Kaat Tilley

Kaat Tilley (46) is mode- ontwerpster. Haar retrospectieve loopt tot 6 november in het Kasteel van Gaasbeek, www.kasteelvangaasbeek.be

Voor de retrospectieve in het Kasteel van Gaasbeek moest ik terugduiken in de archieven en dus ook in mezelf. Ik werd verplicht om me vragen te stellen bij het verleden, maar misschien was dat wel de bedoeling. Om alles een plaats te geven. Om te kunnen zeggen : hier eindigt dit hoofdstuk en begint mijn nieuwe leven.

Ik koester het kind in mij. Een deel van mijn werk ontstond uit wilde kinderdromen. Lange tijd ging ik de volwassenheid uit de weg uit vrees om mijn creativiteit te verliezen. Nu weet ik beter. Soms ontstaan de sterkste ontwerpen door diep te graven

Mijn dochters bemoederen mij. De jongste is 16, de oudste 21. We hebben een heel vriendschappelijke band. We leven al acht jaar alleen met ons drietjes. Het geeft voldoening te weten dat ik het er goed vanaf heb gebracht. Kinderen opvoeden is de moeilijkste opdracht.

Mijn moeder was altijd thuis voor de kinderen en hoewel ik vaak weg ben, heb ik een gelijkaardige relatie met mijn dochters. Ik vertelde mijn moeder ook alles. Ik choqueerde haar, maar ze steunde me door dik en dun. Ik voedde mijn kinderen vrijer op, maar met dezelfde essentie.

Mijn vader heeft me leren doorzetten. Ik keek naar hem op. Hij had zelf ook geschilderd. Toen ik naar Sint-Lucas ging, vroeg ik hem om raad. Elke keer zei hij : “Gij kunt veel beter.”

Ik zie mezelf niet als een buitenbeentje in de modewereld, maar het wordt wel continu over mij gezegd. Ik breng geen tendenscollectie. Ik noem het een wereldcollectie voor een bepaalde vrouw die je overal kunt vinden. Ze is het type dat haar binnenste aan de buitenwereld durft te tonen. Voor mij is dat de definitie van een sterke vrouw.

In het eerste jaar dat ik schilderkunst volgde, wist ik al dat ik beelden wou neerzetten, een boodschap de wereld wou insturen. Uiteindelijk koos ik mode als expressiemiddel. Ik was veel te timide. Op de modeacademie heb ik mezelf verplicht om te communiceren.

Toen ben ik ziek geworden. De ziekte van Hodgkin trok me helemaal open. Het besef dat het zo snel gedaan kan zijn. Ik trok de wereld in en reisde vaak alleen. Dan kom je jezelf tegen.

Ik werk vanuit de buik. Met fantastische ontmoetingen als resultaat. Vriendschappen voor het leven. Daar tegenover staat de liefde… Niet dat ik die heb opgegeven, maar de passie voor mijn werk maakt dat liefde altijd op de tweede plaats komt. Misschien heb ik de juiste nog niet ontmoet. Ik ben in alles een laatbloeier.

Er bestaat zoiets als een bestemming. Ik voel dat ik naar iets gedreven word. Dat mijn leven nog moet starten. Zowel privé als zakelijk. Ik ben steeds meer bezig met film en exposities. Ik wil mijn collectie absoluut verderzetten, maar mij beperken tot zuiver creëren.

Heel eventjes werd ik in de vergeethoek geduwd. Alles moest strak en sober zijn. Maar nu lijkt het tij weer in mijn voordeel te keren.

De sluiting van mijn winkel in Parijs was een teleurstelling. De zaken draaiden steeds beter, maar voor de twee jaar die we nog nodig hadden, kwamen we middelen te kort. Uiteindelijk hebben we nu terug voet aan wal bij Les Galeries Lafayette. Mijn kindercollectie Frederiek raakte op enkele weken tijd zo goed als uitverkocht, en nu is er ook interesse voor mijn bruids- en avondjurken.

Ik heb enorm veel bewondering voor Marina Yee. We zien elkaar zelden, maar er is sympathie. Zo ook heb ik een goed contact met Dries Van Noten en Walter Van Beirendonck als ik hen toevallig tegenkom op een beurs. Uiteindelijk zijn we allemaal maar heel simpele mensen die mode studeerden.

Vroeger deed ik intensief aan ballet. Ik zwom ook vaak, maar de laatste jaren doe ik niets meer aan mijn fysieke conditie. Ik heb geen tijd, of beter : ik neem geen tijd. Tijd heb je nooit en kun je altijd hebben. Tijd heb je zelf in handen.

Ik kom tot rust met massage. Een van de volgende weken wil ik op thalassokuur, daar kijk ik echt naar uit. En verder brengt meditatie mij tot rust. Een beetje lezen. Me in mijn kamer opsluiten en nadenken over het leven.

Pascale Baelden / Foto Guy Kokken