In Narbonne-Plage staat de zomer in de uitverkoop. Bikini’s, strandstoelen, plastic emmertjes en schepjes, alles gaat tegen halve prijs de deur uit. Aan de septemberzon ligt het niet, die schijnt met een baldadige uitbundigheid die de naderende herfst grijnzend een lange neus zet. Maar de waterpretparken zijn al dicht, veel vakantiehuisjes staan leeg en links en rechts beginnen eigenaars hun tweede verblijf klaar te maken voor de winter. Ik hou wel van die weemoedige naseizoensfeer en de mensen die dan vakantie vieren. Vergeet de mannen die na hun veertigste met een veel jongere vrouw aan een tweede kroost begonnen, die zijn al lang weer aan het carpoolen. Dit is het hoogseizoen van de grijze tijgers, de doordrijvers die het naar hun lichaamstaal en bij elkaar passende outfits te oordelen al een paar decennia met elkaar volhouden. Op de fiets, kranig joggend op de strandboulevard, achter aperitief of ijscoupe, overal kom je ze tegen : door tijd, elementen en relatiestormen gelooide teams die lang geleden besloten er samen het beste van te maken. Vanuit mijn laagzitter, typisch attribuut van de zonneaanbidster die het stadium van het strandmatje voorbij is, mag ik ze graag observeren, die nóg oudere levensgenieters.

Neem nu Pa en Ma Kettle, tachtigers die stap voor stramme stap door het zand ploegen, wankelend onder de onhandige bulk van klapstoelen, frigobox en parasol. Ma heeft het figuur van een sumoworstelaar, met enorme, tegen elkaar schurende hammen van dijen die het lopen knap lastig maken. Maar verrek als het niet waar is, aan een touwtje sleept ze een wakeboard achter zich aan. Als ze daarmee door de branding waadt, kijkt niet alleen Pa, maar zowat het hele strand bezorgd toe. Geduldig speurt ze de zee af en jawel, als de geschikte golf zich aandient, vleit ze haar machtige boezem op de plank, trapt energiek met haar korte beentjes en laat zich een paar meter door de zee meevoeren. Zelden een bejaarde vrouw zo gelukzalig horen lachen, in het water worden we allemaal opnieuw kind.

Een paar meter verder verzamelen de lokale zonnekloppers, Franse zestigers die elkaar bij mooi weer in wisselende formaties rendez-vous geven op het strand. De diepgebruinde vrouwen in hun ligstoelen voeren het hoge woord, vooral Sarkozy en zijn voorstel tot verhoging van de pensioenleeftijd moet het ontgelden. Eén van hen is mooi, een oudere Franse versie van Anne Bancroft in The Graduate, met nog gladde dijen en kleine, parmantige borsten waarmee ze als enige op het strand bloot pronkt. Waar is de tijd dat dat mode was ? Twee mannen hebben hun badlaken aan haar voeten gelegd. In vervoering kijken ze naar haar op, terwijl zij koket met haar sigaret gesticuleert. J’ai 18 ans avec 42 ans d’expérience, lees ik op de ene zijn rug. Wat Frans is voor ouder, maar niet wijzer. –

Linda Asselbergs

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content