Na lang zoeken vond de Frans-Zweedse ontwerper Marcel Marongiu drie jaar geleden in de Parijse rue de Rivoli het appartement van zijn dromen. Hij richtte het stap voor stap in met unieke vondsten van rommelmarkten en veilingen, die hij een persoonlijke toets meegaf.

Ninette Murk Foto’s Verne

Wanneer we in een oud gietijzeren liftje, type rechtopstaande doodskist, vanuit de donkere hal de vijfde verdieping van het appartement van Marcel Marongiu bereiken, belanden we in een zee van licht en sfeer. Over de krakende houten vloer worden we richting venster gezogen, waar we een schitterend uitzicht hebben over de rue de Rivoli en het oude stadhuis van Parijs. Zo hoog boven de stad heb je nauwelijks last van het voorbijrazende verkeer, en we kunnen ons goed voorstellen dat onze gastheer zich hier thuisvoelt. Hij woont hier nog niet zo lang, maar het lijkt alsof het appartement voor hem gemaakt is. De combinatie van warm en koel, instinctief en berekend, donker en licht bepalen ook de modecollecties van Marongiu, die dat toeschrijft aan het feit dat zijn moeder Zweedse is en zijn vader een rasechte Fransman. Dat samengaan van passie en rationaliteit schept een aangenaam soort spanning en maakt je nieuwgierig naar wat erachter zit. Marongiu doet nooit iets zomaar, ondanks de nadruk die hij op zijn intuïtie legt, en hij wil graag vertellen hoe de inrichting van zijn interieur langzaam evolueerde tot het harmonieuze geheel waarin we ons meteen op ons gemak voelen. Terwijl hij heen en weer draaft met verse kopjes koffie en hoestbonbons die veel weghebben van gesmolten teer (?Goed tegen een zere keel?, beweert hij met het stalen gezicht van een verstokte roker), vertelt hij voluit over zijn bijzondere liefde voor wonen en decoratie.

Marongiu had een heleboel woningen gezien voor hij dit appartement tegenkwam, maar hij wist precies wat hij wilde : houten vloeren, een open haard, veel licht, een hoge verdieping… ?Toen ik hier binnenstapte, voelde ik meteen : ja, dat is het. Heel intuïtief, zoals ik bij de meeste belangrijke beslissingen op mijn gevoel afga. Dit appartement heeft een heel eigen sfeer en ik besloot de decoratie daaraan aan te passen, op een organische manier bijna. Het is natuurlijk gegroeid en ik heb ook maar weinig spullen meegebracht uit mijn vorige woning, want die pasten hier totaal niet. Ik bezocht vlooienmarkten en brocanteurs en vond af en toe iets geschikts. Ik heb een tijd in een halflege woning geleefd. Ik wacht liever tot ik het perfecte stuk gevonden heb dan zomaar spullen neer te zetten om toch maar iets in huis te hebben. Alles wat hier staat, is met zorg uitgekozen.?

Hij sprak geen binnenhuisarchitect aan voor de inrichting. Zo’n man weet immers niets af van zijn smaken en voorkeuren, vindt Marcel Marongiu. Hij deed alles zelf, en repareerde bijvoorbeeld ook oude meubeltjes die in abominabele staat verkeerden. Hij bekleedde stoelen, schilderde en patineerde muren, schuurde tafels af. Nadien zag alles er precies uit zoals hij het voor ogen had.

Vooral de 18de eeuw trekt hem aan qua interieurstijl, eerder dan de eeuw die daarop volgde, want toen werd alles te bourgeois en gericht op uiterlijk vertoon. ?De 18de eeuw staat voor mij voor poëzie, sensualiteit, levendigheid en romantiek. Alles uit die periode straalt die sfeer uit : de mode, de muziek van componisten als Händel en Mozart, de meubelen… Ik heb veel originele meubelstukken en ook enkele kopieën uit die periode, en zelfs de kleuren die ik gebruikt heb om mijn appartement te schilderen zachtgeel, pastelgroen, grijs zijn typisch 18de-eeuws.?

De meeste stukken zijn tweedehands, op de sofa, enkele leeslampen en de elektronische apparatuur na. Van oude zetels krijg je na een tijdje rugpijn, zegt Marongiu, en een stereo-installatie, tv en wasmachine moeten technisch up-to-date zijn. Maar verder koopt hij liever dingen die al een leven achter de rug hebben en die een ziel bezitten. Nieuwe spullen vindt hij meestal doodsaai. ?Als ik vrienden meeneem als ik een rommelmarkt bezoek, weten ze het al : ik kies steevast de meest versleten stukken uit, gewoon omdat het patina en de uitstraling ervan me zo goed bevallen. In het begin vroegen ze mij wat ik in ’s hemelsnaam moest met die oude troep, maar nu beginnen ze het een beetje te begrijpen. Ze zouden niets durven meebrengen voor mijn appartement. Ik weet precies wat ik wil en daarom is het heel moeilijk iets geschikts voor mij te kopen. Ik ben een speciaal typetje, hoor. Voor mijn verjaardag krijg ik dus meestal boeken- of platenbonnen, want dan kan ik nog altijd zelf mijn keuze bepalen.?

