Het spiegelpaleis

Met een rode keuken, metrotegels en veel spiegels heeft deze riante flat een hoog art-decogehalte. Ontwerper Guillaume Hermans gaat ook te werk zoals zijn confraters uit het interbellum : nauwkeurig als een horlogemaker. Door Piet Swimberghe / Foto’s Jan Verlinde

Info : www.ghi.be

We vinden deze flat in een appartementsgebouw uit de jaren dertig aan het Brusselse Stefanieplein. Tijdens het interbellum zag hij er erg stijlvol uit. Daarom verkoos Guillaume Hermans deze ruimte in pakketbootstijl in te richten. Al lag dat niet voor de hand. “Van het originele interieur bleef niets bewaard. Ooit werd hier een kantoor gehuisvest. Zonder salon of keuken dus. Ik moest van nul beginnen. Alles werd uitgebroken, tot er een open ruimte van 165 vierkante meter ontstond. Alles werd weer opgedeeld met enkele ingenieuze ingrepen, waardoor het ruime gevoel behouden bleef. Nu denkt iedereen dat deze flat wel 200 vierkante meter beslaat.”

De hoofdingang, die uitkwam in de woonkamer, werd gesupprimeerd. Nu val je met de deur in de keuken. “De keuken is nu het hart van de woning. Ze is een staaltje van maatwerk. Alles werd ontworpen, tot en met de tegels. Ze werd verfijnd afgewerkt met lavasteen op de vloer en rode kasten. Omdat mijn opdrachtgever van snelle wagens houdt, liet ik alles schilderen in Ferrari-rood.”

“Ik werk als een uurwerkmaker. Op de plannen staan de kleinste details. Ik teken ook telkens een bovenaanzicht waarop de dikte van de plinten vermeld staat. Handig voor de tegelzetter.” Hermans zoekt ook steeds naar ongebruikelijke materialen. Om de keuken ruimer te maken, dacht hij eerst het plafond met spiegels te bekleden. “Maar dat bleek toch wat gevaarlijk en vatbaar voor flink wat condens. Toen vond ik bij toeval dunne metalen platen met een decor, waarmee in Amerika allang plafonds van lofts worden bekleed. Daar krijgen ze doorgaans een verflaag, hier liet ik ze hun metaalglans behouden.”

Naast de keuken beland je in een spiegelgalerij, voorheen een donkere plek. De spiegels zorgen voor een oneindig perspectief. Ook grote hoekige lampen vermenigvuldigen zich ontelbare malen. Zoals alle lampen werden ook deze door Hermans ontworpen. Ze hebben een strakke vorm en knipogen naar de strenge lijnen van de Wiener Werkstätte. Een stijl die je ook herkent in de slaapruimte, waar ook weer spiegels zorgen voor visuele verruiming. Houten lambrisering geeft warmte en gezelligheid. Hermans liet vrijwel alles op maat maken. Zoals het bed met aan het voeteinde een opbergkast. En ook de badkamer, met speciaal ontworpen kranen, de typische metrotegels en de lavasteen. Om wat licht binnen te laten, kwam er een raam van glastegels.

De salon bestaat uit verschillende ruimtes. Eerst kom je in een soort kantoortje met daarnaast een zithoek met haard. Hermans combineert zelfontworpen zitmeubels met meubels van Mies van der Rohe : niet alleen zijn Barcelona-fauteuils, maar ook de bijhorende bank. Al deze vertrekken baden in het licht dat via het plafond binnenvalt. “Ik heb een zwak voor plafonds en vloeren. Ik kan het niet laten daar iets mee te doen. Door ze op te delen, geef ik proportie aan de architectuur. Door met valse plafonds te werken, kan je ook veel kunstlicht integreren. Op technisch vlak werk ik samen met Wever&Ducré. Het ontwerpen doe ik zelf”, aldus Hermans. Met de opdeling van de plafonds in cassettes structureert hij inderdaad deze grote leefruimte. Twee Fortuni-lampen vallen op, en een verlichte wand met zebra. “Een art-decograpje”, zegt Hermans. “Destijds lagen die zebrahuiden op de vloer, nu heb ik er eentje opgehangen. Zo kan je er niet naast kijken.”

+

Piet Swimberghe

Hermans liet

haast alles op maat maken.