Isabella’s kamer

De vader van toneelmaker Jan Lauwers stierf twee jaar geleden.

Hij was huisarts in Hoboken.

Ik bezocht hem als patiënt en als achterneefje.

Samen stonden we bij het levenloze lichaam van mijn vader.

De dokter had een passie voor archeologie en etnografie.

In de Kempen zocht hij naar Romeins glas,

naar potscherven van Merovingers.

Van zijn reizen naar verre continenten

bracht hij kruiken mee, godenbeelden, mummies.

Amuletten tussen de medicijnen – het doktershuis bulkte ervan.

Rond deze bizarre, maar persoonlijke en prachtige verzameling

componeerde Jan Lauwers zijn stuk De Kamer van Isabella,

dat deze zomer in Avignon in première ging.

(Kaaitheater Brussel, 22-25 september, www.needcompany.org)

Het is een ontroerende hommage aan vader Felix :

F.E.L.I.X. wat geluk betekent in een dode taal.

De zoon die een monument vol verlangen optrekt,

die spoorzoeker is van het gemis en van de herinnering.

Op de scène tientallen beelden uit Afrika of objecten uit faraograven.

Volgens het libretto komen ze uit een kamer in Parijs,

de kamer van een oude en blinde vrouw, Isabella, notoire mannenverslindster

en wijdbeense toeschouwster van het wereldgebeuren.

Viviane De Muynck etaleert haar genereus talent in deze glansrol.

Maar vooral : het is de Needcompany op een keerpunt,

in een schouwspel dat laveert tussen grote sentimenten

en dramatische verhaallijnen.

Muziek die nazoemt als een prettige stoorzender.

“We are the people, the people who never stop

We just go on and on and on”, klinkt de riedel

over de lichtheid van de dood.

Zoals ooit Tadeusz Kantor is Jan Lauwers zelf op de scène aanwezig.

Hij kondigt zich aan als De Man in het Witte Kostuum,

een personage dat dirigeert langs de zijkant.

Soms laat hij zich verleiden tot de aanzet van een danspasje of zingt hij mee,

weliswaar discreet, want hij gunt het succes voluit aan zijn wervelende bende.

Ovaties waren er te over, die avond in het Cloître des Carmes te Avignon,

aanzwellend ritmisch handgeklap, alsof het een stalinistisch congres betrof.

Ik tik deze regels en heb op mijn tafel een Yoruba-beeldje.

Het komt uit een ijzeren archiefkast van de dokter,

uit de kamer van Isabella.

Tekst en aquarel Jan Vanriet