HIEPHOI ! HONDERD !
Zelfs al haal ik de optimistische honderd die op onze cover staat, dan ben ik met mijn vijfenvijftig nu al over de helft. Ik schrijf het, maar het betekent voorlopig weinig, die meer dan vijf decennia. Soms merk ik aan de reacties van anderen dat ik ‘ouder’ word. Een student van de modecademie ging een stapje achteruit toen ik zei dat ik nog defilés van Thierry Mugler had gezien. Een stagiaire keek wat verdwaasd toen ik vertelde dat ik vroeger mijn stukken op een typemachine schreef. En wacht tot ik uitpak met het feit dat we thuis nog zwart-wit-tv hebben gehad. Dat ik tante Terry, nonkel Bob en koning Boudewijn nog heb gekend. Dat de Beatles nog platen uitbrachten. Shock en horror. Het effect moet zoiets zijn, als toen mijn grootmoeder tegen mij begon over Schipper naast Mathilde, Poeske Scherens en Briek Schotte. De ogen van je publiek worden een beetje glazig, en uiteindelijk zetten ze de screensaver in hun hoofd op. Sommige dingen zijn gewoon te oud.
Uiteraard merk ik dat ik, body en soul, elk jaar een beetje verander, maar het is, gelukkig maar, nog niet dramatisch. Minder snel recupereren van een zelfs niet zo erge kater – eigen schuld, dikke bult. Een leesbril moeten dragen – ach, dan koop je toch zo’n geestig Dame Edna-model. Altijd zere voeten hebben – dat treft, want laat net nu iedereen, zelfs de hele hippe mensen, op sneakers lopen. De kilo’s eraf houden wordt moeilijk, maar er zijn genoeg wijde hemden om ze te verstoppen. En met die bucket list, de lijst van zaken die ik absoluut nog wil doen voor ik volledig verdwijn, valt het ook nog wel mee. Ik ben niet met George Clooney getrouwd, maar heel veel andere wensen zijn wel in vervulling gegaan. Modejournalist worden en naar de defilés gaan. Check. Verliefd worden op een mooie man met een motor. Check. Wonen in dat ene gebouw met het koepeltje op het dak. Check. Ik heb zo veel geluk gehad in mijn leven, dat ik kan blijven afvinken.
Eigenlijk weet ik niet of ik honderd wil worden. Mijn grootste angst is dat ik een saai leven zal leiden. Dat ik grijs, grauw, bitter en stil zal zitten wachten tot er nog eens iets gebeurt. Ik ben de Mr. Nobody in de gelijknamige film van Jaco Van Dormael. Hij wordt als enige sterveling en 118-jarige wakker in een wereld waar niemand nog hoeft te overlijden. Als iemand hem vraagt of hij bang is voor de dood, antwoordt hij dat hij alleen bang is om niet genoeg geleefd te hebben. En dat is ook mijn angst. Ik ben altijd zo redelijk geweest, zo braaf en zo weloverwogen. Misschien had ik meer domme dingen moeten doen, meer risico’s moeten nemen. Ik zet het meteen op mijn bucket list: stupide dingen doen. Ik ben ervan overtuigd dat het me jong zal houden.
lene.kemps@knack.be
Lene Kemps
“Misschien ben ik te braaf, moet ik meer stupide dingen doen. Ik ben ervan overtuigd dat het mij jong zal houden”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier