Met twee woorden

Een mens kan ook té beleefd zijn. “Dankuwel”, mompel ik, als mijn tweetweetje in de plastic beker gulpt. Ter verduidelijking : een tweetweetje is koffie met melk en suiker, zoals verstrekt door de automaat in de gang van het Brussels Media Centre. Een uitermate populaire locatie, wat maakt dat nu minstens twee medewerkers van serieuze bladen als Trends en Le Vif L’ Express weten dat die rare van Weekend Knack automaten bedankt voor bewezen diensten. Ik wou dat ik kon zeggen dat dit een alleenstaand feit was, maar nee, ik zeg ook sorry als ik per ongeluk tegen een tafelpoot schop of iemand in de Delhaize zijn winkelkar in mijn knieholten ramt. Daarnaast sorteer ik ijverig mijn huisvuil, help ik spontaan kinderwagens met inhoud op de bus en verzuim ik ’s nachts de wasmachine te laten draaien en de wc door te trekken, kwestie van de onderburen niet uit hun slaap te houden.

Wat zingt Axl Peleman, in navolging van de jongens van Doe maar, intussen ook al gezapige vijftigers ? “Blijf niet hangen, recht naar huis toe, spreek met twee woorden. Stel je netjes voor, eet zoals het hoort en zeg u, u, u…” Ik bedoel maar, een keurige opvoeding is als de pokken : wat je ook doet, de littekens raak je nooit meer kwijt. En nee, weten hoe het hoort maakt je leven niet noodzakelijk gemakkelijker. Vooral omdat het driekwart van de mensheid geen ene reet kan schelen hoe het hoort. En dat andere kwart er een duivels plezier in schept om precies dat te doen wat niét hoort. Ter illustratie : het thee-ei-incident. Een thee-ei is een nuttig recipiënt zolang het in een theepot hangt. Bij voorkeur niet te lang, anders wordt de thee te sterk. Eens uit de pot is een thee-ei pure miserie. Zeker als er geen extra schoteltje bij geleverd wordt. Wat moet je met zo’n ding ? Achter je oor hangen, in de plantenbak kieperen ? Alles beter dan het op een mooi gesteven tafelkleed dumpen, zou ik zo zeggen. Wat precies was wat ik een journaliste van De Telegraaf onlangs in een luxehotel zag doen. Stom van afgrijzen keek ik naar de uitdijende bruine vlek op het ivoorkleurige linnen. Is het normaal dat je daar een onveiligheidsgevoel aan overhoudt ? En aan grote emmers popcorn, waar mensen in multiplexen vanalles mee doen, behalve opeten ?

De medemens zo min mogelijk voor de voeten lopen en al helemaal geen overlast bezorgen, zo luidde de boodschap waarmee ik door het thuisfront het leven werd ingestuurd. Geen missie waar je upgrading op het vliegtuig aan overhoudt, laat staan een stoel op een terras op de Place M’As-Tu Vu. Zoals Helen Gurley Brown, de originele Cosmogirl, het uitdrukte : “Brave meisjes komen in de hemel, stoute meisjes overal.” En heel soms krijgen brave meisjes een column, zodat ze toch een beetje stout kunnen zijn. Uitsluitend op papier, waar niemand er veel last van heeft.

Linda Asselbergs