JAZZ

EEN ECHTE

Johnny Griffin, de felle, snelle tenorman uit Chicago, zit vijftig jaar in de business. “Chicago, New York, Paris” volgt het spoor terug, van de jaren in Europa naar de nerveuze bebop van de Big Apple en de rauwere, door de blues gekleurde jazz van zijn geboortestad.

Het geluid van dit album beviel me meteen. Donker, warm, zoals een foto met een mooie korrel erin. Griffin, ooit bekend als de Lucky Luke van de tenorsax, speelt vandaag geduldiger, met minder noten dan op de oude Blue Note- en Riverside-platen. De scheermesachtige sound van toen kreeg meer adem, kleur, patina.

Het wil niet zeggen dat hij een oude kerel is geworden die het van de huisarts een beetje rustiger aan moet doen. Nee, de man speelt vaak zelfs frisser en snediger dan zijn veel jongere maats. Hij kan het duidelijk goed vinden met pianist Kenny Barron, bassist Chris McBride en drummer Victor Lewis, de ritmesektie op de meeste nummers krachtig en komfortabel als een grote Amerikaanse slee. Peter Martin, Rodney Whitaker en Gregory Hutchinson missen op de drie resterende stukken inhoud om partij te geven aan de saxofonist die het vak leerde bij Hampton, Monk, de Jazz Messengers. En trompettist Roy Hargrove, in een gastrol, klinkt een beetje alsof hij zijn trein moet halen.

Toch werd “Chicago, New York, Paris” een schitterend album. Met zijn aanstekelijke entoesiasme en de ervaring van zijn jaren maakt Griffin even duidelijk hoe je die moderne jazz van vroeger echt hoort te spelen. Zo fris en geraffineerd, dat het allemaal weer nieuw en ter zake klinkt. Het verschil met het historisch korrekte maakwerk dat vandaag de toon zet, is subtiel maar essentieel.

Warm aanbevolen. En vraag in de winkel meteen of ze ook “The Cat” en “Dance of Passion” hebben, twee iets oudere en minstens even mooie albums op het hier helaas slecht verdeelde Antilles-label. Het zou me niet verbazen als Johnny Griffin binnenkort het soort late roem verwerft die in de jaren zeventig ook Dexter Gordon, die andere echte uit de bebopjaren, te beurt viel.

– Johnny Griffin “Chicago, New York, Paris” (Verve/Polygram).

GENOEG IN HUIS

Heeft altsaxofonist en komponist Steve Coleman genoeg in huis om album na album te blijven maken ? Met “Def Trance Beat”, na het spannende “Drop Kick” en “Tao of Mad Phat” de derde cd op korte tijd van Colemans “Five Elements”, kan lichte twijfel rijzen. Begint het spitse spel met over elkaar heen schuivende ritmische lagen op een formule te lijken ? Of heeft de meester van de veredelde funk zijn aanpak intussen nog verfijnd ? Ik neig naar het laatste. Coleman regisseert met nog strakkere hand, nog onverbiddelijker gevoel voor editing. De plot wordt spaarzamer, waardoor er meer ruimte komt voor Colemans snijdende alt, voor iets breder aangegeven melodische motieven. Een aardige ontwikkeling daarbij is de radikale rekuperering door het Coleman Systeem van bebopklassiekers als “Salt Peanuts” en “Confirmation”.

“Def Trance Beat” kan je, zoals altijd bij Coleman, op twee manieren beluisteren : als lichtjes bizarre dansmuziek of als een grappige rebus van kodes, riffs en ritmes uit de jazz en de muziek van inner cities van zwart Amerika. Of en dat wordt makkelijker naarmate het meesterschap van Coleman toeneemt als allebei tegelijk, wat natuurlijk het spannendste is.

Steve Coleman heeft dus genoeg in huis, dankuwel. In afwachting van de grote trilogie met “Five Elements”, de rappers van “Metrics” en het crosscultural fenomeen van “Mystic Rhythm Society” die na de zomer verschijnt, is “Def Trance Beat” voor nieuwkomers een geschikte kennismaking met deze boeiende figuur en voor de liefhebbers een mooie aanvulling van zijn produktie.

Naast Coleman, keyboardman Andy Milne, bassist Reggie Washington en drummer Gene Lake, treden onder andere saxofonisten Ravi Coltrane en Craig Handy op als gasten.

– Steve Coleman & Five Elements “Def Trance Beat” (Novus/BMG Ariola)

ROB LEURENTOP

VIVA BRASIL. Saxofonist Joe Henderson (links) en het Double Rainbow Quartet van de gelijknamige Verve-cd, zorgen voor het uitroepteken achter een hulde aan wijlen Antonio Carlos Jobim op 3 juli in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel. Een koncert in het kader van het Viva Brasil Festival (tot 4/7). Info : (02) 534.22.00.