Kleur en motieven. Een optimistische stemming.
Misschien is het schip nog niet helemaal in orde,
maar er wordt alvast een nieuwe koers uitgezet.
LENE KEMPS
Dit seizoen lijkt iedereen zich bewust van the gap. En dan bedoelen we zowel “de kloof” als de befaamde Amerikaanse kledingketen. De kloof als in : de grote afstand tussen wat de catwalk toont en wat vrouwen willen. Steeds vaker duiken bij pers en inkopers vragen op over spectaculaire shows die helaas niets te maken hebben met wat er uiteindelijk in de winkel komt. Vaak hebben ze ook weinig te maken met wat vrouwen in het echte leven nodig hebben. Die defilés vervreemden vrouwen van de mode in plaats van ze dichterbij te brengen, wordt gezegd. Langs de andere kant is er The Gap, de kledingketen die basics brengt tegen een onklopbare prijs. “Waarom zouden wij ons nog koncenteren op eenvoudige en draagbare kleding ? ” vragen ontwerpers zich terecht af. “Dat doen talloze ketens zoveel beter. ” Wat blijft over ? Een hoogstpersoonlijk beeld dat kopiisten en ketens een stap voor blijft. Luxe die vrouwen doet dromen, maar ook luxe die ze op een of andere manier in hun leven kunnen inpassen.
Het moet moeilijker zijn dan ooit voor een ontwerper, want er wordt veel verwacht. Je moet bijna kunnen toveren. Zoals Suzy Menkes zich in de International Herald Tribune afvraagt : “Who’s the next magician ? ” Wie is de ontwerper die romantiek en magie in de lucht sprenkelt, voldoende om vrouwen te doen dromen en daarna te laten kopen ? John Galliano, beweren velen. Hij vult het gat met glamour. Hij toont 34 outfits die stuk voor stuk delikaat en poëtisch zijn. Satijnen jurken in biais gesneden, Victoriaans uitziende jasjes. Een kollektie opgedragen aan Degas. Hebben vrouwen daar behoefte aan ? Galliano-verkooppunten beweren van wel. Browns en Joseph, die het eerste seizoen een groot risico namen en een niet onbelangrijk deel van hun budget aan de designer met dreadlocks spendeerden (zijn ensembles zijn peperduur, zo’n 70.000 frank voor een tailleur), zijn er niet triest om. De ontwerpen vlogen buiten. Toverkunst ?
In de Amerikaanse pers heeft het woord luxury gap de term conservative chic vervangen als hét gespreksonderwerp. Ontwerpers werpen zich op de luxe, op de extra’s die het kledingstuk boven de basic uittillen. Ze zien het als de enige manier om vrouwen te overtuigen designer-mode te kopen. Jil Sander doet dat uitstekend. Ze maakt kleding die er volledig draagbaar en “gewoon” uitziet, maar die door verfijnde materialen en coupes boven het gewone uitstijgt. Linda Evangelista in een zwart hemd en witte rok, zo perfekt dat het sjiek wordt. Nadja Auerman in een grijze rolkraagtrui en een glanzend grijze rok, een beeld van dagelijkse en stijlvolle elegantie. Sanders experiment met de hoogtechnologische materialen van vorige seizoenen lijkt afgelopen. Wie veel geld neertelt voor een broekpak, wil blijkbaar geen polyester, hoe modern dan ook.
Op zoek naar een niche hebben veel ontwerpers zich van de dagkleding afgekeerd. In elke kollektie zit een buitengewoon groot deel cocktail-, avond- en feestkleding. De zomer is een eeuwigdurend tuinfeest. Bij Italiaanse merken zijn de glitters en het kantwerk niet te tellen. Zelfs ontwerpers als Marcel Marongiu en het duo Mariot Chanet lijken zich op de jurk-voor-de-speciale-gelegenheid te hebben gegooid. Aparte ruguitsnijdingen, asymmetrische spelletjes, transparantie en dijhoge splitten à gogo. Merken als Rochas, Balenciaga en Jacques Fath slaan ronduit de Hollywood-richting in.
Andere ontwerpers proberen de kloof te overbruggen door erg snel te evolueren, in de hoop de ketens voor te blijven. Tot groot ongenoegen van de inkopers is de veel geroemde nieuwe lengte van vorig seizoen uit bijna alle kollekties verdwenen. Het is terug billen-bloot-kort of enkellang. Glamoureuze hoge hakken zijn vervangen door hippie-teenslippers of Romeinse sandalen. Smijt weg die aankopen.
