Jo Blommaert Illustratie : Sandra Schrevens

Eind vorig jaar schreef Ward Kennes, lid van het nationaal bureau van de CVP-Jongeren, een opiniestuk over het gezinsbeleid. In die bijdrage stond een zeer merkwaardig zinnetje. Vertrekkend van het standpunt dat de gezinsdimensie in de politieke besluitvorming beter aan bod moet komen, stelde hij : ?Is het toekennen van stemrecht aan kinderen, dat in het belang van het kind bij volmacht door de ouders wordt uitgeoefend, niet het overdenken waard ??

Elk gezond-redenerend mens beantwoordde deze vraag allicht prompt met ?neen?, en ging over tot de orde van de dag. Wie er wél even bij bleef stilstaan, vroeg zich waarschijnlijk af of die Ward Kennes een slag van de molen had gekregen : stemrecht voor kinderen… waar haalde hij het ? Niet dat hij de ukkies zelf naar het stemlokaal wou laten opstappen om daar parmantig aan het kleuren te gaan. Nee, aan alle gekheid zijn grenzen. Om deze emancipatiegedachte concreet gestalte te geven, achtte hij het vrij logisch dat de ouders die politieke ontvoogding in praktijk zouden brengen. Er vast van overtuigd zijnde dat liberale pa de ?groene? wens van zijn 15-jarige zoon zou respecteren of dat progressieve ma gezwind voor extreem-rechts zou stemmen mocht dochterlief die voorkeur uitspreken…

Blijkbaar maakte hij er ook geen punt van dat we dan in de praktijk terug met een meervoudig stemrecht zouden opgescheept zitten. Waar in minder democratische tijden rijkdom in grondbezit of accijnzen werd uitgedrukt, zou vandaag het aantal kinderen als criterium kunnen worden gebruikt. Hoe meer kinderen, hoe meer politieke macht. Zet er vijf op de wereld en u krijgt er vijf extra stemmen bij !

Wie eenmaal aan het fantaseren gaat over Kennes’ voorstel, komt gegarandeerd uit bij burleske toestanden. Maar laten we voor de gein, aan de vooravond van het CVP-congres over het kind (30 november), toch even aan hem vragen hoe hij op zijn indertijd geformuleerde standpunt terugblikt. Was het een flauwe grap waar hij inmiddels wegens gebrek aan succes enkel nog met schaamrood op de wangen aan durft terug te denken ? Of blijft hij ervan overtuigd dat het Musti-publiek dringend bij de politieke besluitvorming moet betrokken worden ?

Het kan verbazen, maar Ward Kennes blijft zijn standpunt met verve verdedigen. Meer zelfs, hij is niet de enige bij de CVP-Jongeren die het idee sympathiek genegen is : de suggestie werd vorig jaar al neergepend in het door de CVP-Jongeren gepubliceerde boekje Onze eeuw in zicht. Ward Kennes : ?Er is binnen onze beweging heel wat gediscussieerd over dit onderwerp. Ik kan niet zeggen dat er een consensus over bestaat, maar een aantal mensen staat er toch voor open. We zullen het thema op het komende congres zeker opnieuw opnemen.?

Overigens is het idee niet out of the blue zijn brein binnengevlogen, hij beschikt over gegronde argumenten om het te verdedigen. ?Ten eerste,? aldus Kennes, ?bevinden we ons nog steeds niet in een situatie die beantwoordt aan het principe één persoon, één stem. Jongeren onder de 18 jaar zijn in onze samenleving politiek niet vertegenwoordigd. Het is een principiële zaak. Jongeren zijn een belangrijke politieke factor, maar kunnen niet op het beleid wegen. Ten tweede leven we in een sterk vergrijzende samenleving. De ouderen zullen in de toekomst politiek zeer zwaar doorwegen, en de regering zal geneigd zijn om eerder bij de electoraal zwakkere groepen de jongeren te gaan knibbelen dan bij de pensioengevoelige kiezers. Het is dus ook een opportuniteitskwestie.?

Om politieke meningsverschillen tussen jong en oud te beperken, stelt Kennes voor om de stemgerechtigde leeftijd te verlagen. Bijvoorbeeld tot 16 jaar. Hij ziet er geen graten in om de stem van diegenen die jonger zijn via volmacht (gelijkaardig als die bij ziekte of verblijf in het buitenland) over te hevelen naar de ouders. Op die manier, aldus een cryptische redenering, is er geen sprake van meervoudig stemrecht : ?De stem die de ouders voor hun kinderen uitbrengen, is niet van hen ; ze voeren op dat moment enkel uit.? Tegen zo’n bikkelhard argument is natuurlijk niemand opgewassen.

Ten slotte stelt hij voor om de beschikbare kinderstemmen evenredig tussen de ouders te verdelen : moeder stemt voor het eerste kind, vader voor het tweede, moeder weer voor het derde…

Zou het kunnen dat Ward Kennes de Vlaams Blok-brochure De gezinspartij heel grondig heeft gelezen ? Daarin wordt namelijk niet alleen het idee van stemrecht voor kinderen gelanceerd, het voorstel wordt ook letterlijk in dezelfde bewoordingen geformuleerd : moeder stemt voor het eerste, vader voor het tweede kind, en zo verder. Kennes beweert dat voorstel niet te kennen. ?Ik weet wel dat het Vlaams Blok ooit het idee zou gelanceerd hebben om ook de kinderen politiek te laten vertegenwoordigen, maar het is niet omdat zij dat ook zeggen dat wij daarover zouden moeten zwijgen. Toen iemand tijdens een discussie in het nationaal bureau dit voorstel naar voren bracht, vond ik het een zeer goed idee en ik ben erachter gaan staan.?

Misschien zou het toch goed zijn te beseffen dat het idee eerder ook door het Front National van Jean-Marie Le Pen werd gepromoot, en dat het enkel te realiseren valt in een samenleving waar kinderen in een traditioneel gezin opgroeien. En zoals sommigen misschien al is opgevallen, is dit laatste niet het geval.