LIEF & LEED

„Je bent het kind van mijn minnaar”, vertelde haar moeder op haar sterfbed aan Annemie. Een donderslag bij heldere hemel, ook al had ze zich altijd het buitenbeentje van de familie gevoeld. “Eindelijk kreeg ik een antwoord op het onbestemde gevoel dat ik als puber altijd had.”

ANNEMIE (40)

We wisten dat ze niet lang meer te leven had. Mama had terminale kanker. Nog even en dan zouden mijn drie zussen en ik afscheid van haar moeten nemen. Papa stierf enkele jaren geleden al. Mama leefde al die tijd alleen. Een situatie waar ze het erg moeilijk mee had. Ze miste hem verschrikkelijk. Mijn moeder en vader hielden echt van elkaar. Ook als kind zag ik dat. Ik voelde me goed in ons gezin. Ook al had ik soms het gevoel dat ik het buitenbeentje van de bende was. Mijn zussen zijn blond en hebben helblauwe ogen, ik heb pikzwarte haren en een donkere blik. Ik ben heel sportief, mijn zussen vinden sport verschrikkelijk. Mijn passie voor klassieke muziek is grenzeloos, hen zegt een stuk van Mozart of Beethoven helemaal niets. En zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Maar dat stond de sfeer niet in de weg. Een mooi gezin waren we. Ook dat benadrukte mama meermaals als ik tijdens haar laatste weken bij haar in het ziekenhuis op bezoek ging. Ik wilde nog zo vaak mogelijk bij haar zijn. Dat vond ze fijn. Mama had vrede met haar lot. Ze was extreem rustig. En ze vertelde honderduit, hoewel ze uitgeput was. Ze vertelde over vroeger. Over haar relatie met mijn vader. Over haar eigen jeugd. Haar moeder en vader. Ik vond het heerlijk om te luisteren. Ze benadrukte ook haar liefde voor me op elke mogelijke manier. Dat heeft ze altijd gedaan. Mijn moeder was altijd erg bezorgd om mij. Ik begreep nooit waarom, maar als ik ziek was of verdriet had, dan was het net alsof haar dat meer raakte dan bij mijn zussen. Omdat ik de jongste was, dacht ik.

GEHEIME LIEFDE

Op die bewuste woensdagmiddag stopte ik vroeger op het werk. Mama had me dat gevraagd. Ze wilde me iets vertellen, zei ze. Ik was benieuwd. Dus stapte ik rond vier uur haar kamer binnen. Mama lag er prachtig bij. Ze had zich wat opgemaakt. Haar haren waren netjes gekamd. Ze had het nachtkleed aan dat ik enkele weken tevoren voor haar had gekocht. Ze vroeg me om de deur dicht te doen en mijn stoel bij haar bed te zetten. Ik was nerveus, alsof ik ergens vermoedde dat ze me iets ging vertellen dat mijn leven op zijn kop zou zetten. En dat deed ze ook.

“Lieve Annemie”, begon ze zachtjes. Even bleef het stil. Ze begon over mijn vader. Over zijn zakenreizen. Over het feit dat ze toen vaak alleen thuis zat en hoe zwaar het was om drie dochters alleen op te voeden. Plots zag ik tranen in haar ogen. “Ik ben er niet trots op”, zei ze zacht. In enkele onsamenhangende zinnen vertelde ze me dat ze in die eenzame periode iemand had ontmoet. Een lieve man, met wie ze tijdens haar bezoekjes aan de speeltuin steeds vaker in gesprek raakte. Hij was gescheiden, had een zoontje van vier. Het klikte tussen hen. Na een tijdje spraken ze ook tijdens de schooluren met elkaar af, zonder de kinderen. “Herman was een bijzondere man”, mijmerde ze. “Ik werd verliefd. En hij zag een leven samen helemaal zitten.” Maar haar trouw aan mijn vader bleek uiteindelijk toch te groot. Op één afspraakje na. “Ik houd van al mijn kinderen”, zei ze zachtjes. “Maar jij bent voor mij extra bijzonder. Want jij bent van Herman. De man die ik toen zo liefhad maar uiteindelijk toch voorgoed uit mijn leven bande.” Ik wist niet wat ik hoorde. De kamer draaide, ik werd misselijk. Mijn vader was niet mijn echte vader. Ik liep de kamer uit. De rest van de dag heb ik gehuild. Ik was de dochter van haar minnaar. Het resultaat van een geheime liefde.