Nergens is the gap tussen vorig seizoen en het huidige zo duidelijk als bij Prada. De harde kern volgelingen die een uur tevoren nog de Prada-winkel leegkochten alsof het produkt nooit uit de mode zou gaan, worden er zowaar ongemakkelijk van. Weg zijn de fifties-jurken, de halfhoge hiel en het monochroom zwart. Daar komen lichtblauw, bruin en crème. Platte schoenen, strakke broeken en korte polo’s. Een mooie kollektie, maar een richtingverandering op lichtsnelheid. Misschien haken zelfs de fashion-victims wel af.
André Courrèges geeft dit seizoen geen defilé. Dat kondigt hij aan in een paginagrote advertentie in verschillende kranten. Hij dankt de vrouwen die zijn kleding hebben gekocht en trouw zijn gebleven aan zijn stijl. Hij haalt uit naar ontwerpers die hem onder het mom van een hommage duchtig kopiëren. Courrèges-eerbewijzen zijn alomtegenwoordig. Terwijl we dachten dat de garderobe van Audrey Hepburn, Jackie O en Grace Kelly reeds lang was geplunderd, zijn er blijkbaar toch nog mouwloze jurken en Capri-broeken overgebleven. Genny, Byblos en Iceberg hebben ze allemaal opgekocht. Zelfs Lacroix zegt dat hij zich liet leiden door het beeld van Jackie Kennedy op reis door de Camargue. Aan het begin van die trip draagt de dame een flanellen krijtstreeppak, aan het eind een goud-met-bordeaux hoepeljurk. De wilde paarden zullen vast opkijken.
Naast de Courrèges- en Cardin-richting zijn er nog uitlopers van de sixties mod-stijl. Gucci, de grote voorloper en lanceerder, is suksesvol geëvolueerd naar een gesofistikeerde hippiestijl. Denk aan een psychedelische swimmingpool party in een jaren-’70-film. Designer djellaba’s, suède mini-jurkjes, kanten babydolls en natuurlijk een nieuwe versie van de snel verkopende heupbroek met strak hemd. In de Londense Gucci-winkel waren er zes bestellingen voor elke geleverde hipster. Men kan ze bij Gucci niet snel genoeg maken. Nu de firma op de beurs genoteerd is en de aandelen de hoogte ingaan, moet ontwerper Tom Ford de kip met gouden eieren zijn.
Anna Sui put uit een ander facet van de sixties : de Factory van Andy Warhol. Korte jurkjes in zebrapint of op-artmotieven, gekombineerd met kniehoge boots. Dolce & Gabbana kiezen voor de sixties in Portofino : lange caftans gedragen over een bikini, strakke pakken, suède rokjes met een rolkraagtrui. Alweer een zweem van Jackie O, die we trouwens ook bij Max Mara en Sportmax ontmoeten.
Gianni Versace houdt wel van Londen, hij heeft er pas een winkel geopend en zijn laatste Istante-kollektie ruikt naar mod : strakke jurkjes, geïnspireerd op voetbaltruitjes en korte getailleerde jasjes. In zijn eigen kollektie is hij klassieker dan ooit. De kleuren zijn fel, de kleren diskreet. Uitwaaierende jurkjes, nette broekpakken en tops die de navel bloot laten, vormen zoals altijd een sexy beeld.
Dries Van Noten is na een couture-experiment van twee seizoenen onder luid gejuich teruggekeerd naar zijn beginsilhouet : prachtige stoffen om te wikkelen en te knopen, klassieke motieven, gezochte kleurkombinaties, een zacht en vloeiend beeld waarin vrouwen van verschillende leeftijden en afmetingen zich goed voelen. Lange jurken, wijde broeken, ruime jassen. Een mooi defilé in een hemelsblauw zwembad.
Luisteren naar het publiek is belangrijk. “Ik heb slechte reakties gehad op het vorige defilé”, zegt Jean Paul Gaultier. “Men vond het te veel spektakel. Men hield niet van de atmosfeer en heeft daardoor niet gezien hoe mooi de kleding was. Daarom doe ik het dit seizoen anders. ” Gaultier staat voor de eerste keer op de tweede plaats in de hitparade van het Franse Journal du Textile. De Engelse Galliano stijgt met stip naar één, een opmerkelijke verschuiving in de chauvinistische modewereld. Jean Paul geeft een nette en keurige show zonder rookgordijn of vuurwerk, zodat je kan zien hoe meesterlijk hij zijn kleding knipt. Cyberhippies, doopt hij zijn defilé. Een mengeling van elementen uit diverse kulturen : cowboyhoeden en sari’s, leren jurkjes en body’s met tatoeagemotieven. Out of Africa en langs Azië door naar Texas.
