodat je er niet alleen voor een brushing, maar ook voor een aurareading of een sessie intuïtief ziellezen terechtkunt. In dit kader kreeg ‘Gekrulde haren, gekrulde zin- nen’ een heel nieuwe betekenis.

Ik keek om me heen : in een hoek stond een meubel dat zich nog het best als een kruising tussen een huisaltaar en een lavabo liet omschrijven. Er steeg een witte walm uit op, vloeibare stikstof vermomd als de geest uit de fles. Her en der tussen de borstels, krultangen en föhns lagen grote, witte keien. “Voor de relaxatie”, zei de kapper, “we werken vanuit een holistische visie.” Voor de meer seizoensgebonden meditatie waren er beschilderde paaseieren.

Op dat moment stak het haarwasmeisje een nieuwe tape in de recorder : een ijl gepingel weerklonk, het soort muzikale zweverigheid waar een mens rustig van hoort te worden, maar dat bij mij hartkloppingen en een vluchtreflex veroorzaakt. Zelfs als ik achteroverhang met een kop vol schuim. Voor de spiegel ging het niet beter. Dat ik niet moest schrikken als de volgende klant binnenkwam, waarschuwde de kapper. “Onder de tram gelopen, bekken op zes plekken gebroken en allebei de enkels verbrijzeld.” Arrgh, ik voelde het al. Zou dit de gesprekstherapie body & mind zijn waarvan sprake in de brochure ? “Vanuit warme aandacht, intuïtieve ontwikkeling en diepe kennis van de psycho-energetica”, zo stond het er. Buiten passeerde geheel onholistisch de vuilniskar. “Maar dat is nog niets vergeleken met wat één van mijn beste klanten overkomen is”, vervolgde de kapper. Ik staarde naar de keien, maar het mocht niet baten. “Op de fiets omvergereden door een camion, dode hoek weet je wel. Schedelbreuk, klaplong, ettelijke ribben gebroken. Wordt in een kunstmatige coma gehouden.” Wonder boven wonder ben ik heelhuids op de redactie geraakt. “Wat ligt je haar leuk”, vond mijn collega Guinevere.

Linda Asselbergs