Je hebt echt geluisterd. Het is een opmerking die ik vaak te horen krijg na een interview. Uiteraard heb ik geluisterd. Ik ben niet alleen ziekelijk nieuwsgierig, maar de antwoorden in een lezenswaardige tekst gieten is mijn job. Mijn nieuwsgierigheid wordt frequent gevoed, want mensen vertellen vaak dingen die absoluut niets met mijn reportage te maken hebben. Dingen die bovendien adembenemend openhartig zijn en waar ze zich achteraf voor verontschuldigen. Alsof een stukje van je ziel blootgeven iets beschamends is wat ze eigenlijk niet mogen doen. Dat mogen ze wel, vertelde Kate Murphy me maar we doen het te weinig omdat we in onze maatschappij niet genoeg belang hechten aan naar elkaar luisteren. Het interview was ook confronterend, want ik blijk niet zo’n goede luisteraar. Professioneel wel, natuurlijk. 26 jaar lang opgenomen interviews herbeluisteren, daar leer je van bij. Maar als er geen microfoon in de buurt is, zit ik nog te vaak te wachten tot het weer aan mij is om iets te zeggen. Ik wil me daarvoor verontschuldigen. Ik weet al wie ik ben, maar u, beste gesprekspartner, u hebt me nog veel te leren. En dat kan ik alleen ontdekken als u mij het achterste van uw tong laat zien. Bij deze, nu ik iets meer tijd heb dan gewoonlijk… hoewist eigenlijk?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
