Van al het gepraat en geschrijf rond de dood van de Britse prinses Diana is mij één ding sterk bijgebleven. De scherpe commentaar van professor Robert Senelle omtrent Camilla Parker-Bowles, de vriendin van de kroonprins. Enkel op basis van haar uiterlijk schilderde hij haar af als een ondenkbare, totaal ongeschikte partner voor de toekomstige koning. Dat ze een gescheiden vrouw is, niet tot de adel behoort, als echtbreekster wordt beschouwd, kwam niet eens ter sprake. De termen die de eminente academicus in de mond nam om de vijftigjarige mevrouw Parker-Bowles af te maken, konden evengoed uit de pen van de meest ongenuanceerde tabloidjournalist gevloeid zijn. De grondwetspecialist was aangezocht om zijn deskundig licht te laten schijnen over de kansen van Charles op het koningschap. Met de stellige overtuiging van de eerste de beste straatmacho verkondigde Senelle dat wie de schoonheid en de jeugd niet bezit, geen recht heeft op liefde, laat staan op een troon… Zo vol onbegrip was hij voor Charles, die uiteindelijk de menopauzale Camilla verkoos boven de mooie, lieve, jonge Diana. Niet op constitutionele of morele gronden was het oordeel van professor Senelle gebaseerd, maar louter op de geile impulsen van een oudere man die zich liefst weerspiegeld ziet in de ogen van een mooie jonge vrouw.
Als zelfs een wijze grijze deskundige zijn nuchter oordeel laat varen, opgezweept door de massahysterie, zegt dat veel over onze met opgepoetste plaatjes overvoerde maatschappij. De beroemdheden die flarden van hun privé-leven prijsgeven, gewild of gedwongen, denken wij te kennen. Prinses Underdog werd na al haar opgebiechte ellende tot het definitieve sterdom verheven door Vogue en zijn staffotograaf Patrick Demarchelier. Honderden broodschrijvertjes deden hetzelfde uit puur commercieel belang. De beauty-icoon werd tenslotte in de dood geconsacreerd tot een soort madonna. De heiligste onder de vrouwen. Ook al rolde ze bijvoorbeeld in het hooi met haar stalmeester en terroriseerde ze ex-minnaars en hun gezinnen via de telefoon.
De feeks in dit droeve sprookje, Camilla Parker-Bowles, heeft steeds consequent de publiciteitsmachine geschuwd. Ze speelt het spel niet mee en hoort bijgevolg niet tot onze ?kennissenkring?. Alles wat men meent te weten over haar, berust op gissingen. Op basis van een saai uiterlijk en een leven zonder starquality wordt hier iemand veroordeeld. Want zoals in de klassieke sprookjes is mooi hier gelijk aan goed, en kan lelijk niet anders zijn dan slecht en vals.
In het recente Britse verleden werd Edward VIII, later de hertog van Windsor, na zijn troonsafstand samen met zijn Amerikaanse vrouw Wallis Simpson door de internationale populaire pers ook tot een soort mythe verheven. Ondanks hun foute houding tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar wel dankzij hun spilzieke en glamoureuze jetsetstijl die hen voortdurend voor de lens van de camera’s bracht. In deze tijd is het, meer dan ooit, onbelangrijk wat je doet, maar wel hoe je het doet en hoe het in de pers komt. De inhoud wordt definitief ondergeschikt gemaakt aan de glinsterende verpakking. Als die in orde is, komt hét wel goed over. Hét blijkt vaak een luchtbel. Wát ze ons vertellen is al lang niet meer belangrijk, als er maar woorden geproduceerd worden. We zijn meer dan ooit gefascineerd door formats. De televisie is daarvan het beste voorbeeld : inhoud wordt bestraft met lage kijkcijfers en dus afgevoerd. Het hellend vlak wordt steeds steiler.
Tessa Vermeiren
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
