De komende winter belooft opulente chic en opgewaardeerde grunge. En roze driehoeken en hier en daar een Mariaverschijning. Een verslag van de mannenmode- weken in Milaan en Parijs.

De mannenmode beleeft een gouden moment. Economisch stelt de sector het uitstekend, en niet alleen in China. De consument is avontuurlijker, de fabrikanten durven meer. Er wordt geïnvesteerd: in shows, winkels en campagnes. In het beste geval wordt er ook aan doorgedreven productontwikkeling gedaan (bij Hermès en Lanvin bijvoorbeeld), of worden er fascinerende samenwerkingen aangegaan (zo liet Vuitton een print ontwerpen door de Britse kunstenaars Jake en Dinos Chapman).

De duurst ogende presentatie van het seizoen was die van Berluti, een prestigieus schoenenmerk van de groep LVMH dat wordt herlanceerd als een volwaardig luxelabel. De collectie van ontwerper Alessandro Sartori, pure luxe voor de gefortuneerde zakenman, werd getoond tussen de opgezette dieren van het Muséum national d’Histoire naturelle in een ondergesneeuwde Jardin des Plantes, op poppen en in tableaus met echte mannequins. De zalen waren halfduister gehouden en bezoekers vonden hun weg met een in bruin leder gewikkelde zaklamp. De soiree moest Berluti positioneren als een luxemerk dat meespeelt in de categorie van Hermès, Brioni of Ermenegildo Zegna.

Saint Laurent Paris vierde de terugkeer van Hedi Slimane met een spektakelshow in het Grand Palais, inclusief draaimolen en Anna Wintour op de front row. Maar net zoals met zijn damesshow kon de ontwerper niet echt overtuigen. Zijn gesublimeerde rockers (met iets van River Phoenix en iets van Kurt Cobain, en een hermelijnen mantel à la Jim Morrison) hadden een hoog déjà-vugehalte, alsof Slimane verlamd is door zijn eigen obsessies. Allicht wilde de groep PPR, net als LVMH met Berluti, een boodschap doordrukken : Saint Laurent wordt een mastodont, whatever it takes.

De andere noemenswaardige herstart van het seizoen, die van Cerruti 1881, was eenvoudiger, met een reeks mooie mantels geïnspireerd door een portret van Nino Cerruti uit de jaren zeventig. Een veelbelovend debuut voor de Italiaanse ontwerper Aldo Maria Camillo.

Voor al wat oudere ontwerpersmerken ligt de te volgen koers niet voor de hand. Hoe paai je een nieuwe generatie modeliefhebbers zonder je trouwe fans te schofferen ? Zou Yohji Yamamoto zich soms die vraag stellen ? Of Jean-Paul Gaultier ? En Giorgio Armani ? Yamamoto kleefde snorrenbaarden op zijn Schots uitgedoste modellen, Gaultier organiseerde een brave peepshow (alsof Gaultier zijn verzameling videocassettes van Jean-Daniel Cadinot nog eens had bekeken). Armani maakte een goede indruk met zijn nevenlijn Emporio : fijne mosterdkleurige jasjes en poppy rugzakjes in teddystof.

WIE DRAAGT ZOIETS?

Hoopgevend voor labels op hun retour is het geval Versace. Tot een jaar of twee geleden trachtte dat merk tevergeefs aansluiting te zoeken met de doorsnee (allicht Russische) heteroseksueel met vette portefeuille. Tegenwoordig is het gewoon zichzelf: geil, tongue in cheek met een esthetiek even verwijfd als macho (zie : een spierenbundel in bontmantel over kanten slipje). Trouw naar de geest van Gianni, en tegelijk helemaal van zijn tijd. De show behoorde tot de absolute hoogtepunten, al zullen maar-welke-man-draagt-dat-nu-types het daar niet mee eens zijn (maar waar moeien die zich eigenlijk mee).

Romain Kremer en Nicola Formichetti volgen een soortgelijke strategie met hun werk voor Mugler. Militair aandoende ensembles, al dan niet versierd met fluo driehoeken. Bij Dior Homme zette Kris Van Assche een gelijkaardig beeld van strak in het pak gestoken ruimtekrijgers. Er waren tijdens de shows religieuze verwijzingen : Maria maakte een opgemerkte verschijning bij Dolce e Gabbana en Ann Demeulemeester stuurde punkpriesters over de catwalk. De grootste katholiek van de textielindustrie, Riccardo Tisci van Givenchy, knielde voor het altaar van fotograaf Robert Mapplethorpe, met een show in een dubbele ring van brandende kaarsen, met oorverdovende klassieke muziek.

LOGOMANIE

Carol Lim en Humberto Leon zijn erin geslaagd om van Kenzo het meest begerenswaardige merk van het moment te maken. Het duo gelooft in logo’s, op een moment dat die min of meer taboe zijn. Hun aanpak is fris, de kleding leuk en draagbaar.

In Milaan waren er, behalve Prada (de seventies revisited, in een door Rem Koolhaas ontworpen appartement) en Jil Sander (begerenswaardige lange mantels met dubbele kragen), weinig memorabele momenten. Burberry Prorsum showde een banale collectie, opgevrolijkt met dierenprints en hartjes. Frida Giannini van Gucci evolueert nog nauwelijks (bevallige prinsjesuniformen).Dolce e Gabbana brachten een wervelende show met een casting van echte Siciliaanse jongens die geplukt leken van een antieke foto van Wilhelm Von Gloeden. Les Hommes, de enige Belgen in Italië, zoeken nog altijd naar het juiste evenwicht tussen draagbare chic en gotische showstukken met een hint van Visconti.

Milaan lijdt aan bloedarmoede, terwijl de kalender van Parijs alleen maar langer wordt. Julien David bracht voor het eerst zijn visie op verheven straatstijl naar de catwalk, met succes. De Japanse merken kolor (klassieker dan anders) en Sacai (zijden broeken met felgekleurd paisleymotief) hadden sterke collecties, net als Issey Miyake Men (een collectie van zilverpapier).

Raf Simons verraste, na twee toegankelijke collecties, met een iets minder hapklare ode aan de seventies : onappetijtelijke pastels en hemden met scheve kragen, net als bij Prada; allicht was hij gewoon weer wat vroeger dan de concurrentie.

Walter Van Beirendonck verwees zeer letterlijk naar Bowie ten tijde van Ziggy Stardust, met een veeleer melancholische collectie – alle glitter ten spijt – in het teken van glamrock. Kris Van Assche bracht hybriden : een hemd was tegelijk een trui.

En dan was er nog Dries Van Noten, die een dandygarderobe voor rockers over de catwalk stuurde. Grunge, zoals bij Saint Laurent, maar dan heruitgevonden (terwijl Slimane gewoon een vintagezaak leek te hebben leeggeroofd). De jongens zagen eruit alsof ze zomaar iets hadden aangetrokken : een zijden pyjama met paisleybedrukking over bikerpants, plus sandalen met dikke wollen sokken. Zorgeloze estheten, waren het. Van Noten had, niet voor het eerst, de overtuigendste collectie van het seizoen – jong en chic tegelijk, met een hoog fashiongehalte voor de durvers en braver spul voor de gewonere man.

DOOR JESSE BROUNS – FOTO’S CATWALKPICTURES