JUAN JORION

Juan Jorion (79) is geboren in Menen en startte in 1963 met de productie van eigentijdse zitmeubelen. Ondertussen telt Jori ongeveer 170 werknemers en exporteert het Wervikse bedrijf naar bijna dertig landen.

Ik ben niet geboren met een roeping. Mijn ouders hadden als ondernemers geen enkele ervaring met de meubelsector, en zelf heb ik geneeskunde gestudeerd. Een logische keuze voor een leerling Grieks-Latijn, en als oudste kind van het gezin deed ik er mijn moeder plezier mee. Mijn talenkennis is daardoor beperkt, maar ik had nooit spijt van mijn keuze. Ze hebben me veel meegegeven dat later nog van pas kwam, en in het leven heeft alles voor- en nadelen.

Een bezoek aan de productie is altijd een uitdaging. Want dan zie ik elk detail, stel ik meteen verbeteringen voor en bemoei ik me met alles (lacht). Een van de beste adviezen die ik ooit kreeg, was om af en toe mijn woorden in te slikken en de afdelingshoofden hun rol te laten spelen. Wie mensen verantwoordelijkheid geeft, moet zelf ook kunnen loslaten.

Ik ben niet gehecht aan deze plek, wel aan mensen. Ik heb met verscheidene oud-werknemers nog steeds contact, en daar ben ik trots op. Iemand die blij is dat hij destijds met die zot in zee gegaan is, dat doet me plezier. Wat niet betekent dat je nooit meningsverschillen hebt over werkzaken – met sommige van mijn medewerkers bots ik al bijna veertig jaar zowat elke dag. Zolang het fundamenteel maar klikt, en je je beeld van de ander niet op die ene discussie baseert.

Designers hebben vrijheid nodig. Naast onze langdurige samenwerking met mensen als Jean-Pierre Audebert, Christophe Giraud en Koen Verhaert produceren we nu ontwerpen van designers als Hugo de Ruiter en het Italiaanse duo Pocci+Dondoli, maar zulke creatieve geesten staan best buiten het bedrijf. Anders beperk je alleen maar hun verbeelding : ze gaan ontwerpen in functie van de technische mogelijkheden of van de wensen van de marketingafdeling. Vooruitstrevende, moeilijk realiseerbare ideeën schrikken me niet af, die stuwen ons vooruit.

Staar je niet blind op de gebreken van mensen. Meestal hangen die samen met andere eigenschappen die net grote kwaliteiten zijn. Werknemers met een geweldige drive bijvoorbeeld nemen ook weleens overhaaste beslissingen. Wat telt, is de vraag of de eindbalans positief is, en of mensen die samen iets moeten realiseren elkaars tekortkomingen kunnen opvangen.

Niets blijf ooit hetzelfde. Dat geldt ook voor de designsector. Het winkelnetwerk, de manier waarop consumenten winkelen en zelf bijdragen tot het ontwerpproces, de productiemethoden : alles verandert voortdurend. Als we de toekomst van het bedrijf willen verzekeren, mogen we dus geen enkele vraag uit de weg gaan. Misschien maken we over enkele jaren wel een ander product en hebben we andere mensen en vaardigheden nodig. Het moeilijke is dat zulke omwentelingen de trouwste en langste medewerkers altijd het zwaarst treffen. Ik spreek uit ervaring : leerbewerkers na dertig jaar vragen om met stof te leren werken, dat vergt behoorlijk wat inspanning.

Mijn hoofdzorg was altijd de werkzekerheid in de streek. Mensen een langetermijnperspectief geven, en kansen om door te groeien. Maar ik verwacht ook dat ze hun lot voor enige tijd aan het onze verbinden. De jongere generatie zoekt haar eigen weg en heeft mijn goede raad niet nodig, maar het is jammer dat ze haar opties graag openhoudt. Serieuze engagementen zorgen ervoor dat mensen samen iets kunnen opbouwen.

Anderen zitten meer in met mijn leeftijd dan ikzelf. Ik ben in goede gezondheid en nog steeds gedreven, stoppen komt dus niet in mij op. Integendeel, ik vind het enorm spijtig dat ik dit bedrijf zelf niet meer door alle stormen zal loodsen. Verder heb ik Jori er twintig jaar geleden al op voorbereid dat ik er ooit niet meer zal zijn. Een bedrijf mag nooit afhankelijk zijn van één persoon, wat hijzelf of zijn omgeving er ook van denkt.

jori.com

Tekst Wim Denolf & foto Wouter Van Vaerenbergh

“Vooruitstrevende, moeilijk realiseerbare ideeën schrikken me niet af, die stuwen ons vooruit”