Elke Franse regio heeft een Frac : een fonds dat hedendaagse kunstwerken aankoopt en die zoveel mogelijk toont buiten het museumcircuit, zoals in bibliotheken of scholen. Onze werken bereiken tien keer meer mensen dan die in een regulier museum. We kopen heel jong en hedendaags, omdat we met ons jaarbudget van 280.000 euro toch geen Gerhard Richter kunnen betalen. Dat werk van een jonge kunstenaar soms meer kost dan een Bruce Nauman, daar kan ik niet bij.
België is te klein, vonden mijn ouders. Dat nam ik letterlijk. Ik studeerde in Barcelona en werd er artistiek coördinator van het Mies Van der Rohe-paviljoen. Later belandde ik op kunstjobs in Perpignan en Altkirch. Sinds 2006 ben ik directrice van de Frac in Duinkerke. De enige buitenlandse directrice van alle Fracs trouwens. Een carrièreplan heb ik niet, ik ben een nomade.
Ik koos bewust voor een job in de hedendaagse kunst. Omdat ik zo contact heb met kunstenaars. Zij reflecteren over de maatschappij van nu. Oude kunst vind ik te star. Een galerie openen was ook nooit een optie, verkopen geeft te veel commerciële druk. Ik wil me ten dienste stellen van de maatschappij.
Waarom ik deze topjob verdien ? Omdat ik niet altijd in het lijntje loop. Omdat ik geenrisico’s schuw. En omdat ik mezelf en de Frac permanent ter discussie stel. Alleen zo kan ik scherpe keuzes blijven maken. Le Futur commence ici is de titel van onze eerste collectiepresentatie. Ik wil de hedendaagse creatie op de hielen zitten.
Ik ben zopas tot ridder geslagen in Frankrijk. Elk jaar krijgt één buitenlander die titel. Er zijn mensen die er alles aan zouden doen om ridder te worden. Eerlijk gezegd kende ik die titel zelfs niet voor ik hem kreeg. Normaal doen erkenningen me niet zoveel. Maar deze titel draag ik op aan iedereen die me kansen gaf in dit leven.
In de lagere school gaat iedereen op leeruitstap naar de bakker of de brandweer. Waarom niet naar het museum ? Iedereen moet vroeg in contact komen met kunst, ook al ben je er niet in geïnteresseerd. Kijk naar Jan Hoet : hij brak kunst open voor het grote publiek. Zelfs mijn grootmoeder kent hem.
Menswetenschappen studeren was een van de belangrijkste beslissingen in mijn leven. La condition humaine boeit me enorm. Een goed kunstwerk kan de mens een andere kijk op de wereld geven. Je wordt er opener en toleranter van. In Frac geef ik kunstenaars de kans om onze blik te veranderen. Niet de wereld.
Twintig jaar in het buitenland werken doet me anders naar België kijken. Nostalgischer. Naar bruine suiker die je niet vindt in Frankrijk, naar suikerbrood, naar frietjes en naar de levenskwaliteit. Belgen beseffen niet genoeg hoe rijk hun land is.
Kunst kan het aidsprobleem niet oplossen. Maar wel het taboe rond de ziekte doorbreken. Ik zit in de board van ArtAids : een organisatie die kunstprojecten opzet als hiv-preventie. In het gastenboek bij een van onze tentoonstellingen in Thailand, schreef een jongetje: “Dankzij jullie expo had ik de moed aan mijn ouders en mijn vriend te zeggen dat ik seropositief ben.” Het stigma weghalen is het begin van preventie.
Een kunstinstelling is de ideale katalysator voor citymarketing. Het Guggenheim-effect is al overal ter wereld bewezen. Duinkerke is in de geschiedenis drie keer volledig vernield. Mee dankzij het magneeteffect van de Frac kroop de stad uit de recessie van de jaren tachtig. Het imago is erdoor veranderd.
Hilde Teerlinck (47) werd dit jaar in Frankrijk tot ridder geslagen. Ze is al 7 jaar directrice van de Frac Nord-Pas de Calais. Op 16 november opent het nieuwe gebouw in Duinkerke, een ontwerp van Lacaton & Vassal.
DOOR THIJS DEMEULEMEESTER & FOTO CHARLIE DE KEERSMAECKER
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
