Op papier moet het een modelhuwelijk geleken hebben : de toonaangevende moderne genremeester John Carpenter die een nieuwe versie maakt van ?Village of the Damned”, de Britse SF-klassieker van Wolf Rilla uit 1960. We zien in deze verfilming van de allegorische roman van John Wyndham hoe kinderen die klaarblijkelijk door een buitenaardse kracht werden verwekt, tegen hun ouders complotteren. De kinderen werden geboren negen maanden nadat het leven in een gezapig dorpje een tijdlang tot stilstand kwam. Er is aan de kwaadaardige kinderen niets ongewoons te merken, behalve hun uniforme witblonde haren en kille ogen, het angstaanjagende visuele teken van hun volstrekte gevoelloosheid, ook jegens het lot van hun ouders.

De handeling wordt nu verplaatst van Engeland naar de baai van San Francisco. Carpenter haalt het maximum uit zijn nieuwe omgeving. Eens te meer zijn z’n afgemeten breedbeeldcomposities onberispelijk, zelfs geïnspireerd. Kwaliteiten inzakemise-en-scène, die echter niet kunnen verhinderen dat dit een overbodige remake werd.

Waar wringt het schoentje dan wel ? Vooreerst heeft de thematiek van de kinderen als kil intellectuele opperwezens zijn profetische weerklank verloren. De originele Britse cult-film moest het ook hebben van de kunst van het suggereren, het onheilspellende en bovennatuurlijke werd nooit getoond, maar lag voortdurend op de loer. Zonder nu echt te gaan overdrijven (zoals in zijn andere remake, ?The Thing”), maakt Carpenter optimaal gebruik van de technologische vooruitgang (de lichtgevende ogen zijn het resultaat van computereffecten van het ?Industrial Light & Magic”-bedrijfje van George Lucas) en grotere financiële middelen om de onderhuidse huiver expliciet te maken. Daardoor verbreekt hij echter de mysterieuze betovering die van deze fabel zou moeten uitgaan. Het loopt vooral mis naar het einde toe, tijdens de verplichte explosieve finale waarin geen misverstand meer bestaat over de outer space-afkomst van de koele kindjes die dank zij hun hypnotiserende gaven de volwassenen tot spectaculaire zelfmoorden aanzetten. De telepathische jonge demonen zien er trouwens meestal weinig dreigend uit : hun platinablonde pruiken in oubollige jaren-vijftig-stijl, wekken veeleer medelijden op. Niet te verwonderen dat wie met zoiets op zijn hoofd rondloopt in opstand komt tegen de morele waarden en discipline van de volwassen wereld.

Carpenter levert de laatste jaren de ene ontgoochelende film na de andere af. Nu zelfs dit gedroomde project geen eind kan maken aan de neerwaartse sipraal, zitten zijn fans met ongeduld te wachten op ?Escape from L.A.” (deze zomer in de Amerikaanse bioscoop), zijn sequel van een van zijn grote hits (?Escape from New York”), en gezien zijn desastreus financieel profiel waarschijnlijk ook zijn laatste kans bij de grote studio’s.

?Village of the Damned”van John Carpenter, met Christopher Reeve, Kristie Alley, Linda Kozlowski, Michael Paré.