Gympen en een ploetertas

Al eerder heb ik mij geout als een fervent liefhebber van tassen en ook wel van schoenen. Ik verzamel ze nauwgezet en toegewijd. Mijn voorliefde voor accessoires is, in tegenstelling tot wat mijn man soms hardop denkt, geen psychische afwijking. Het is een professioneel te verklaren interesse : accessoires zijn immers de barometer van een modeseizoen. De hebbedingen van dit seizoen horen bij een kleurrijke, luchtige en zelfs meisjesachtige zomer. Onze modeproductie (pagina 32) zet in een aantal stillevens alle trends op een rij. In gedachten zie ik mij al stappen op die onmogelijk hoge klompsandalen, die bruine leren schoudertas zou er perfect bij passen. En kurksandalen, wie anders dan Martin Margiela kan daarmee wegkomen ?

Driewerf helaas ! Ik moet een paar seizoenen passen. Tussen droom en daad staat een praktisch bezwaar : mijn twee kleuters. Als ik naga wat ik de jongste tijd het vaakst draag, dan zijn dat oude sneakers – oké, wel leren Italiaanse exemplaren – en een goudkleurige grote tas met een lange schouderriem die nog een vage schijn van modebewustheid probeert op te houden. Het is wel een uiterst geschikt uniform voor een ploetermoeder. Voor zover u het begrip nog niet kent : slummy mummy of ploetermoeder is een uitvinding van de Britse schrijfster Fiona Neill die met Het geheime leven van een ploetermoeder een herkenbaar en geestig boek schreef over het chaotische leven van moeders met jonge kinderen.

Ploeteren is het, letterlijk. Mijn kinderen hebben het talent om, ook als het al lang niet geregend heeft, op wandel naar school altijd een plas of een nat grasperk te vinden. Waar ik ze vervolgens van af moet zien te halen. Hakken, weet ik nu uit ervaring, zakken weg in nat gras. Sneakers malen daar niet om en kunnen zelfs nog een sprint af. Als mijn kleuters dan veilig terug op het droge zijn, gooit de jongste het graag over een andere boeg. “Mammie, ik kan niet stappen”, waarbij hij een pruillip trekt en zijn armen hulpeloos in mijn richting omhoog steekt. Een redelijk gesprek van moeder tot zoon is op dit ochtenduur niet aan de orde, niet voor hem en niet voor mij. Bovendien heeft hij een ultiem drukkingsmiddel. Hij gaat zitten en verroert geen vin meer. Hij weet dat hij de tijd aan zijn kant heeft, want de school begint zo en mammie moet naar Brussel. Dankzij mijn handsfree schoudertas kan ik hem optillen en tot voor de schoolpoort dragen en ondertussen nog mijn dochter aan één hand vasthouden, want zij wil ook aandacht. Voor verdere crisissen zit de oplossing dan weer in de tas : de inhoud gaat van gsm tot agenda, notitieboekjes, snoetenpoetsers, reserve Pampers, tutters, knuffels, lippenstiften, zakdoeken, een flesje water en een verzameling overrijp fruit.

Ik heb me voorlopig neergelegd bij dit ploeteruniform. Ter compensatie hou ik in de auto altijd een paar schoenen met hoge hakken klaar. Mocht er een onweerstaanbare drang tot elegantie opkomen, dan ben ik tenminste voorbereid. Zoals het een ploetermoeder betaamt.

trui.moerkerke@knack.be

TESSA VERMEIREN BLIJFT BLOGGEN !

Op www.weekend.be

Trui Moerkerke