Ingrid de Borchgrave – Zaakvoerder van I de B (56)

Ik had geen zin om de zoveelste luxeboetiek te openen voor alleen luxemensen. Omdat ik I de B als mijn huis beschouw, daar ontvang ik ook iedereen. De loodgieter krijgt bij mij dezelfde ontvangst als een prins. En net zoals bij mij thuis staan in dit pand de boeken die me boeien, het huislinnen en de meubelen die ik mooi vind, er is een eethoek om mijn gasten uit te nodigen aan tafel enzovoorts.

Ik ben geboren in Parijs uit een Egyptische vader van Syrische, Libanese afkomst en een Duitse moeder. En toch voel ik me Belg in hart en nieren. Geen overtuigder patriot dan ik.

Mijn vaders familie heeft in 1840 de Belgische nationaliteit als geschenk gekregen van koning Leopold I. Het was zijn manier om mijn betovergrootvader te bedanken voor de warme ontvangst tijdens zijn bezoeken aan Egypte. Caïro is eeu-wenlang de heimat geweest van mijn familie, maar toen ik dertien was, moesten we plots vertrekken. We werden het land uitgezet. Net als alle andere Belgen. Met één valies. We hadden niets meer en zijn gevlucht naar Beiroet, en daarna naar Genève en Kinshasa.

In Kinshasa heb ik mijn eerste echtgenoot ontmoet. Een Belg. Samen hebben we twee kinderen gekregen. Met hem ben ik naar België gekomen. Ik was zesentwintig jaar en kon als mannequin aan de slag bij Cortina, een Brussels textielbedrijf dat in die tijd vooral succes had met het merk Philippe Laurent. Al snel werd ik er verantwoordelijk voor het magazijn. Daarna stuurden ze me de baan op als verkoopster. Ik sprak geen woord Nederlands. Ik had nog nooit in mijn leven sneeuw of ijzel gezien. En toch heb ik toen heel Vlaanderen doorkruist.

Het idee om I de B op te richten is ontstaan vanuit een persoonlijke revolte tegen de modewereld. Na negen jaar bij Armani en drie jaar bij Dior in Brussel te hebben gewerkt, kon ik op een bepaald moment niet meer tegen de intellectuele manipulatie van vrouwen. In mijn huis wordt er niet gediscrimineerd op basis van leeftijd, fysiek of portefeuille.

Het moet mogelijk zijn om op een humanitaire wijze handel te drijven. Daar ben ik van overtuigd. Natuurlijk moet je commercieel zijn. Iedereen moet leven, maar commercie kan ook met liefde en begrip. Zo laat ik in de woestijn van Marokko porseleinen serviezen schilderen. De vrouwen van het dorp werken in de voormiddag en in de namiddag leren ze lezen en schrijven.

‘Wat zou je nu gelukkig maken ?’ vroeg mijn vader op een dag. Ik was nog een kind en mijn vader was agent voor Mercedes in het Midden-Oosten. Dus antwoordde ik : ‘Als je mij een autobus zou schenken. Dan zou ik met een arts en een verpleegster alle dorpen bezoeken om de mensen te helpen.’ Ik meende dat echt. Ben ik daardoor een idealist ? Misschien, maar voor mij bestaat het leven nu eenmaal voor tachtig procent uit dromen.

Een klant zei me ooit dat ik zijn leven veranderd had. Hij was bij Emporio Armani binnengekomen gekleed als een notaris en ging als een artiest weer buiten. Hij weende : “Ik ben eindelijk mezelf.”

De meeste mensen kennen zichzelf niet. En vaak weten ze zich niet te kleden. Ze dragen een lange blazer terwijl een kort jasje hen meer zou flatteren. Bij Philippe Laurent heb ik geleerd hoe elk kledingstuk in elkaar werd gezet, hoe proporties gecreëerd werden. Die ervaring wil ik gebruiken om persoonlijk advies te geven aan zowel mannen als vrouwen.

Hoeveel vrouwen met een maat 48 ken ik niet die er fantastisch uitzien ! Op straat kijkt iedereen naar hen om. Omdat ze stralen, omdat ze een boeiend leven leiden. Schoonheid kent vele gezichten. In iedereen schuilt iets moois, maar het moet eruit komen. Niet door een bepaald ideaal op te leggen. Maar door te ontdekken hoe een vrouw in elkaar zit en wat ze mooi vindt aan zichzelf.

:: I de B Lifestore is een nieuwe boetiek met een aparte levenfilosofie, Waterloolaan 49, 1000 Brussel, 02 289 11 10, info@ideb.be

Tekst Pascale Baelden I Foto Michel Vaerewijck