Als ik even geen licht zie, en ook de donkerte me niet meer kan boeien, dan weet ik dat ik mezelf even uit de put moet halen. Iedereen heeft zijn eigen Baron von Munchausen-methode om zichzelf uit het moeras te trekken. Afspreken met vrienden, winkelen, mediteren of gaan lopen (al dan niet letterlijk). Mijn therapieruimte is noch de kerk, noch de fitness. Als niets meer lijkt te lukken, ik lusteloos lummel, en elke zin ontbeer, zoek ik mijn soelaas in de keuken. Zuchtend leg ik dan een snijplank klaar en trek moedeloos het koksmes uit de lade. Werktuigelijk pak ik dan een ui. Mijn mantra : when in doubt, chop an onion. Want een ajuin, dat is de alfa uit het kookuniversum. Het is het vertrekpunt van zowat alle keukens, van Indisch tot Italiaans, over Arabisch en Latijns-Amerikaans tot Afrikaans. Maar ook op zijn eentje maakt hij het leven zoeter : gekaramelliseerd en boterzacht. Een extra voordeel : je kan tijdens het snipperen ongestoord wat ersatztranen laten en zo stiekem verwerken wat je niet weet, maar wel voelde. Het doet er niet toe wat me bezwaart, met elke kilo beweging van het lemmet voel ik me lichter. Zoals een rozenkrans gepreveld wordt, zo laat ik het mes walsen.
Vervolgens ga ik op processie langs schappen, kelderrekken en koelschuiven. En samen met de geur van sissende ajuin, vult ook inspiratie de ruimte. Ik sla mijn kookboeken open, en probeer de buitgemaakte ingrediënten tot een enigszins coherent geheel bijeen te roeren. En anders verzin ik zelf iets. Ik verzamel mijn schatten op het aanrecht, en verwerk wat nood heeft aan een behandeling met mes of vuur. Het heeft iets enorm rustgevends, om pakweg patatten in nette hoopjes te zien veranderen. Alsof alles ooit nog goedkomt. Zelfs de saaiste aardappel toont zich beloftevol, in nette repen. Enkel heet ossenwit en zout scheiden me van een hemels pak friet. Met bouillon en wat ongerichte agressie worden de piepers puree, afgekoeld met verse mayonaise een heerlijke lunch. Als zelfs een knol van alles kan worden, dan ik toch ook ?
Tijdens het koken kan je niet piekeren of grootse doemscenario’s bedenken. Het is gedwongen zen-tijd. Waar anderen een goeroe hebben die hun inspirationals of ingewikkelde yoga-posities toewerpen, heb ik mijn twee beste vriendinnen mee aan het fornuis staan. Julienne en Brunoise leren me geduldig dat ik me enkel moet concentreren op het snijden van groenten, wil ik niet dat mijn vingerkootjes als reepjes of dobbelsteentjes eindigen. Terwijl de keuken steeds meer ontploft – ik ben zo iemand die niet de discipline heeft om tussendoor op te ruimen – vermindert de chaos in mijn hoofd, omgekeerd evenredig.
En zo suddert, pruttelt, kookt, bakt en braadt alles. En de geuren doen niet alleen mijn smaakpapillen tintelen, maar ook mijn hoofd en hart. De belofte hangt in dampen in de lucht. Ik kan niet anders dan trots zijn op mezelf. Want ik heb iets gemaakt, dat er daarvoor niet was. Iets tast- en hopelijk ook eetbaars. Van eten maken krijgt een mens terug goesting. Behalve in de keuken opruimen, dat dan weer niet.
katrijn.van.bouwel@knack.be
KATRIJN VAN BOUWEL
Een ajuin, dat is de alfa uit het kookuniversum. Het is het vertrekpunt van zowat alle keukens
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