Ook Vivienne Westwood laat teatrale hoepla achterwege en geeft een verbazend sober defilé. Geen valse heupen, borsten of achterwerk in zicht. Het blijft een koket silhouet met een diep decolleté en torenhoge hakken. Elke vrouw is een flirt en charme is haar grote kracht, is Westwoods motto. Haar silhouetten omschrijft ze als de kombinatie van Engelse en Franse elementen : strakke kniebroeken met een korset, hoepelrokken en bustiers, nette mantelpakjes. “Mode moet de smaak beïnvloeden door meerdere keuzes aan te bieden”, stelt Westwood. “Waarom moet alles er hetzelfde uitzien ? ” De gap vullen met kreativiteit en fantazie.
“Vrouwen hebben elegantie en goede smaak nodig als wapen tegen de moderne vulgariteit”, zegt Armani. En dat is net wat hij ze geeft, zowel in zijn Emporio-kollektie als in de hoofdlijn. Voor overdag zijn er broekpakken in alle mogelijke variaties, meestal met een kort getailleerd jasje, zachte truitjes of polo’s en charmante jurken. Ha, kleren ! Voor ’s avonds zijn er sprookjesachtige prinsessenjurken.
De kleur van de zomer is groen. Van gras tot mosterd. Fris en nieuw. Een passende tint voor de Bikkembergs-show, een van de sterkste van het seizoen. Haltertopjes en wijde broeken, mikroshorts, transparantie, asymmetrische aksenten, kleine motieven, polo’s en een ketting in de taille. Deze kollektie omvat alle trends en blijft toch persoonlijk. Wat me bij de mannenkollektie stoorde, valt op een vrouwenlichaam volledig op zijn plaats.
Ann Demeulemeester laat voor de eerste keer mannen meelopen. De pakken zien er krap en strak uit, maar blijken perfekt te passen. Er is vakkundig met de proporties gespeeld. Haar vrouwen kiezen voor zwart leer, soms met een kleurig boordje. Demeulemeester bereikt een asymmetrisch effekt door broeken en rokken op de heupen te draperen, op een manier dat ze schuin vallen. Het modieuze blote middenrif, op haar eigen manier.
Niets is wat het lijkt, en dat is bij Martin Margiela meer dan ooit het geval. Hij neemt een loopje met de dekonstruktie en de tweedehands look die hij zelf heeft gelanceerd door het gebruik van fotoprints. Het ziet eruit als een oude jurk, kompleet met plooien en kreuken, maar het is een print van een oude jurk op een nieuwe jurk. Het heeft alles weg van een zware, grofgebreide trui, maar het is een print op een luchtig T-shirt. Een geniaal idee en nog mooi ook. Misschien dachten we alleen maar dat het een defilé was, en is het eigenlijk een fantastisch goede diaprojektie.
Margiela kan lachen om zijn reputatie als ernstige, cerebrale ontwerper. Yohji Yamamoto ook, en toch lijkt hij ze met alle kracht te willen bevestigen. Een uur lang langzaam defilé met een tergende soundtrack hamergeklop en wekkergetik doen bijna vergeten dat er prachtige kleren voorbijlopen. Massa’s hoepeljurken wisselen af met strakke jasjes en fluïde rokken. Zwaar zwart wordt onderbroken door flitsen van kleur en transparantie.
De grootste schok komt van Rei Kawakubo, die met haar kollektie roept : “Wakker worden ! ” Er is kleur. Meer kleur dan we ooit bij elkaar hebben gezien. Volgens sommigen lijken haar kaleidoskopische lapjespakken op klownkostuums. Volgens anderen is dit een sein, een voorproefje van de toekomst. Want vergeet niet, vijftien jaar geleden vond iedereen die sombere zwarte silhouetten ook heel vreemd en grappig.
Van links naar rechts : teenslippers (Max Mara), haltertopjes, tailleketting, groen(Bikkembergs), kleine motiefjes (Versace), glitterrits (Lacroix).
Van links naar rechts : safari-jasje (Prada), caftan, dierenprint, bikini (Dolce & Gabbana),asymmetrisch rugaksent (Demeulemeester), broek en bustier (Armani).
Van links naar rechts : de groene polo (Bikkembergs), grijze rolkraag (Jil Sander),de perfekte illuzie van Margiela, zwart leer, geel boordje (Demeulemeester).
Van links naar rechts : cyberhippies (Gaultier), echte vrouwen, echte Van Noten,klowns van Comme des Garçons, hippies van Gucci.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