Marcel Marongiu leest interieurtijdschriften, niet zozeer om inspiratie op te doen, maar omdat hij graag binnenkijkt bij andere mensen. Zo is hij dol op The World of Interiors, in zijn ogen het allerbeste in zijn genre. Het blad laat zowel hypermoderne als barokke interieurs zien op een perfecte manier. Ideeën voor de inrichting van zijn woning komen van dezelfde dingen als die voor zijn modecollecties : muziek, films, boeken. Zijn fantasie werkt het meest intensief als hij verdiept is in een goed boek. Hij wil een bepaalde sfeer creëren, zowel in huis als in zijn mode, en dan moet alles bij elkaar passen, van de kleur en het patina van de gebruikte stoffen tot de vorm en de onderlinge combinatie van de verschillende stuks.

Modeontwerpen en interieurinrichting hebben veel gemeenschappelijk volgens Marcel Marongiu. Hij kiest steeds voor eenvoud. Ook als sommige dingen barok aandoen of afkomstig zijn uit de 18de eeuw, kiest hij altijd voor de simpelste variant. Bij zijn kleding is dat exact hetzelfde : eenvoudig, maar doordacht. De details mogen nooit overheersen, want dan verdoezelen ze het idee dat erachter zit. ?Ik werk altijd met combinaties van verschillende materialen en kledingstukken. Als zo’n jurk, blouse of jas niet eenvoudig van coupe zijn, is er maar één manier waarop je ze kunt dragen, en dat is niet de bedoeling. Mijn klanten combineren zelfs stukken van jaren geleden met dingen uit mijn recentste collectie, en zo hoort het ook. Voor mij is dat zo evident als het leven zelf : het is nooit slechts één ding, nooit alleen zwart of wit… Alles moet samenwerken tot een harmonieus geheel. Ik denk daar tamelijk holistisch over.?

Zowel de woon- als de slaapkamer zijn het belangrijkst voor Marongiu. In de woonkamer brengt hij de meeste tijd door en ontvangt hij zijn vrienden. De slaapkamer is de eerste ruimte die hij ziet als hij ’s morgens zijn ogen opendoet, en dat kan de rest van zijn dag bepalen.

Hij zou graag een oud huis uit de 16de of 17de eeuw kopen op het Italiaanse platteland, bij voorkeur in Toscane. Het zou eruit moeten zien als dit appartement, maar dan stukken groter en landelijker. Een huis vindt Marongiu levendiger dan een appartement, want de natuur is vlakbij en daar kan hij dan mee spelen bij de inrichting. Een appartement is veel statischer.

Maar Parijs bevalt hem ook nog zeer. Hij heeft er alles bij de hand, en het is niet zo’n harde stad als bijvoorbeeld New York of Tokyo. Verder vindt Marongiu het de meest romantische stad die er is, en sommige buurten zijn extreem mooi om naar te kijken. Het grootste nadeel is de luchtvervuiling en het gebrek aan natuur. Met echte Parijzenaars heeft hij het soms moeilijk : ?Je moet vechten voor alles wat je van ze gedaan wilt krijgen en daar word ik af en toe doodmoe van. Parijs is een decadente stad die van haar verleden leeft en waar niet veel nieuwe, opwindende dingen gebeuren. Het is niet te vergelijken met Londen, Tokyo, New York of Hongkong, die zeer toekomstgericht zijn. Maar de romantische kant van Parijs maakt alles goed.?

Doorkijkje van eetkamer naar living. Meterslange repen ecrukleurige katoen voor de gordijnen.

Marongiu herschilderde zelf dit rococokastje in zachte tinten.

Slaapkamer Britse stijl. Het ijzeren bed kocht Marongiu in de The Conran Shop, de sprei op een reis naar Sumatra. Donkerblauwe muren voor een koloniale touch.

Brandende kaarsen bepalen de sfeer. De tafel werd gemaakt in India.

Sofa met sobere ecrukleurige doek, de favoriete leesplek van Marcel Marongiu, Indiaas salontafeltje en 18de-eeuws bijzettafeltje met nieuwe lamp op houten voet.