Klein geluk

Ze zaten naast me op de vlucht van Singapore naar Frankfurt. Knorrig omdat ik de vrije stoel op hun rij kwam innemen. Doodmoe zagen ze er uit. Hij had een verbeten trekje om zijn mond en bij haar vielen haar immense lichtblauwe vriendelijke ogen op.

Voor het inslapen had hij me verteld dat ze al bijna een dag onderweg waren en dat ze op die ene vrije stoel hadden gehoopt om wat comfortabeler te kunnen slapen. Ze kwamen van Tonga in de Stille Zuidzee. Zijn vader zou een paar dagen later begraven worden in Frankfurt. Na een paar uur slapen, toen we er alledrie even verfomfaaid uitzagen, hoorde ik het hele verhaal van Astrid en Martin. Ze waren allebei arts in een ziekenhuis in Frankfurt toen ze begin 2000 besloten om een wereldreis te maken. Ze verkochten hun hele bezit, boekten een round-the-world ticket dat een jaar geldig was, en dat hen in principe helemaal om de aarde zou brengen. Zo zwerven er wel meer rond tegenwoordig. Maar in hun hart waren deze twee op zoek naar een plek waar ze graag zouden leven, ver van de regelneverij in de Bondsrepubliek. Ze begonnen hun tocht in Azië, Australië, Nieuw-Zeeland. Ze behaalden onderweg hun brevet als duikinstructeurs, zodat ze daarmee wat geld konden verdienen. Astrid had in haar rugzak ook haar acupunctuurnaalden gestopt, waarmee ze heel wat mensen kon helpen.

Uiteindelijk belandden ze in het koninkrijk Tonga in de Stille Zuidzee. Het was zo’n ervaring dat ze er bleven hangen, en voor ze het beseften was hun vliegticket verlopen en besloten ze daar te blijven zolang het hen beviel. Indien Martins vader niet plots was overleden, waren ze zeker niet teruggekeerd. Hoe het nu verder zal gaan? Allicht een paar maanden werken in Duitsland en dan terug. Behalve hun familie hebben ze geen binding meer met Duitsland.

En hun leven is zo anders geworden. Hun ‘zekere toekomst’, iets wat Europeanen zo belangrijk vinden, hebben ze opgegeven. En wat kregen ze in de plaats? Avontuur. Maar niet in de vorm van grootse belevenissen. Wel een menselijk avontuur. Ze hebben geleerd met heel weinig te overleven. Daarvoor moet je op Tonga bijvoorbeeld wel op jacht en gaan vissen. Niet iets wat meteen tot de bagage van een ziekenhuisarts uit Frankfurt behoort.

Ze hebben vastgesteld dat je ook gelukkig kunt zijn, of misschien wel gelukkiger, als je niet met je neus op de wereldgebeurtenissen zit. Berichten over de aanslag op het World Trade Center op 11 september vorig jaar zagen ze bij toeval in een bar. De hele nasleep hebben ze niet gevolgd. Hun wereld op Tonga is er niet door veranderd. De ruk naar rechts in Europa, daarover hebben ze voor het eerst iets vernomen van mij, in dat vliegtuig van Singapore naar Frankfurt. Of dat nu allemaal zo belangrijk is, vroeg Martin zich af.

Je zou hen escapisten kunnen noemen. Maar hun website www.worldtrip.de bewijst dat ze dat zeker niet zijn. Ze zijn intens nieuwsgierig en geïnteresseerd in de gemeenschappen waar ze belanden en in de mensen die ze onderweg ontmoeten. Hun medische kennis zetten ze actief in waar ze kunnen helpen. Ze doen ontzettend veel moeite om hun ervaringen mee te delen aan zoveel mogelijk anderen. Het zouden natuurlijk geen Duitsers zijn als ze niet bijzonder goed georganiseerd waren vertrokken. Hun uitrusting is niet omvangrijk maar wel zeer effectief, zodat dit allemaal mogelijk wordt.

Allebei zijn ze ervan overtuigd dat ze niet meer definitief terug kunnen naar hun vorig leven.

Astrid, die de laatste jaren als psychotherapeut werkzaam was, formuleert het zeer raak: “Reizen helpt je om je te herinneren wie je vergeten bent te zijn.”

Ze heeft in haar praktijk allicht veel mensen ontmoet die op zoek waren naar wat ze vergeten waren te zijn of te worden… Het frappante in het avontuur van deze twee is dat ze de wereld moesten intrekken om te ontdekken dat het geluk in kleine, dichtbije dingen ligt. Waarom kunnen we dat thuis niet meer vinden?

TESSA VERMEIREN