‘Liefdes combineren ? Ja en nee’

Deze mensen hebben ervaring met polyamorie. Hun bevindingen.

Marleen

(46) heeft sinds haar negentiende intieme relaties met verschillende mensen tegelijk. “Polyamorie heeft altijd bestaan. Er zijn veel historische voorbeelden. En het zal altijd bestaan. Open of verborgen. Openheid, rolmodellen zorgen er wel voor dat meer mensen ervoor uitkomen dat ze die gevoelens hebben en er ook veel minder lang mee worstelen.”

“Ik voelde al op jonge leeftijd dat het beter bij mij paste om niet exclusief te zijn. In mijn relaties, zowel met mannen als met vrouwen, heb ik van bij het begin duidelijk gemaakt dat ik ook openstond voor contact met anderen, fysiek én emotioneel. Voor de mensen tot wie ik me aangetrokken voelde, was dat vaak ook zo. Maar soms ook niet. Die openheid, het feit dat het kan, is voor mij het belangrijkste. Ik weet ook dat de ander elke dag voor me kiest, bij me is omdat dat goed voelt, niet om een belofte die ooit is gemaakt of omdat de buitenwereld het van ons verwacht.”

“Ik geloof dat er mensen zijn die met één persoon seksueel en emotioneel verbonden blijven voor hun hele leven, al zijn dat er volgens mij niet zo heel erg veel. Maar hoe kun je dat van bij het begin beloven ? En waarom zou je dit doen ? Mensen veranderen. Soms gaat dat gelijk op, soms niet. Dan kun je de relatie beëindigen, of uitbreiden.”

“Elke persoon in een polyamoureuze relatie moet wel sterk in haar of zijn schoenen staan. Je mag een relatie niet als een vervolmaking van jezelf zien. Dat is niet voor iedereen gemakkelijk. Eerlijk is wenselijk. Maar wat is ‘eerlijk’ ? Vervang het liever door ‘openheid’. Zorgvuldig omgaan met die openheid is even belangrijk en even moeilijk.”

“Ik heb erg interessante mensen ontmoet voor wie ik me anders misschien had afgesloten om mijn primaire relatie te beschermen, of om de persoon met wie ik die relatie had te beschermen. Ik voel me zekerder in de liefde die anderen me geven. Ik heb het gevoel dat ik mag zijn wie ik ben.”

Jurgen

(40) zat ooit in een niet-exclusieve relatie, die eindigde omdat er te grote verschillen waren, niet wegens de vorm.

“Theoretisch kan een inclusieve relatie waardevol zijn omdat verschillende personen in je leven een meerwaarde vormen, zoals vrienden. In de realiteit vragen veel mensen ook of vooral op seksueel vlak exclusiviteit. Voor mij blijft vooral belangrijk dat je met je partner(s) duidelijke afspraken maakt en eerlijk blijft. Als je het seksuele buiten beschouwing laat, denk ik dat wel meer mensen een vorm van polyamoureuze relatie hebben, in die zin dat we bepaalde zaken enkel toevertrouwen aan bepaalde vrienden of met andere koppels veel activiteiten organiseren. We noemen relaties ‘exclusief’ maar veel zaken worden finaal gedeeld. Het is dus allemaal minder zwart-wit dan vaak wordt voorgesteld.”

Dominique

(49) heeft in het verleden verschillende relatievormen gekend, afgewisseld met perioden van alleen-zijn. “Zolang de mens bestaat, zal hij of zij vormen zoeken die bij hem of bij haar passen. Veel verhalen lijken me tijd- en cultuurgebonden en herhalen zich.”

“Voor mij roept monogamie geen dramagevoelens op. Ik vind het fijn om exclusief (seksueel) met iemand verbonden te zijn én daarnaast intieme levensnoodzakelijke vriendschappen te onderhouden. Als je in je leven gezegend bent met de twee, is dit mooi. Monogamie kan fijn zijn, net door de duurzaamheid. Koppels die zich goed op elkaar kunnen afstemmen, worden op vele vlakken ‘rijk’ : voor zichzelf, voor elkaar, voor God en klein Pierke.”

“Liefdes combineren ? Ja, en nee. Op bedoeling en effect hebben we vaak weinig greep. Onderschat de kwetsbaarheid van mensen niet. Hoeveel partijen kun je betrekken in oneindige spinnenwebben met weinig of geen afgrenzing ? Idee, ideaal en beleving liggen vaak ver uit elkaar. En vanuit het perspectief van opgroeiende kinderen lijkt het me geen gemakkelijk verhaal.”

“Wie zelf wat ouder wordt, houdt het ook allemaal tegen het licht van de eindigheid. Waar leg je je prioriteiten ? In het telkens opnieuw aangaan van verschillende intieme relaties ? Dit lijkt me nogal intensief. We komen nu al vaak niet aan onszelf en ‘de andere’ toe. En hoeveel mensen kunnen we aan, zo dicht bij onszelf ? Polyamorie is veeleer iets voor witte raven. Zelf ben ik al gelukkig met één op één en een kleine kring échte vrienden”