Tijdens de eerste week van een nieuw jaar is het niet ongewoon om de balans op te maken van het voorbije jaar en, vooral, om voorzichtig vooruit te kijken. 2016 was op z’n zachtst gezegd turbulent, en weinig wijst erop dat we in 2017 in rustiger vaarwater zullen komen. Net als iedereen kijk ik met argwaan naar de beslissingen die wereldleiders als Donald Trump, Theresa May, Recep Tayyip Erdogan en Vladimir Poetin zullen nemen, en hoe die onze levens zullen beïnvloeden.
Maar wat me minstens evenveel zorgen baart, is wat er zich onder mijn neus afspeelt. Mijn dochter wordt dit jaar dertien. Dat betekent: de start van haar puberleven. Nu kruipt ze ’s avonds in de zetel nog dicht tegen me aan, en legt ze spontaan haar hand in de mijne als we de stad in trekken. Maar dat kleine geluk loopt stilaan op z’n einde. Ik merk nu al dat haar knuffels vluchtiger worden, en dat ze me haar kruin of oor aanbiedt wanneer ik haar een kus wil geven. Het einde van haar kinderjaren komt onherroepelijk in zicht, en ik ben er niet klaar voor. Films als Thirteen of Donnie Darko kan ik nu even niet verdragen. En van het overigens schitterende boek De meisjes vanEmma Cline, dat ik deze zomer las, werd ik bij momenten onpasselijk. Ineens is het besef daar, en het lijkt of de tijd plots sneller gaat, mijn kind zit in de laatste rechte lijn, de laatste fase voor ze definitief het ouderlijk nest verlaat.
Hoe doe je dat: je kind loslaten, zonder het helemaal te verliezen? O ja, ik vind het fijn dat ze ondertussen het plezier van uitslapen heeft ontdekt, en dat ik opnieuw wat tijd voor mezelf heb nu ze af en toe ’s avonds of in het weekend met vriendinnetjes afspreekt. Maar het zorgen heeft plaats geruimd voor ongerustheid. Ze moet nu op eigen houtje de buitenwereld ontdekken, en dat brengt risico’s met zich mee die ik het liefst zo veel mogelijk zou willen beperken. Al besef ik dat er niets anders opzit, het is de enige weg naar het volwassen leven. Grenzen verleggen, fouten maken en dramatiseren: het hoort er nu eenmaal bij. Ik heb het ook gedaan, en misschien zelfs met nog meer vertoon. De komende jaren zullen zij en ik op een slappe koord dansen. Balancerend tussen loslaten en opvangen. Ik hoop vurig het juiste evenwicht te vinden om haar te helpen bij het worden van wie ze wil zijn.
Voorlopig kus ik nog iedere avond mijn onschuldig slapend kind voor ik zelf tussen de lakens duik. Maar de langer wordende benen en het steeds vrouwelijker wordende lichaam voorspellen een snel afscheid van haar heerlijke zorgeloze kindertijd.
RUTH GOOSSENS
ruth.goossens@knack.be
Films als Thirteen of Donnie Darko kan ik nu even niet verdragen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
