Onnodig indien ernstig

GOED GEKOZEN

Vooruit met Bossuyt. Rechtdoor voor Antwerpen. Sterke schouders onder de toekomst. De strijd is gestreden, we hebben allemaal voor ‘de goei’ gestemd, maar voor mijn part mogen ze nog wat blijven hangen, de verkiezingsaffiches. Al die wilskrachtige koppen, de ietwat verkrampte poses, die combattieve slogans, een beetje amateursocioloog haalt er zijn hart aan op en voor iemand met een slecht karakter zoals ik zijn ze een onuitputtelijke bron van onbedoeld jolijt. Want wat hebben ze weer allemaal hun best gedaan, de plaatselijke coryfeeën. Hun beste pak aangetrokken, in een nieuwe coiffure geïnvesteerd, hard nagedacht over een pakkende slogan. Zuinig met uw centen, belooft een VLD’er met opeengeklemde tanden en een vers gesnoeide kruin, terwijl een socialist die duidelijk van het goede leven houdt zich van op de Scheldeoever om mijn vrije tijd bekommert en er meteen een Finse looppiste tegenaan wil gooien . Way to go, Kid. Ook de fotografen hebben allemaal puik werk geleverd, behalve die van de PVDA. Maar misschien was het wel de bedoeling dat hun kandidaten unaniem een rode kop hebben.

Strategie, daar komt het allemaal op neer. Om hun elan in de verf te zetten werden de groenen in volle vlucht geknipt, alsof je wordt uitgedaagd een eindje mee te rennen met Chantal en co. Alleen Freya staat stil, met een discreet streepje blote buik. De sossen leunen ontspannen op een halfhoog schot. Je hoort de aanwijzingen van de fotograaf er als het ware bij : oogcontact maken met de camera, sympathiek lachen, vingers losjes laten hangen. Niets voor Hugo Coveliers, die één vinger nadrukkelijk tegen de wang duwt, een houding die diepe gedachten verraadt.

Een nieuwe trend, over de partijgrenzen heen : de duopresentatie, twee voor de prijs van één. Maya Detiège en Tanja Smits, als gezellige vriendinnen. Marc Van Peel als plezante nonkel, met het van ambitie glimmend neefje Philip Heylen. Voor orthodontie is daar niet op een cent gekeken. Als schepen van Cultuur liet le beau Philip zichzelf nog niet zo lang geleden James Bondgewijs aan een touw van het dak van de Stadsschouwburg neer. Of was het toch een stand-in ? Voor de opening van een brasserie in elk geval. In het zicht van de verkiezingen dekte cultuur vele ladingen.

Strijdlust en spelling, soms wil het wel eens botsen. ‘Van respect wordt je sterk’, poneerde ene Ludwig Wauters van CD&V en NVA, wat helaas een t te ver is. Iemand (Ludwig zelve, zijn eega, een trouwe militant ?) heeft op alle affiches die aanstootgevende medeklinker weggekalkt, een aandoenlijk staaltje van politieke huisvlijt. Nee, dan kunnen de Nieuwe Belgen beter spellen. Turks of Marokkaans, socialist of CD&V, in de Brederodestraat hangen ze broederlijk en zusterlijk naast elkaar in de etalage van de kruidenier : Najima, Youssef, Mimount, Güler, Karim en de anderen. Eigen volk eerst op zijn breedst.

En dan hebben we het nog niet over de strafste stunt van allemaal gehad : de Patrickaffiches zonder Patrick. En zonder SP.A. Maar met bekende en minder bekende sinjoren. Ook verkrijgbaar in handig speelkaartenformaat. Die je kunt ruilen, zoals de prentjes van de botercampagne uit mijn prille jeugd. Twee La Esterella’s voor één Christine Van Broeckhoven ? Als dit stukje verschijnt, weten we of het ook iets uitgehaald heeft.

Linda Asselbergs