Luxe is ruimte

Een oud huis renoveren, is een boeiend avontuur,

zeggen de bewoners van dit pand.

In amper drie maanden tijd werd de klus geklaard.

PIET SWIMBERGHE

FOTO’S : JAN CAUDRON

We voelen ons hier de koning te rijk”, zegt Nancy Van Ryckeghem entoesiast. “Want we hebben ruimte zat. Dit huis heeft grote kamers, twee terrassen en een enorme tuin met een vijver. Twee jaar geleden hadden we nooit gedacht ooit zoiets te bewonen. Je moet weten dat we toen leefden in een dakappartement in het centrum van Gent. De stap naar dit huis was groot. Maar aan overdadig veel ruimte wen je snel. Hier voel je dat veel moderne huizen te krap bemeten zijn. Maar ja, zoiets opnieuw bouwen, zou een fortuin kosten. “

Het vinden van dit huis had heel wat voeten in de aarde. Nancy en haar echtgenoot Erik Pringuet keken sinds lang uit naar een oud herenhuis. Ze doorzochten de hele regio en vonden niets. Aanvankelijk speurden ze in het centrum van Gent. Daar vind je mooie huizen, maar de parkeerplaats ontbreekt. Vervolgens verlegden ze hun zoektocht naar de rand, en keken ze uit naar een oude pastorie. Ze taxeerden het ene huis na het andere. De panden waren ofwel te duur, ofwel vervallen. “Toen we de hoop hadden opgegeven en plannen koesterden om een nieuw huis te bouwen, ontdekten we dit landhuis in Drongen in het uitstalraam van een makelaar”, zegt Erik. “Het stond al enkele jaren te koop. Blijkbaar durfde niemand naar de prijs vragen. Iedereen denkt dat kasteeltjes onbetaalbaar zijn, maar dat viel goed mee, en het gebouw verkeerde in minder slechte staat dan gedacht. Omdat we er direkt verliefd op waren, hebben we de gok gewaagd. “

Erik en Nancy gingen niet over één nacht ijs. Een bevriend architekt en een aannemer onderzochten de woning grondig. Konstruktief bleek alles in orde. Er waren geen verzakkingen of huiszwam. Het huis was gewoon wat vervallen. Het was in geen jaren geverfd en werd ontsierd door afschuwelijk behang en kamerbreed tapijt.

Toch was de renovatie een heel karwei omdat het landhuis zo groot is. Het werd in twee fazen gebouwd. De eerste faze dateert uit 1870. In 1915 werd de woonst vergroot door de familie de Kerkckhove d’Exaerde. Sindsdien werd er nog weinig aan veranderd. Dus ontbrak alle modern komfort. Erik en Nancy namen de leiding van de renovatie zelf in handen. Er werd geen architekt bij betrokken om meer dan één reden. Omdat het grondplan toch perfekt is, hoefde er geen enkele muur te worden doorgeslagen. Bovendien wilde het koppel zo veel mogelijk van de oude opsmuk behouden. Een architekt zou meer hebben willen vernieuwen, zoals de oude, verzakte vloeren. “Bij zo’n renovatie bestaat de kunst erin te weten hoever je mag gaan”, legt Erik uit. Je mag niet alles weggooien, ook al is het versleten. Niet enkel om estetische, maar ook om budgettaire redenen. Je moet je omringen met ambachtslui die bereid zijn om dingen op te knappen in de plaats van te vernieuwen. Erik en Nancy werkten vooral met jonge mensen. “Dat was biezonder leuk, omdat ze allemaal even entoesiast waren. Voor de schilder, de aannemer en naaister van de gordijnen was het een van hun eerste grote projekten. Daardoor waren ze ook zeer soepel. Iedereen keek uit naar de goedkoopste oplossing. Zeer belangrijk, want daar loopt het bij veel renovaties verkeerd. Wij ijverden er bijvoorbeeld voor om alle leidingen op dezelfde plek te leggen : zo moest niet het hele huis worden opengekapt. Bij het plaatsen van de buizen werd zo voorzichtig mogelijk omgesprongen met de versierde plafonds”, zegt Erik. Ook de luxe werd beperkt. Hier vind je geen elektronische snufjes. Ze ontbreken zelfs in de keuken, die simpel en rustiek oogt. De oude watersteen en het Aga-fornuis werden hergebruikt. De kasten zijn van eenvoudige makelij om de landelijke sfeer te benadrukken. De meeste mensen die in de keuken komen, denken dat dit het originele kookhuis is. Toch werd hier vrijwel alles veranderd, zelfs de plankenvloer. Daarvoor werden lange en brede planken zonder groef gebruikt. “De aannemer dacht dat we gek waren, want niemand wil dat nog. De mensen zijn bang dat planken kromtrekken en barsten. Maar dat is juist zo mooi. Nu is die vloer eigenlijk fraaier dan een jaar geleden”, meent Nancy. Ook de badkamer werd verfraaid met rekuperatiemateriaal : de antieke kuip werd herschilderd, en de ouderwetse wastafel hergebruikt. De luxe van deze woning schuilt in de overdaad aan ruimte. Het geheim bestaat erin om nergens de ouderdom weg te moffelen. “Het huis moet zijn slijtage tonen”, stelt Nancy onomwonden. “Bovendien mag het niet perfekt afgewerkt zijn, anders oogt het levenloos. “