DE GROTE LEUGEN

De gedachte dat mijn leven al die tijd op één grote leugen was gebaseerd, brak me. En toch zei iets in me dat ik dit had kunnen weten. Die dag kreeg ik een antwoord op het onbestemde gevoel dat ik als puber altijd heb gehad. Natuurlijk was ik bijzonder voor haar. Ik was het enige tastbare dat ze van hem had. Ik was kwaad op haar. Waarom vertelde ze me dat pas op haar sterfbed ? Maar ik had ook met haar te doen. Hoe zwaar moet het geweest zijn om al die jaren met zo’n leugen te leven ? Vooral ten opzichte van mijn vader. De volgende dag al ging ik opnieuw bij haar langs. Ze lag te slapen toen ik binnenkwam. Heel broos en breekbaar. Ik aaide haar over het hoofd. Toen ze langzaam haar ogen opendeed, zag ik haar opgelucht ademhalen. “Je bent er”, fluisterde ze. Ik knikte, gaf haar een kus op haar voorhoofd. Ze prevelde nog even zijn naam en voornaam. En toen viel ze weer in slaap.

Enkele dagen later stierf ze. Heel vredig. Mijn zussen en ik waren bij haar. Ik hield haar hand vast. Ze kneep nog even en dan verdween alle leven uit haar lichaam. Wat een krachtige vrouw, bleef ik de dagen na haar dood denken. Ze had evengoed kunnen zwijgen. Maar neen, ze koos ervoor om op haar laatste krachten met zichzelf en met mij in het reine te komen.

EEN PRACHTDOCHTER

Vier weken na haar begrafenis nodigde ik mijn zussen uit. Ik kon dit geheim niet alleen blijven dragen. Ook zij hadden het recht om de waarheid te weten. Toen ik ze vertelde dat ik hun halfzus was, keken ze me verbijsterd aan. Mijn oudste zus begon te huilen. De twee andere zussen werden kwaad. “Waarom heeft ze ons dat nooit verteld ?”, bleven ze maar vragen. Maar ook voor hen vielen cruciale stukjes van onze levenspuzzel op hun plaats. “Vandaar haar bezorgdheid om jou”, zeiden ze. Onbewust wilde mama op die manier de verstoting door mijn vader tegengaan. En dat is haar meer dan gelukt. Mijn vader was gek op me. Had hij ook zo van me gehouden als hij had geweten dat ik zijn dochter niet was ? Die vraag bleef maandenlang door mijn hoofd spoken. Mijn zussen stelden me steeds weer gerust. “De liefde voor elkaar wordt echt niet alleen door die bloedband bepaald”, zei mijn oudste zus me op een dag. “Papa hield zielsveel van je. En terecht. Je was voor hem een prachtdochter.” Haar woorden deden me goed. Ook al kwam ons verleden in een totaal ander daglicht te staan, toch bleef dat zussengevoel zo intens.

DE ONTMOETING

De maanden gingen voorbij en ik leerde leven met de gedachte dat ik een soort bastaardkind was. Ook het verlangen om mijn biologische vader te zien, werd steeds groter. Vlak na de dood van mama had ik zijn naam gegoogeld. Hij bleek een bedrijf in Nederland te runnen. Zijn telefoonnummer had ik snel gevonden. Dus belde ik hem op een dag op. Bloednerveus was ik. Ik zei mijn naam en hij wist meteen wie ik was. Toen ik vertelde dat mama overleden was, werd het stil. Of hij zin had om me te ontmoeten ? Enkele dagen later spraken we in een restaurantje in de buurt van zijn bedrijf af. Ik kwam binnen en het was alsof ik in mijn eigen ogen keek. Als twee druppels water leek ik op hem. Urenlang hebben we zitten praten. Hij vertelde over mijn moeder en wat zij toen in hem had losgemaakt. Maar toen bleek dat ze zwanger was, wilde ze haar gezin niet op het spel zetten en had ze hem gevraagd om geen contact meer te zoeken. Dus verdween ze van de ene dag op de andere uit zijn leven. “Hoe moeilijk het ook was, ik wilde haar geluk niet in de weg staan. Maar twijfel er nooit aan, Annemie”, zei hij toen hij mijn hand vastpakte. “Je bent geboren uit liefde.” Ook zijn woorden maakten me zoveel rustiger. Alsof ik stilaan vrede kreeg met mijn eigen verhaal. We zijn nu bijna zes maanden verder. Mijn biologische vader en ik hebben nog steeds contact. Sporadisch, dat wel. Maar we verliezen elkaar niet meer uit het oog. Hij voelt niet als mijn vader. In mijn hart heb ik er maar één en die is jaren geleden gestorven. En toch heb ik nooit gedacht : had ik het maar nooit geweten. Het heeft zoveel dingen verduidelijkt. Ik ben mijn moeder zo dankbaar dat ze me op de valreep de waarheid verteld heeft. Ik voel me completer dan vroeger. En rustiger. Omdat ik nu weet waarom ik ben zoals ik ben.

OMWILLE VAN DE PRIVACY WORDEN NAMEN SOMS VERANDERD IN DEZE RUBRIEK.

DOOR BARBARA CLAEYS

‘Ik was het resultaat van een geheime liefde’

‘Ik kwam binnen en het was alsof ik in mijn eigen ogen keek. Als twee druppels water leek ik op hem’