Onnodig indien ernstig Perpetuum mobile

Waarom blijft niets ooit hetzelfde ? Neem nu de Aldi op de Boomsesteenweg. Daar deed ik al jaren boodschappen en ik wist niet beter of dat zou altijd zo blijven. Maar ineens, zonder waarschuwing : deur dicht, Aldi foetsie. Bon, ik weet dat je er niet hoort voor uit te komen dat je naar de Aldi gaat, maar iedereen heeft thuis toch maar mooi een doos Sublimo vochtige doekjes naast de pot staan. Die ik nu per auto moet inslaan.

En daar houdt het natuurlijk niet mee op. Het buurtrestaurant op de hoek, wijd en zijd bekend om zijn lekkere en democratische warme hap ? Is sinds 1 januari een tearoom geworden. In een ander favoriet restaurant worden enkel nog kooklessen gegeven. Ik zal niet beweren dat ik er de deur plat liep, maar dat het kón, was zo’n geruststellende gedachte. En dan heb ik het nog niet over warenhuizen die hun producten om de haverklap een andere plaats in de rekken geven of nog veel erger, uit het assortiment nemen. Was ik nu echt de enige die die Griekse yoghurt met abrikozen zo lekker vond ? En alsof het nog niet erg genoeg was dat Zazou afgevoerd werd, dreigt nu de hele programmatie van Radio 1 overhoop gegooid te worden. In de club, Pili-pili, Carte blanche, blijf daar vanaf, jongens, mijn geestelijke gezondheid staat op het spel. Collega’s die verkassen, vrienden die verre horizonten opzoeken, relaties die willens nillens teloorgaan, ik kan er allemaal niet zo goed tegen.

Niet dat ik dit stukje per se middels een mechanische typemachine zou willen tikken, op drievellig kopijpapier en met de Tipp-Ex in aanslag. Alles kan beter, daar ben ik me ten zeerste van bewust. Maar kan ik het helpen dat ik heimwee heb naar het vertrouwde gezicht achter het loket van de bank ? ’t Is maar dat je aan een automaat zo bitter weinig aanspraak hebt. Binnenkort krijg ik ook geen telefoonrekeningen meer thuisgestuurd. Daarvoor kan ik op het internet terecht, mits het intikken van een geheime code, spannend toch. Ruik ik hier een complot ? Gaan ze er bij de telefoonmaatschappij terecht van uit dat ik wel andere dingen aan mijn hoofd heb dan mijn rekeningstand te controleren en ze mij dus om ’t even wat kunnen aanturven ? Minder service voor meer geld, dat lijkt het nieuwe devies van de hedendaagse nutsinstellingen. Of zit hier gewoon iemand met de mentaliteit van een eenzelvige kleuter die in een hoekje gaat zitten mokken omdat ma een nieuwe coiffure heeft ? Of erger nog, een oud wijf dat niet met haar tijd meekan ? Dat kan ik dan maar beter niet van de daken schreeuwen, flexibiliteit en multifunctionaliteit, daar moet een mens het tegenwoordig van hebben.

Maar nu ik erop doordenk : doodgaan, dat is natuurlijk de lelijkste loer die iemand je kunt draaien. De pijp uit, verschwunden, voor eens en altijd. Mag ik mijn geliefden dan ook met aandrang verzoeken om stug te blijven doorademen, nog héél, héél lang ? Of er komt dik mot van.

Linda Asselbergs