De grote werken gebeurden in een rekordtijd : in maart vorig jaar kochten ze het landhuis, in mei trokken ze erin. “We hadden zelf nooit vermoed dat het zo snel en vlot kon gaan”, zegt Erik. Iedereen beweert dat renovaties vreselijk lang duren en hopen geld kosten. En dat goede vaklui onvindbaar zijn. Hier wordt het tegendeel bewezen. Met geen enkele vakman namen we lang op voorhand kontakt. In de loop van amper enkele weken waren ze allemaal aan het werk. In die korte tijd werd het huis volledig herschilderd en gedekoreerd.

Dekoratieschilder Ignace Dierickx sprong zwierig om met verfkwast en palet. Op de wanden van de zitkamers schilderde hij een marmerimitatie, de plafonds kregen wolkjes. De eetkamer heeft een Skandinavische jas : gezellig, pretentieloos, en toch rijk. Dit is het ideale decor om zilverwerk te prezenteren. De rijkdom zit in de eenvoud verscholen. In het midden staat een doodsimpele keukentafel met acht witgeschilderde stoelen. De zitjes zijn zeer elegant van vorm. Je zou zweren dat het autentieke Hepplewhite-stoelen zijn. Toch zijn ze gloednieuw, maar van artisanale makelij. Door het laagje verf lijken ze het gewicht van jaren te dragen.

Elk vertrek ademt een andere sfeer uit. Aan de voorkant van het huis ontdekten we een klein salon dat je in een stadspaleis zou situeren. Het mahoniehouten meubilair past perfekt bij de okergele muren. Dierickx houdt van olieverf en ouderwetse kalk. Zijn palet zit vol rijke schakeringen. De leefkamers beneden gaf hij warme kleuren. Behalve de blanke eetkamer en de keuken. Op de eerste verdieping vinden we kantoren en helemaal boven, twee hoog, de slaapkamers. Vroeger waren het meidenkamers. Daarom is de dekoratie er simpel. Dierickx heeft er zijn palet voor aangepast. Hier borstelde hij lichte, landelijke tinten. Deze vertrekken zijn uiterst sober. Het decor is een noodzakelijk rustpunt, want door de vensters kijk je uit op de immense tuin met grote bomen. De overweldigende groenpartijen zorgen voor een barok tegengewicht.

Erik en Nancy hebben jaren gespaard aan het meubilair. Zelfs toen ze in hun flat woonden, kochten ze allerlei meubels en dekoratiespullen. Hun vrienden verklaarden hen gek. Maar uiteindelijk kwam alles van pas. En hun zoektocht is nog lang niet beëindigd. Erik zegt : “We blijven uitkijken. Regelmatig komt er iets nieuws bij. Dat is juist leuk. Ik zou nooit een huis willen dat van meet af aan perfekt in orde is. Dat verveelt. Zoeken en kopen is een avontuur. Een oud huis is nooit afgewerkt. “

Rechts : sobere dekoratie. Uiterst rechts : het grondplan uit de renaissance heeft in het midden een soort vestibule waarop alle vertrekken uitkomen.

De zitkamer oogt biezonder gezellig en warm. Daarvoor zorgen de muren met imitatiemarmer,de wolkjes op het plafond enhet antiek meubilair.

Boven : de dekoratie- schilder stak de eetkamer in een Gustaviaanse jas. De meubels zijnuitgesproken landelijk van lijn. Rechts : het landhuis ligt verscholen in een Engelse tuin met vijver.

Geen elektronische snufjes in de keuken. Er werd rekuperatie- materiaal gebruikt, zoals de oude watersteen en het aga-fornuis, maarbijna al de rest is nieuw.

Boven : in de badkamer werden het oude bad en de wastafel hergebruikt. Rechts : het sobere decor van de slaapkamers is een tegengewicht voor de barokke groenpartijen die je ziet door de vensters.